Lightless Sunshine

Chapter 1

May gana pa talaga siyang pangaralan ako, eh, siya nga itong nag-se-cellphone din.

He chuckled and put down his phone. Sabay na naming tinapos ang natitirang pagkain. He offered me a bottle of water and I took it happily.

“Wala bang sa ‘kin, S?” tanong ni Dori habang nakangusong nakatingin kay Preece.

“Walang sa ‘yo dahil pangit ka,” he said and flashed a smirk. I stuck out my tongue at Dori and she just rolled her eyes.

“Dori, minsan kasi, matuto tayong magbigay sa kapwa para babalik din sa ‘yo ang grasya,” natatawang ani ni Koy habang sumisimsim ng juice nito. Napuno ng tawanan ang buong lugar.

“‘Wag niyo nga ‘kong pagtawanan! Eh, bakit ba? Mahal kaya ang presyo ng papel ngayon!” she reasoned out and we burst out laughing again.

Gebby a.k.a. Dori was born rich. Filthy rich, to be exact. Ewan ko ba sa kaniya, isang pirasong papel lang naman iyon, hindi naman siguro nila ikapupulubi iyon.

Isa-isa nang umalis ang mga kasamahan namin hanggang sa kaming dalawa na lang ni S ang natira. I just watched them leave one by one.

Napuno ng lungkot ang puso ko kaya napabuntong-hininga ako at iniling ang ulo para iwaksi iyon sa aking isipan.

“Kumusta ang weekend mo?” tanong niya.

I just silently hummed and looked above. Ang sikat ng araw ay tumatama sa aking mata kahit nasa ilalim kami ng maraming dahon. Umihip nang malakas ang hangin na siyang nagpalipad ng ilang hibla ng aking maikling kulay lupang buhok.

A smile crept into my lips. “It went good,” I said as a matter of fact. Wala naman kasi si Papa sa loob ng dalawang araw na ‘yon, eh. May laro siya sa pagbibilyar kaya kaming dalawa lang ng kapatid ko ang natira sa bahay.

“Stop smiling, you look creepy,” seryosong sabi niya kaya mabilis na nawala ang ngiti ko sa labi at bumagsak ang paningin sa lupa.

“I miss her, S…” I confessed and smiled sadly.

I miss my mother. So much. It has been a year now since she died and I still haven’t move on an inch. It was so hard to let her go. I would’ve been happy now if she’s still here. The pain was too much to bear especially that I was still holding into our memories together. The pain was too much that until now, it haunts me.

I sighed and lifted my hands, as if reaching the sky. I wanna reach her, I wanna hold my mom, I wanna see her… but I couldn’t.

Sa ilalim ng sikat ng araw, pilit kong inaabot at inaaninag ang liwanag sa aking puso. Ang katahimikan. Ang kapayapaan. I wanted to feel that. I wanted to have that, again.

Naramdaman kong ipinatong niya ang kaniyang braso sa balikat ko. He held my head and let it rest on his shoulder. I heaved a deep sigh repeatedly as I slowly closed my eyes and put down my hand on my lap.

Wala siyang ibang sinabi at hinayaan lang akong nakasandal sa kaniyang balikat. We fell into a deafening silence but it feels more comfortable. Silence comforted me.

I could hear the beats of our hearts as we stayed quiet for long minutes, nanatiling nakapikit ang aking mga mata. I felt his hands caressing my hair and his lips pressed against my temple. I never had a peaceful feeling since my mother died until now, until he held me in his arms.

I smiled. Kagaya ng nakasanayan, sa hapon ay kumain ulit kami sa labas ng school. Nakaupo kami ngayon sa isang bench malapit sa mga stall ng street vendors habang parehong may hawak na balot ng gulaman sa aming mga kamay. Kasalukuyan kaming sumisilong sa init ng hapon at nagpapalamig. Pinagpapawisan na nga kami pareho dahil sa paglinis sa classroom.