សៀវហ្វាន ទទួលឯកសារពីដៃហ្វូអឺហើយបើកមើលរូបថតនឹងរបាយការណ៍
ម្តងមួយសន្លឹកៗហើយគ្រវីក្បាលបន្តិចរួចហុចឱ្យនាងវិញ។
– " រឿងនេះបងមិនដឹងដែរ ! ពួកយើងមានតែសាកហើយ ! "
– " តែខ្ញុំជិតចូលរៀនហើយណា ! ខ្ញុំមិនអាចចេះតែប្តូរសាលាទេ ! "
ស៊ូកា ដែលនៅជិតនោះងាកមុខស្រដី។
– " ហ្វូអឺ ! អូនឱ្យរូបថតគេមកបងមួយសន្លឹកមក ! "
– " ចាស៎ ! "
ស៊ូកា ងាកមុខទៅខាងលើហើយស្រែកឡើង។
– " ខាងស៊ូ ! មកនេះមួយភ្លែត ! "
ខាងស៊ូ ដែលកំពុងតែស្រងូតស្រងាត់ឃុំខ្លួនឯងក្នុងបន្ទប់នោះពេលលឺស៊ូកា
ស្រែកហៅភ្លាមក៏ប្រញាប់ចុះមកក្រោមភ្លាម។
– " បាទលោកម្ចាស់ ! "
ស៊ូកា ឃើញគេចេញមកក្រៅក៏គប់ឆេលរូបថតនោះទៅឱ្យគេ។
– " ហ៎កណេះ ! ចាប់វាទៅ ! "
– " បាទ ! "
ខាងស៊ូ ហក់ចាប់បានរូបថតនោះបានហើយយកមកមើលស្រាប់តែប្រែទឹកមុខ
ភ្លាមមួយរំពេច។ ស៊ូកា ងាកមុខសួរពីចម្ងាយ។
– " ឯងស្គាល់ម្នាក់នេះទេ? "
– " លើសពីស្គាល់ទៅទៀត ! វាគឺអា ខាងសាង ! ទោះបីជាវាក្លាយជាប្រហិតចិញ្ច្រាំក៏ខ្ញុំ
អាចចំណាំវាបានដែរ ! "
ស៊ូកា ងាកមុខមកនិយាយជាមួយ ហ្វូអឺ វិញ :
– " ពេលនេះតើអូនអាចទុកចិត្តបាននៅ ថាសាលាដែលអូនទៅគឺមិនខុសទេ? "
– " ចាស ! បើបងខាងសាងនិយាយចឹងទៅហើយ ! ប្រាកដជាម្នាក់ហ្នឹងហើយមិន
ខុសទេ ! "
– " ពួកយើងមិនបាច់ខាតពេលដើររកទៀតទេ ! អាទិត្យក្រោយហ្វូអឺចូលរៀនហើយ !
ចឹងយើងសម្រេចថា ! នាំគ្នាផ្ទេរទៅសាលានោះចុះ ! ចំនែក ខាងស៊ូ ពេលថ្ងៃឯងនៅ
តែផ្ទះទៅបានហើយ ! ចាំពេលយប់យើងនឹងចេញប្រតិបត្តិកាណ៍ពីរនាក់ ! "
ESTÁS LEYENDO
អាគារជាន់ទី៤
Fantasíaវាចាអ្នកនិពន្ធ គ្រប់យ៉ាងធំធេងគ្មានដែនកំណត់ពិបាកគិតប៉ាន់ស្មាឱ្យត្រូវរឿង មាន តែការសិក្សាស្វែងយល់ទេ ទើបអាចយល់ពីគ្រិះដើមរបស់វាបាន។ ប៉ុន្តែពួកយើងក៏ មិនអាចដឹងនូវរឿងរ៉ាវអស់ទាំងនោះបានប្រាកដឡើយ។ ប្រលោមលោកគឺជាពិភពនៃការស្រមៃនៃការកាត់តែលំអរឡើងរបស់ អ្នកនិពន្ធ...
