"ေဟး...စားလို႔ရၿပီ.."
ႏွစ္ေယာက္သားစကားေကာင္း
ေနၾကတုန္းမီးဖိုထဲက hyung
ကလွမ္းေအာ္လာသည္...။."ေအာ...hyung ေခၚေနၿပီ..
သြားၾကမယ္ minho hyung"......
စားပြဲအျပည့္ခ်ထားတဲ့ဟင္း
ပန္းကန္ေတြကိုၾကည့္ရင္းမင္ဟို
အံ့ေျသာေနမိသည္...။"ဝါး....ငယ္ကအမ်ားႀကီးခ်က္
ထားတာပဲ...""ဟီး..အစ္ကို႔ ကိုစားေစခ်င္
လို႔ေလ..မ်ားမ်ားထည့္စား
ေနာ..အစ္ကို..."ဆိုၿပီး ငယ္ကကြၽန္ေတာ့္
ပန္းကန္ထဲကိုအသားဖက္
တစ္ဖက္ထည့္ေပးသည္..။"ေရာ့...အရြက္ေၾကာ္ေလးလည္း
စား...ေနာက္ၿပီး......ဂင္မ္ခ်ီ
ေရာ.."ငယ္ကတစ္ခုၿပီးတစ္ခု တစ္ခုၿပီး
တစ္ခုထည့္ေပးလိုက္တာ
မင္ဟိုပန္းကန္ထဲမွာ ဟင္းေတြမွ
အျပည့္အေမွာက္လိုက္ႀကီး...။"အဟမ္း..အဟမ္း..hyung
ေနာ္...ဒီေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ွိမွန္းေတာင္သိ
ေသးရဲ႕လား...minho
hyung ကိုခ်ည္းပဲထည့္ထား
ေပးလိုက္တာမ်ား..."ဂ်ံဳအင္ရဲ႕ရြတ္ေနာက္ေနာက္
စကားေၾကာင့္ မင္ဟိုမွာ
စားလက္စေတြသီးၿပီးတဟြတ္ဟြတ္ေတြျဖစ္လို႔...။"ငယ္ေလးေနာ္...စားစရာ႐ွိတာ
႐ွိတာစား...ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ့
ပန္းကန္ထဲကေနကိုယ္တိုင္
ယူစားပါလား...အစ္ကို က
တစ္ခါတစ္ေလမွလာတဲ့
ဧည့္သည္ကို....မင္းနဲ႔က
မေတြ႔ခ်င္မွအဆံုးေတြ႔ေနရတာ
ေလ...""ဟြန္႔..စားမွာပါ စားမွာပါေနာ္..
သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ေရာက္လာေတာ့
ညီအရင္းေခါက္ေခါက္ကိုေတာင္
ပစ္ၿပီေပါ့ေလ...ဟြန္း..."ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ထမင္း
တစ္လုတ္ကိုပါးစပ္ထဲထိုးသြင္း
ကာဂြၽန္ေျမာင္ကိုမဲ့ရြဲ႕ၾကည့္ရင္း
စားေနေသာဂ်ံဳအင္တို႔ႏွစ္ေယာက္
ကိုၾကည့္ၿပီး မင္ဟိုရင္ထဲ
ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္
ေသာေႏြးေထြးမႈကိုျပန္လည္
ခံစားလာရသည္...။
သူ ဒီလိုမိသားစုထမင္းဝိုင္းေလး
နဲ႔အလွမ္းေဝးေနခဲ့တာၾကာၿပီ
မဟုတ္လား...။
အခုလိုစေနာက္ၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ေနဖို႔
ဆိုတာေဝလာေဝး...။
အျမဲ ဒုစ႐ိုက္ေတြကိုႀကီးၾကပ္ေန
ရတဲ့ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္အလုပ္
ကိုပဲလုပ္ခဲ့ရတာေလ...။
လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက
ဂ႐ုစိုက္တယ္ထားဦး...။
အဲဒါက အေပၚယံသက္သက္ေတြ
ခ်ည္းပဲ...။
စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္
ျဖစ္ေစ အထက္လူႀကီးရဲ႕
အမိန္႔ကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔သာ
လုပ္ေနၾကရတဲ့လူေတြမလား..။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ...
အခု ငယ္နဲ႔ေတြ႔ရတာကကိုယ့္
အတြက္ဘုရားကေပးတဲ့
အႀကီးမားဆံုးလက္ေဆာင္ပါပဲ..။
YOU ARE READING
မင္း!...[COMPLETED]
Fanfictionသြားစမ္းပါ...အို္ဆယ္ဟြန္း...ငါမင္းတို႔လိုလူေတြကိုရြံလြန္းလို႔... သွားစမ်းပါ...အို်ဆယ်ဟွန်း...ငါမင်းတို့လိုလူတွေကိုရွံလွန်းလို့...