I Endless War I

6.7K 273 1
                                    


KABANATA XVI


Everly's POV

I don't know how long I've been spacing out since manang left the room. It's almost sunset. Isang bagay na gusto ko sa mga sandaling ito ay eksplenasyon sa mga bagay na nangyayari sa akin.

Kahit ako ay hindi makapaniwala sa mga nangyayari sa akin, o kung mabubuhay pa ba ako? I made an effort to recall the wolf's words from my dream, but for some reason as I try to do so, they all seem to be hazy.

Isa pa doon ay ang katotohanang wala na ang Coven ng dating Luna. The spark of hope in her heart instantly vanished when manang said that to her. She added that the coven vanished the same night the Luna died and ever since then they have no news weather the covens members are still alive.

Napabuntong hininga ako at muling ibinaba ang tingin sa aking kamay. The familiar view of my pale skin and dark veins all over it welcomed my eyes. Wala pa akong matinong dahilan na naiisip ba't nangyayari sa akin ang mga bagay na ito. If it is true that I'm really one of the disciple then is it normal for me to experience all of this?

Mahigpit kong naisabunot sa aking buhok ang palad dahil sa pagka-inis. I still have a lot of things to put my time into. I still have to find my sister, and now that I'm having this issue I don't think I will be able to focus in finding her. Kailangan ko munang ayusin ang bagay na ito bago ako magpursige sa paghahanap sa kanya.

I'm just hoping that beta jake will keep his promise in helping me find my sister.

"Ija?" Kaagad kong nilingon si manang na kasalukuyang nakatayo sa pintuan ng aking kwarto. Ni hindi ko man lang siya naramdamang nagbukas ng pinto. I smiled at her despite all the things that's going on in my head.

"You're okay? Halos nakatulala ka nalang maghapon." Ramdam ko ang pag-aalala sa boses nito na kaagad nagpagaan ng dibdib ko kahit papano. Knowing that someone is still here to help me overcome this.

"Okay lang po ako manang. Hindi lang makapaniwala sa mga bagay na nangyayari sa akin." Sambit ko dito na nginitian niya lang bago marahang naglakad sa aking direksyon. Saglit nitong tinapik ang aking balikat.

"We may both have no idea what is happening to you right now but we are willing to help you sort this out. I'm sure greyson will understand. Pero kung hindi ka pa handa na sabihin sa kanya ang lahat ay naiintindihan ko iyon. We'll keep this a secret between the two of us." Medyo mas nakahinga ako ng maluwag sa sinabing iyon ni manang. This time my smile on her widened as she returned it with a knowing smile.

"Nakahanda na ang hapunan sa ibaba. Sumunod ka nalang sa akin kapag okay ka na." Mahina naman akong tumango sa sinabi nito at tahimik na pinanood itong maglakad palabas ng aking kwarto.

My smile instantly fell off when she finally left. It feels like even keeping my smile is too hard for me to do.

I eventually mustered the courage to get to my feet and move toward the mirror that I nearly broke. Now that I can see myself in the mirror, I'm not sure if I should be happy that I returned to my monstrous form or sad because this aspect of myself is what caused me to suffer throughout my entire life.

Nagpatuloy ako sa pagmasid sa aking sariling repleksyon pero kaagad ding nalipat sa unti-unting dumidilim na kalangitan dahil sa tuluyang paglubog ng araw.

I started walking towards the open window to watch the darkness finally ruled over the whole place.

But for some reason, I started experiencing strange feelings once more. I became suddenly aware of my body being cold, but I'm not sure if that was a result of the night or of my own body.

MY CURSED MATETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon