Bir mahalle düşünün öyle bir mahalle ki o eski sıcacık mahalleler gibi. aile sıcaklığını bırakmamış mahalle. Dedii koducu teyzeler, oğluna ve kızına kısmet arıyan teyzeler, çapkın erkekler, deli kanlı adamlar, küçük çocuklar, neşeli ev hanımları, ma...
Bu benim dördüncü kurgum ve ben hala ilk gün ki gibi heyecanlanıyorum. Umarım güzel bir kurgu güzel bir yol olur. Daha önce hiç bu tip bir kurgu yazmadım hep asker üzerine yazdım ve sanırım biraz ara vermem gerekti askeri kurgulara. Biliyorsunuz ki bu kurguyu da siz okurlarım istedi, bende kafamda kurgulayıp başlama kararı aldım. Diğer farklı türden kurgu isteyen okuyucularım da üzülmesin. Eğer olur da bir gün pes etmezsem istediğinizi yazarım.
Sizleri kocaman seviyorum umarım bölümü beğenirsiniz şimdiden keyifli okumalar dilerim...
Başlamadan önce tarihleri alalım mı?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*Bir zamanlar evim olan mahalle, şimdi öylece bir sokak.*
Hayat öyle acımasız öyle gaddardır ki bazen en sevdiğin şeylerden bile vazgeçmek zorunda kalırsın. Tıpkı benim beş yıl önceki tüm hayatımdan vazgeçtiğim gibi. Bir aşk uğruna, bir ihanet, bir kayıp uğruna mahallemi, ailemi bırakıp İtalya'ya geldim.
Ben Müge Ateş, yirmi üç yaşında oldukça başarılı manken, oyuncu ve müzisyenim. Bundan beş yıl önce hayatım oldukça sıradandı. Tabi hayatımın yıkılış gününü görünceye kadar.
Hatırlıyorum da ilk sevdiğim çocuğa ona aşık olduğumu söylemiştim, tabi o zamanlar oldukça bakımsız ve kilolu olunca beni reddetmişti. Onun acısıyla eve geçtiğim de ağabeyimin bir daha mesleğini yapamayacağını öğrendim. Tabi bu felaketler yetmediği için asker olan babamın şehit haberini aldım.
Dayanırım sandım, baş edebilirim sandım. Yalanmış koca bir yalan... Ben hayatım da ilk kez ağır bir ihanete uğradım ve o ihanet benim hayatımı kökünden değiştirdi.
"Meleğim geldik." Bulut'un cümlesiyle başımı yavaşça cama doğru çevirip dışarıya baktım. Havaalanının önünde durmuş öylece bekliyorduk. Usulca nefes çektim içime. Beş yıldır bana yuva olan ülkeden şimdi çekip gidiyorum; bana cehennem olan yere Vaveyla mahallesine. Gözlerimin dolmasına izin vermeden arabadan indim.
"Şu hale bak ya tanınmamak için nelere katlanıyorum." Bulut haklı isyanına gülüp mırıldandı.
"Özür dilerim hanımefendi sizin konforunuz için size özel jet hazırlattım." Bulut'un cümlesine buruk bir tebessüm yolladım. Jetin olduğu tarafa doğru yürürken Bulut aramızda ki gergin sessizliği bozdu. "Meleğim, asla kendini bırakmak yok. Ben burada ki işlerim biter bitmez geleceğim sana söz veriyorum." Görevli valizlerimi alırken başımı olumlu anlamda sallayıp konuştum.
