Αντίγραφο Του Εαυτού Σου. /JJK. PJM.~ trnslted.//

/2|

Ο ήχος της ζώνης πάνω στην γυμνή πλάτη του Jimin ήχησε στο μεγάλο σπίτι. Ο Jimin δάγκωνε δυνατά τα χείλη του προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα , ενώ ακόμα μια φορά ακούμπησε δυνατά η ζώνη πίσω στην πλάτη του.

Δεν μπορούσε να αντεπιτεθεί, θα τον χτυπούσε χειρότερα άμα προσπαθούσε, θα τον χτυπούσε μέχρι να πέσει κάτω λιπόθυμος άμα τολμούσε και θα τον ανάγκαζε να παντρευτεί με το ζόρι συντομότερα.

''...26. Την επόμενη φορά που θα ξανά φύγεις κρυφά από το σπίτι θα γίνουν 36, Jimin. Ο ρόλος σου ως Omega είναι να κάθεσε σπίτι και να καθαρίζεις, οχι να πηγαίνεις σε club και να μεθάς. Ελπίζω να έμαθες το λάθος σου, αν όχι τότε ίσως την επόμενη φορά.'' Ακούστηκε η αυστηρή και κρύα φωνή του πατέρα του σαν να μιλούσε σε στρατιώτες και όχι στον γιό του.

Ο Jimin ήταν ακόμα πλάτη και ακούστηκαν τα δυνατά βήματα του πατέρα που έφευγαν μακριά. Το μονο που μπορούσε να ακούσει ήταν τις βαριές ανάσες που έπαιρνε. Γλύστρισε στο πάτωμα και αγκάλιασε τα γόνατα του. Δεν μπορούσε να κλάψει, δεν του είχαν απομείνει αλλά δάκρυα, του είχαν τελειώσει εδώ και αρκετά χρόνια.

Ένιωθε αβοήθητος και μοναξιά. Κοίταξε την μαύρη φιγούρα που τον πλησίαζε με τρόμο και άρχισε να ανεβαίνει πάνω του και-

'' Appa σήκωω! Πεινάω!'' Ακούστηκε η γκρίνια του μικρού κάνοντας τον Jimin να πεταχτεί από τον ύπνο του.

Ο Jimin κοίταξε το πεινασμένο αγόρι ανακουφισμένος και του χαμογέλασε οταν είδε τα μαλλιά του μικρού να πετάνε σε διάφορες κατευθύνσεις.Σε κάποια σημεία υπήρχαν μικρές απαλές μπουκλίτσες που τον έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο χαριτωμένο. Η ώρα ήταν 6:37 και ήταν η φάση που ο Jihyun ξυπνούσε τον Jimin για να του κάνει να φάει. Δεν χρειάζεται ξυπνητήρι όταν έχει τον μικρό να του κάνει αυτή την δουλειά.

'' Εντάξει, εντάξει. Δώσε μου 5 ακόμα λεπτάκια για να ετοιμαστώ για την δουλειά αγάπη μου.'' Αλλά ο Jimin δεν έκανε τον κόπο να σηκωθεί κάτι που έκανε τον μικρό να νευριάσει περισσότερο.

Πέρασαν 5 λεπτά προσπαθόντας να σηκώσει ο μικρός τον Jimin από το κρεβάτι με αρκετό κόπο και πολλά γελάκια.

Το καστανομάλλικο αγόρι βγήκε από τον ανελκυστήρα κρατώντας δύο καφέδες στο ένα χέρι και στο άλλο ένα πρόχειρο. Τα μάγουλα του είχαν πάρει ένα ροζουλί χρώμα από την βιασύνη που έκανε για να φτάσει στο κτίριο. Αφού έφτασε, χαιρετίστηκε από διάφορους ευγενικούς και απασχολημένους εργαζόμενους. Ο Jimin ήταν στην ίδια θέση πριν από 2 χρόνια και φίλε, ήταν κόλαση, όμως όχι πιο κόλαση από το να διαχειρίζεται τα καινούργια μοντέλα.