"Kit, di ka ba napapagod?" tanong ko Sean sa akin
"I will never ever get tired of you babe, I will never get tired of loving you" I answered lovingly.
"Kahit pa nakakalimutan na kita?" he asked worriedly at nasasaktan sya pero mas lamang sa kanya na pakawalan ko sya.
Tumango lang ako. Never babe. I will never stop loving you.
"Kahit palagi na lang?" I nodded again.
Tears starts looking in his eyes. He just hugged me tight para itago ang pagpatak ng mga luha nya. Alam kong nasasaktan sya sa bawat sandaling nakakalimot sya. He has Alzheimers disease, a condition where the patient forget every little detail of himself, and everything around him.
Nasasaktan ako sa tuwing tinatanong nya kung sino ako at kung ano ako sa buhay nya. Pero hindi ko sya kayang pakawalan. Hindi ko sya magagawang sukuan kasi alam kong hindi nakakalimot ang puso nya.
"Sino ka? Hindi kita kilala pero pakiramdam ko kilalang kilala kita. May relasyon ba tayo? Kasi pakiramdam ko ligtas ako, masaya ako, masayang masaya ako na nakikita kita. Tell me are you my girl?" Yan palagi ang tinatanong nya pag nakakalimutan nya ako. Kaya hindi ko sya magagawang pakawalan at wala din akong balak yang pakawalan. Kasi maski ilang ulit akong makalimutan ng isip nya, hinding hindi ako makakalimutan ng puso nya.
"I can't stop loving you babe. I will never stop loving you" I whisphered.
