•Lisa•

1ο Κεφάλαιο

"Κοίτα με! Μην φεύγεις! Δεν μπορώ να το κάνω μονη μου! Σε χρειάζομαι! Λίζα!" Τα ματια της ειχαν ηδη αρχισει να βουρκωνουν, τα λογια της εσβηναν σιγανα σαν φλογα. Ενιωθε την δυναμη που ειχε μεχρι τωρα να εγκαταλείπει το σωμα της. Μόλις συνειδητοποιησε τι ειχε συμβει. Επεσε στα γονατα με τα χέρια στο κεφάλι της κλαιγοντας και ουρλιαζοντας ελπίζοντας τα δυνατα κύματα εκεινο το αυγουστιατικο βράδυ να καλύψουν την φωνη της καθως έβλεπε την σκια της Λιζας να εξαφανιζεται. Συνεχισε να φωναζει το ονομα της και να προσπαθει να πιασει το άυλο σώμα της ζητώντας συγνωμη. Ηταν πλεον αργα. Η Λιζα, η τοσο ομορφη και γλυκιά Λιζα, ειχε φυγει και ηταν πλεον θεμα χρόνου να έρθει και η σειρά της. Το κλάμα της σταματησε απότομα. Τα μάτια της πιο γυαλιστερά απο ποτε κατω απο την αυγουστιατικη πανσελινο σχεδον επιβεβαιωναν την μοναδικη φραση που ακουγε την τελευταία βδομαδα"απλα μια τρελη ειναι" . Δεν μπορουσε να τους αφησει να κερδίσουν. Ειχε ορκιστει να παρει εκδίκηση. Σηκωθηκε κοιτώντας τον ουρανο με το στόμα μισανοιχτο θαρρείς και θα ουρλιαζε στο ολοστρογγυλο φεγγάρι πριν μεταμορφωθει σε καποιο θηριο της φυσης. Ηταν δυνατη. Πολυ δυνατη. Και η τρελα της ονοματι "Λιζα" την εκανε ακόμα πιο δυνατή. Κοιταξε γυρω της για να επεξεργαστει το περιβάλλον της πριν αρχισει να τρεχει ξανα πισω στο δασος με τη γαριασμενη λευκη στολη της "ψυχιατρικής κλινικης". Ήταν εύκολο να δραπετευσει κανεις με τις φτωχές και παλιές εγκαταστάσεις και το ανειδικευτο προσωπικό, που δεν ενδιαφερονταν καθόλου αν καποιος ζήσει, πεθάνει ή φύγει. Η Κορινα, η αποφασισμένη Κορίνα, είχε καταφέρει να κλεψει δυο σύριγγες απο το ηρεμιστικό που εδιναν στους ασθενείς. Έτσι μπορουσε πλεον να βάλει σε μια σειρά το σχεδιο της.

****

10 μέρες πριν...
Το γέλιο της Λιζας αντηχουσε σε ολο το χωράφι με το θαλασσί φορεμα της να θροϊζει και να ενοχλει τα χρυσαφιά στάχυα, που κανενας δεν εδινε σημασια τετοια εποχη, καθως ετρεχε. Η Κορινα λατρευε το γελιο της, το χαμογελο της, τη λαμψη στα ματια της καθως μιλουσε για πραγματα που αγαπουσε: τη θαλασσα, την αισθηση της ζεστής άμμου αναμεσα στα δαχτυλα της, το παγωτο φράουλα, τα υφασματα σε διαφορα σχεδια και χρωματα. Η Κορινα δεν καταλαβαινε παντα το γιατί, ομως περίμενε καθε μερα με ανυπομονησία μετρώντας τα λεπτα για να ερθει η ωρα να ακουσει και παλι την απαλη και γλυκια χροιά της φωνης της καθως θα της ελεγε για την καινούρια συνταγή για κεικ με φραουλες που ανακαλυψε ή καποιο περιτεχνο κόσμημα που εφτιαξε. Ηταν ο ηλιος στη ζωη της.

"Κορίνα φτανει! Κουράστηκα!" Της φωναξε ναζιαρικα παντα με το γλυκο της χαμογελο στα χείλη καθως ξαπλωσε μονομιας αναμεσα στα στάχυα κατω απο τη μουρια. Η Κορίνα έτρεξε και ξαπλωσε πανω στα πόδια της. Ο ήλιος ειχε αρχισει να δύει και ο ουρανος ειχε παρει πορτοκαλί και ροζ αποχρώσεις. Τα κοριτσια κοιταχτηκαν στα μάτια γνωρίζοντας ότι η ωρα που μπορούσαν να περασουν μαζι σύντομα θα τελειωνε. "Δεν θέλω να φυγουμε" ειπε η Κορινα με παραπονεμενο τονο παρόλο που γνωριζε οτι δεν γίνονταν αλλιως. "Κάποια μέρα θα ειμαστε μαζι και θα μπορω να σε βλεπω παραπάνω απο μια ωρα. Είμαι σίγουρη... θα έρθει αυτη η μέρα! " είπε καθησυχαστικά η Λιζα με ενα μικρό χαμόγελο χαιδευοντας το μάγουλο της Κορινας. Ενα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της καθως εκλεινε τα μάτια για να απολαυσει το άγγιγμα στο πρόσωπο της και ακουμπησε το χερι της πανω στης Λιζας. Έμειναν για λιγα δευτερόλεπτα έτσι πριν σηκωθουν για να ακολουθησουν τον δρόμο του γυρισμού. Λίγο πιο εξω απο το χωριό η Κορινα στραφηκε προς την Λιζα και κρατησε τα χέρια κοιτώντας την στα μάτια. "Σ'αγαπάω" ψιθύρισε στο αυτι της και της εδωσε ενα στοργικο φιλι στο μετωπο. "Εγω πιο πολύ!" Απαντησε η λιζα γελώντας παιχνιδιαρικα. Η ίδια συζήτηση καθε απόγευμα, την ίδια ωρα, στο ίδιο σημείο. Άφησαν σιγά σιγά τα χέρια τους και χωρίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις ως συνήθως για να μην κινησουν υποψίες.
Αυτή η "ιεροτελεστία" γίνονταν απο την άνοιξη. Τότε που τα αισθήματα των νεαρων γυναικων άρχισαν να μεγαλωνουν αλλά γνωριζαν πολυ καλά ότι δεν μπορούσαν να είναι μαζι.

****