DELİ (DÜZENLENİYOR)

TERK EDİLMİŞLİK:13

Göz yaşlarına hakim olamayan aşık kalplere slm

Gülerken baktığın kişi en yakın olduğun veya yakın olmak istediğin kişiymiş derler, o zaman gülerken boşluğa bakanların en yakın olduğu kişiyse hiçliktir diyelim ve hiçliğe eşlik eden terkedilmişlik hissini Savaşa armağan edelim

Ezgi terketti belki ama asıl terkedilen Savaş değilde Ezginin içindeki sevgiydi, Ezgi kendi içindeki sevgiyi terketti...

Terkedilenn savaş değildi, terkedilen bendim! Ben kalbimi terketmiştim...

Savaş şaşkınlıkla gözlerime bakarken Ezel sesizce bizi izliyordu

-bitirelim

Dedim bitkinlikle ve Savaşın konuşmasına fırsat vermeden yanından geçerken omuzlarım çökmüş gözlerimden yaşlar süzülüyordu

Odadan çıkarken

-gitme

Diyen Savaşın sesi kalbimi bin parçaya bölmüştü, kalbimi onda bırakıp gitmiştim ben.

Uzun koridorda nereye gittiğimi bilmeden koşarken peşimden koşan diğer adım sesleri zihnimde yankılanıyordu, uzun koridorun sonuna varırken soğuk duvara yaslanıp yere çöktüm ve ellerimi göğsündeki boşluğa yerleştirdim

O boşlukta atan bir kalp yoktu artık...

Ezel soluk soluğa yanıma varırken kızmak veya kolumdan çekiştirmek yerine benim gibi soğuk duvara yaslanıp yere çöktü

-biz neden hep mutsuzsuz

Diyen Ezelin sesiyle

Gözlerimdeki hüzün şaşkınlığa bürünerek yan profilinden yüzünü incelememe sebep olmuştu

Ben nekadar bitkinsem, o da on katı bitkindi

Ben nekadar üzgünsem, o da bin katı üzgündü ve ben nekadar boşluktaysam o da sonsuz kadar boşluktaydı

Ne olmuştu bu adama böyle!

Başımı onun omuzuna yaslarken hıçkırarak ağlamaya başladım

-sanırım biz mutlu olmayı haketmiyoruz

Dedim hıçkırıklarımın arasından, o da başını başımın üstüne yaslarken bir damla yaş düştü elimin üstüne

Şuan Ezel ağlıyordu ve acısı her neyse benimkinden dahada derindi

"Ezgi"

Diyen boğuk sesle gözlerimi sıkıca yumup katilime benzeyen Ezelin acısına yara bandı olmak istedim

"Ezgi"

-yeter

Dedim bitkince, yine gelmişti erkeklerin yüz karası, sadece Ezel değil o da oturuyordu yanımda ve bizi izliyordu...

Ezelin telefonu çalarken başını kaldırıp telefonu kulağına götürdü, sakin bir şekilde karşıdaki kişiyi dinledikten sonra telefonu kapatıp ayağa kalktı ve soğuk ses tonuyla

-kalk gidiyoruz

Dedi

Başımı kaldırıp hayla akan göz yaşlarımla koyu mavilerine bakarken nasıl olmuştu da az önceki Ezel gitmiş ve yerine bu katı adam gelmişti diye düşündüm

Sanırım Ezel çok iyi bir oyuncu

Diye fısıldayan iç sesim bugün hem çok konuşmuş, hemde haklı konuşmuştu

Ağlamaktan kan çanağına dönen gözlerimi kırpıştırıp elimin tersiyle yanağımı sildim ve gözlerimi koyu mavilerden çekip yere bakarken ayağa kalktım

Ezel elini koluma hapsederken onunla beraber uzun koridorda adımladım

Koridorun sonuna varırken beni yine ilk geldiğim gün ki soğuk ve karanlık hücreye itti ama bu defa itiraz etmedim çünkü soğuk ve karanlık artık tesir etmezdi

Hücrenin sonuna varıp duvara yaslanarak soğuk zemine çöktüğümde bana ifadesizce bakan Ezele baktım

Uzunca bir süre kapının önünde durup gözlerime baktıktan sonra kapıyı sertçe kapatıp üsteki bölmeyi açıp gitmişti

Ezelin derdi sanki kendisiyle değil de benimleymiş gibi hissederken aklım yine Savaşa kaymıştı

Onu terketmiştim çünkü artık deli olduğumu kabuleniyordum

Savaş benim gibi bakire olmayan, psikolojik sorunlara sahip bir deliyi haketmeyecek kadar güçlü bir insandı

Ben güçsüz korkağın tekiyken o herşeyin üstesinden gelebilecek kadar güçlüydü

Derin bir iç çektim, ağrıyan kalbim artık ağrımıyordu ama ağrısın istiyordum

Boştu, boşluktu işte...

"Yalnızsın artık"

-Haklısın

Bir şizofren gibi kendi kendime konuşuyordum 'belki de şizofreni hastalığının belirtilerini yaşıyordum'

Keşke kalbim hep ağrısa da o boşluk hisine kapılmasam, elim kalbimin üstüne giderken

"Artık teksin"

Diye fısıldadı o adam, karşımda oturmuş çelik kapıya sırtını yaslayarak pis pis sırıtıyordu

"Anneni özledim"

Gözümden akan bir damla yaşla bu sefer kaçmak yerine konuştum

-neden annemi öldürdün

"Annen fesleğen kokardı"

Soruma cevap vermek yerine yanında olduğum zamanlardaki gibi konuşuyordu

-neden bana kıydın

Diye fısıldarken gelen ağlama sesiyle annemin katili kaybolmuştu, bu Ezelin sesiydi ve gitmeyip kapının diğer tarafında oturup beni dinlemişti

Peki neden ağlıyordu

Ayağa kalkıp çelik kapıya yaklaşırken

-Ezel

Diye seslendim ama cevap vermedi, kapıya yaklaşıp bölmeden bakarken boş duvar gözüküyordu ama kapının çevresi gözükmüyordu

Tekrardan 'Ezel' diyince kapıya dahada yaklaşmıştım ve o adama benzeyen kokusunu duymuştum

Onun gibi sırtımı kapıya yaslarken yere çökmüş ve az önce katilimin oturduğu yerde oturmuştum, Ezel le sırt sırta vermiş aradaki çelik kapıyı yok saymıştık

Onun bir derdi vardı ve bu dert her neyse benimkinden daha ağırdı, gözümden süzülen yaşlar hücrenin soğuk zeminini ıslatırken

-Ezel

Dedim son kes ama ses vermedi, burdaydı biliyordum çünkü kokusunu duyuyordum

-sence Savaşı üzmüşmüyümdür?

Diye konuştum, o susuyordu ama konuşmamı istercesine susuyordu; bana ihtiyacı varmış gibi hissediyordum

-Savaşı hayla seviyorum ama...

Duraksayıp derin bir nefes alırken ayaklarımı kendime çekip başımı dizlerime gömerek kollarımla sardım

-ama ben deliyim, artık deli olduğumu kabulleniyorum beni burdan çıkarın, rapora falan gerek yok

Gözlerimden yaşlar tekrardan süzülürken konuşmaya devam ettim

-sonuçta hareketlerimde normal değil

Oysaki daha iki gün önce bunları söyleyen insanlara kızıp ben deli değilim diyiyordum

-terkedilen Savaş değil, terkedilen kalbim

Diye fısıldayıp başımı geriye atarak soğuk çelik kapıya yasladım, bu nasılda uzun ve bitmez bir geceydi

Uyumakta sıkıntı çeken zihnim yorulmuştu, sanırım doktorun dediği gibi ilaç hem uyku yapıyor hemde kendi kendime konuşmamı sağlıyordu...

Yıldız☆🌟☆🌟☆🌟☆🌟☆🌟☆🌟☆🌟