BOZDOĞAN (EMANET I) [TAMAMLANDI]

~BOZDOĞAN - I. BÖLÜM~

Grup Abdal - Altın Yüzüğüm Kırıldı

...

"Hülya... Kız Hülya uyan!"

"..."

"Kız birazdan yengem canına yetişecek sen hâlâ uyuma derdindesin. Kız kalk!"

"Of Süheyla ya, uyutmadın iki dakika!"

Bir yandan kuzenine serzenen genç kız yattığı döşekten kalkıp yazmasını örttü.

"Yengem canına yetişecek birazdan, senin aklın fikrin hâlâ uyumakta!"

"Ya hem gece uyutmuyorsun hem sabah erken uyandırıyorsun hem de gün içinde şekerleme yapmama izin vermiyorsun. Bu ne biçim hayat canım."

"Kocanın yatağında yaparsın şekerlemeni. Kalk şimdi. Yengem seni dövmeden sen git yünleri döv."

"Allah'ım nedir benim günahım... Bari bu sürünmelerime kefaret olarak beylere gelin gideyim."

"Yürü yürü."

Hülya bahçeye çıkarken, Süheyla'da mutfağa, yengesinin yanına gitti.

"Uyandı mı o canına yandığım?"

"Uyandı yenge."

"Uyuyan güzel mübarek, bıraksak yüz sene kalkmaz o döşekten!"

Kadın söylene söylene yemek yapmaya devam etti.

"Hayır birazcık sana benzese şu dişimi kıracağım..."

"Deme öyle yengem, o da bir şeyler yapıyor kendince."

"Kız yapıyor da nasıl yapıyor? Perişan etti bizi, alt tarafı bir yün dövecek."

"Yapar yapar, sıkma sen tatlı canını."

"Kaynana evine gittiğinde demeyecekler ki kendi yapmamış, diyecekler anası iş öğretmemiş."

Yemeği ocağın üzerine koyduktan sonra çıktı mutfaktan.

"Hayır anlamıyorum kime çekti bu kız... Kesin... Kesin Zekiye'ye çekti, başka kimseyi tanımıyorum ben böyle uyku düşkünü..."

Kadın laf arasında görümcesine de laf çarptıktan sonra nihayet susmuştu.

"Zübeyde Abla... Zübeyde Abla..."

Dışarıdan gelen sesi duyunca her ikisi de kapının önüne çıktı.

"Hayırdır Atike, ne bağırıyorsun?"

Atike otuzlu yaşlarında; kasabada her eve girip çıkan, olup biten her şeyden haberdar olan, çöpçatanlık yapan bir kadındı. Dedikodu yapmayı da severdi biraz. Bu yüzdendir ki Zübeyde pek sevmezdi Atike'yi.

"Bey'lerin evi temizlenecek bayram için. Kızları yarın sabah gön-"

"Benim kızlarım hizmetçi mi ki Bey'lerin evini temizlemeye gitsin Atike!"