past life ☂ 𝒗𝒓𝒐𝒔𝒆

what we know

Tanrı tarafından çalınan acı bir melodi hastanenin içerisinde yankılanırken olduğum yerde çökmüş ve ellerimi birbirine kenetlemiştim.

Başıma ne geliyorsa Taehyung yüzünden geliyordu. Bir şekilde kendini belanın içerisine itiyor beni de peşinden sürüklüyordu.

"İyi misin?" yaşlı gözleri ile yanıma geldiğinde parmaklarını kolumdaki sargının üzerine yerleştirdi ve minik bir öpücük bıraktı.

Bu durumda bile beni düşünebiliyor olması bir nebze canımı yakmıştı. Onun annesinden başka hiç kimsesi yoktu ve şimdi tam anlamıyla yalnız kalacaktı.

"İyiyim." dedim olabildiğince içten bir gülümseme sunarak. "Beni düşünme ve iyi olmaya odaklan."

Bakışlarını üzerimden çekip yanıma oturduğunda kafasını duvara yaslamıştı. Eğer babası ölürse onun için büyük bir ceza olurdu bu.

Kendini savunmak için yapmış olması bile kurtaramazdı annesini çünkü güçlü değillerdi.

Taehyung sadece babasından gelecek olan mirasa sahip olurdu. Güce değil.

"Muhabirler kapıda bekliyorlar," dedi ve dizimin üzerinde duran elimi tutarak kafasını omzuma yasladı. "Buradan çıkmak bir işkence olacak."

"Zor olabilir ama imkansız değil." dedim olabildiğince içten bir şekilde. "Biliyorsun, Chaeyoung'a sahipsin."

Buruk bir gülümseme sergiledi içinde bulunduğu karanlıkların arasından.

Bana acıdığından daha çok acıyordum ona ama bunun farkında değildi.

Sessizlik adı verilen zehir tüm koridoru kaplarken sakin kalmaya çalışıyordum.

İkimizde hiç konuşmadan yedi saati arkamızda bırakmış ardından da hastaneden çıkıp eve gelmiştik. Şimdi ise Taehyung'a yemek yapıyordum.

Başarılı olduğum söylenemezdi ancak onu hayatta tutacak kadar becerim vardı. Mesela omlet yapabiliyordum.

"Kendini zorlama," yorgun sesi mutfakta yankılandığında olumsuz anlamda salladım kafamı. "Dışarıdan söyleyebiliriz."

"Hayır," dedim onun aksine neşeli bir ses ile. "Neredeyse bitecek, otursana."

Cümlem bittiğinde elimle masayı işaret etmiş ve bir tabak çıkararak yaptığım omleti yerleştirmiştim. Büyük bir kaseye de pirinç koyup masaya, Taehyung'un önüne bıraktım.

Tadından endişeliydim. Kötü olsa bile belli etmezdi ancak ona ruh hâli gibi bir yemek vermek istemiyordum.

"Beğenmezsen söyle, dışarıdan söyleriz." dedim birkaç dakika önce söylediklerini hatırlatmak istercesine konuştuğumda kafasını sallamak ile yetinmişti.

"Güzel olmuş." ilk parçasının ardından konuştuğunda ona inanmayarak bir parçada ben aldım.

Yalan söylemiyordu gerçekten güzel yapmayı becermiştim. Gelişme vardı!

Dakikalar içerisinde tabağını silip süpürdüğünde ayağa kalkmış, bileğimden tutmuş ve beni odasına sürüklemişti.

Ne kadar istesemde ondan nefret edemiyordum. Mutlu olmasını istiyordum ancak artık bu mümkün değildi.

Binbir parçaya bölünüp dağılmıştı ve onu toplamak hiç kolay olmayacaktı.

"Benimle uyur musun?" yorganı sıyırıp yatağın boş tarafına vurduğunda olumsuz anlamda salladım kafamı.

"Sen uyu," dedim samimi olduğunu düşündüğüm bir gülümseme ile. "Ben burada bekleyeceğim. Sonra da içeriyi toparlayıp eve gitmeliyim."

Bundan hoşnut olmadığı belli olsa bile bir şey dememiş ve gözlerini kapatmıştı.

Şu sıralar onun yanından ayrılmamam gerekiyormuş gibi hissediyordum.

Sevgilisi olmadığını da sonunda mantıklı bir dil ile anlatmıştı.

Aramızda pek bir sorun kalmamıştı ama o tatsız havayı bir türlü dağıtamıyorduk.

"Buradasın değil mi?" uykulu bir ses kulaklarıma dolduğunda gülümsedim ve yataktan sarkan elini tuttum.

"Buradayım Taehyung."

♡

rosesaredied: yardımına ihtiyacım var

kkthg: ?

kkthg: yardım edebileceğim bir şey ise ederim

rosesaredied: umarım öyledir

rosesaredied: okul panosunu temizler misin?

kkthg: neden?

rosesaredied: Jungkook oraya Taehyung hakkında saçma sapan şeyler yazan bir ilan yapıştırmış

rosesaredied: şu an okula geliyoruz, görmesini istemiyorum.

rosesaredied: hemen kaldır lütfen

kkthg: üzgünüm Chaeyoung

kkthg: okulda değilim ve senin için kaldırabilecek bir arkadaşımda yok

♡

çok kısa oldu ama affedin çünkü çooook tıkandım

bir sonraki bölümü daha uzun yapmaya çalışacağım

hayırlı bayramlar <3