20 Nisan 1776
En son mektubunun üstünden günler geçti.. Çok korkuyorum, Abyssos.
Dağılan mürekkep için özür dilerim... Korkularım kalbime, beynime sığamayacak kadar yoğun ve sadece gözyaşlarım bana az da olsa yardımcı olabiliyor şu an ama sen bana yazana kadar tam anlamıyla geçmeyecek bu korku.
Kalbim yanıyor, Abyssos. Öyle bir yanıyor ki... Nefes aldıkça alev daha çok harlanıyor. Ateşin içinde yanan kor, ateşi ölüme sürüklüyor, Abyssos.
Bazen boğazım yanıyor, acıyor, bir şeyler batıyor gibi oluyor ama ağlayamıyorum. Ağlayamıyorum çünkü senin benden güç aldığını hissedebiliyorum..
Şu an ağladığım için özür dilerim ama dediğim gibi, korkum kalbime ağır geliyor. Belki de sana olan sevgim... Çünkü sevgimi sana hissettiremeden gitmiş olma ihtimalin beni kahrediyor.
Gitme, Abyssos. Gitme..
Gidersen eğer.. Bende seninle gelirim.
-Apticitas
YOU ARE READING
Letters To The Void
FanfictionBir genç, daha yirmi üç yaşında.. Hayatı boyunca, kalabalıklar içinde, yalnız bırakılmış biri. Gerektiğinde çiçeklerle, hayvanlarla, kitaplarla konuşmuş.. Şimdi ise, boşluğa mektuplar yazmaya başlamış. En azından böyle ulaşabildiği birileri olduğu...
