မယ္ သည္ မိမိ၏ အိမ္သို႔ ေျပာင္းလာမည့္ ဦးေအာင္မင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ရွိေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းမွ မယ္သည္ မိုး႐ြာမည္ဟု တြက္ဆသည္။ မႈိင္းညိဳ႕ေနေသာ တိမ္လိမ္မ်ားက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနသည္။ ေက်းငွက္တို႔ကလည္း ခပ္နိမ့္နိမ့္မွ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ တိုက္ေနသည့္ေလက မျပင္းေသာ္လည္း ေလျပည္ေလေအးေတာ့ မဟုတ္ျပန္။
မိုးသည္ ေသခ်ာေပါက္႐ြာလိမ့္မည္။
မုန္တိုင္းတိုက္မတိုက္ကိုေတာ့ မယ္ လည္းမသိ။
အိမ္ေရွ႕မွ စိန္ပန္းပင္တြင္ အနီေရာင္စိန္ပန္းပြင့္မ်ားက ရဲရဲေတာက္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လြင့္က်လာေသာ ပြင့္လႊာတို႔သည္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ျပန႔္က်ဲေနသည္။
မယ္သည္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုျဖင့္ လွပေနေသာ အ႐ြက္မ်ားကို တစ္လွည့္၊ အနီနဲ႔အဝါေရာစပ္ေနေသာ စိန္ပန္းပြင့္မ်ားကို တစ္လွည့္ၾကည့္သည္။ အသီးရွည္ရွည္မ်ားကိုေတာ့ မေတြ႕ရေသး။
ဦးေအာင္မင္းကို ေမွ်ာ္ရင္းမွ ညေနေစာင္းလာေသာ အခါ မယ္က သစ္ခြပင္မ်ားကို ေရေလာင္းျပန္သည္။
"ကဲ မလာျပန္ဘူး ၊ သူဟာ မယ္ တို႔ကို အထင္မ်ားေသးသြားၿပီလား"
စိုစြတ္ေနေသာ သစ္ခြပန္းပင္သည္ မယ့္ စကားကို မတုန႔္ျပန္။ မယ္သည္ ေျမေဆြးေအာက္မွ လိပ္စာကတ္ကို ထုတ္ၾကည့္ျပန္သည္။
"အို မလာရင္လည္းေနေပါ့ ၊ မယ့္ဆီမွာ သူ႔လိပ္စာရွိေနတာပဲ"
*********
ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အခ်ိန္တြင္ ကားတစ္စီးသည္ မယ့္ အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည္။ မယ္သည္ ကားသံကို ၾကားလွ်င္ ဝရန္တာသို႔ အေျပးေလး ထြက္ကာၾကည့္သည္။
ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူသည္ ဦးေအာင္မင္းဟု သိေလလွ်င္ မယ့္ မွာ ဝမ္းသာစိတ္ျဖင့္ ၿပဳံးကာ ရင္ဘတ္ကို အသာဖိေလေတာ့သည္။
"မနက္ပိုင္းလာမလို႔ပါပဲဗ်ာ ၊ အလုပ္ေတြက အခုမွ ၿပီးတာနဲ႔ "
ပင္ပန္းပုံေပၚေနေသာ ဦးေအာင္မင္းသည္ အနည္းငယ္ပင္ ႏြမ္းေနေသာ္လည္း ခန႔္ညားမႈတို႔က မေလ်ာ့ေပ။
YOU ARE READING
မယ်
Romanceမျှော်လင့်ခဲ့တဲ့ မေတ္တာကို လုံလုံလောက်လောက်မရခဲ့တဲ့ မယ်။ တောင့်တမိတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေကို မျှော်လင့်ရုံပဲ တတ်နိုင်တဲ့ မယ် ။ မယ်ဟာ အချစ်ငတ်နေတဲ့သူ ။ မယ်ဟာ မေတ္တာငတ်နေတဲ့သူ။ မယ်သည် အချစ်ခံရခြင်း မှ အခြားမသိ ။ မယ့်သိသည်မှာ တစ်ခုသာ ရှိသည်။ မယ့်ကို နွေးထွေး...
