អាគារជាន់ទី៤

ភាគទី៤

នាងមើលមុខម្តាយភ្លឹះៗចាំស្តាប់គាត់និយាយម្តងទៀត ក្រែងលោ

នាងស្តាប់មិនច្បាស់។

– " ឯងស្តាប់មិនច្រឡំទេកូន ! មុននេះមានគេម្នាក់ខលមករកឯង ! គេថាគេ

គឺជា ខាងស៊ូ គេថែមទាំងសួរទៀតថាឯងកើតអីអត់ ! ម៉ាក់ក៏ប្រាប់ថាឯង

ខ្យល់គសន្លប់នៅមិនទាន់ដឹងខ្លួនទេ ! "

នាងចាប់ដៃម្តាយអង្រួនសួរ។

– " ពិតមែនហ្អម៉ាក់? "

– " ចាស៎កូន ! ចុះកូនមានមិត្តឈ្មោះ ខាងស៊ូ ប៉ុន្មាននាក់? "

គាត់សួរបន្តក្រែងលោគាត់អាចច្រឡំមនុស្សបែរជាឱ្យនាងខកចិត្តរឹត

តែខ្លាំង។ នាងក្រមុំតបវិញយ៉ាងលឿន។

– " ចាស ! មានតែម្នាក់ទេ ! "

គាត់ឈោងដៃយកទូរសព្ទហុចទៅឱ្យនាង។ នាងញញឹមទទួល

ទូរសព្ទពីដៃម្តាយ។

– " បើចឹងកូនខលទៅរកគេសិនទៅ ! ពេលនិយាយគ្នានឹងដឹងហើយ ! "

– " ចាស ម៉ាក់ ! "

គ្រាន់តែបានទូរសព្ទភ្លាម នាងក៏ប្រញាប់ចុចលេខខលទៅរកគេវិញ

ភ្លែត។ ទឹតៗ...! សំឡេងទូរសព្ទរោទ៍បានពីរដងក៏មានអ្នកលើក។

– " អាឡូ ! ឆីងឆីង មែនទេ ? "

– " .... "

នាងស្ងាត់មិននិយាយ ទឹកភ្នែកនាងក៏ហូរទាំងស្នាមញញឹមមិននឹក

ស្មានថានោះគ្រាន់តែជាសុបិនអាក្រក់។

– " អាឡូ ! លឺខ្ញុំនិយាយដែរទេ ! អាឡូៗ !! "

– " ចាស ! លឺ ! "

នាងនិយាយតែប៉ុនណេះក៏យំទៀតហើយប្រឹងសម្រួលអារម្មណ៍យក

ដៃជូតទឹកភ្នែកដែលកំពុងហូរ។គេសួរដាច់ៗសង្កត់ន័យដូចជាបារម្ភពីនាងណាស់។

– " តើនាង...យ៉ាងម៉េចហើយ? "

នាងស្រូបសំបោរសិនមុខនឹងឆ្លើយ។

– " ចាស៎ ! ខ្ញុំអត់អីទេ ! ចុះបងវិញនោះ? "

គេតបទៅនាងវិញទាំងញញឹម។