Narnia; The Dark Lion

Hoofdstuk 25-Dreams

Susan

Mijn lichaam brandt en als ik naar beneden kijk zie ik dat ik geen benen meer heb! Ik begin te gillen. Uit het niets komt opeens het gezicht van Hades voor me en dan onze..zoon. Hij kijkt me kwaadaardig aan en grijnst gemeen, dan voel ik een steekende pijn in mijn borst. Er zit een zwaard in, het zwaard van Peter. "Dierbaren zullen je bloed laten stromen" zegt een donkere stem. Dan wordt het warm, warmer, heter, heetst en dan ondraaglijk. Ik gil het uit van de pijn.
"Susan! Susan!" verschrikt open ik mijn ogen en kijk recht in die van Caspian. Hij pakt met twee handen mijn gezicht vast. "Sst lieverd, het is goed, ik ben bij je. Je bent veilig" Ik pak met mijn hand zijn arm. "Caspian, ik, Hades, het kind" stotter ik. De droom was zo levensecht. Ik voelde mijn lichaam branden, ik voelde de pijn. Uitgeput laat ik me weer in het veldbed zakken. Caspian slaat zijn armen om me heen en ik ga op mij zij, met mijn hoofd tegen zijn borstkast liggen. Mijn armen sla ik strak om zijn middel. Ik ben zo moe. "Mijn rug?" fluister ik. "Genezen" zegt Caspian. "Door Lucy's drankje, maar de striemen die Hades heeft toegebracht zijn nog altijd zichtbaar" hij kust zacht mijn voorhoofd. "Ik weet het, het is magisch, zwarte magie. Denk ik" Caspian zegt niks. Zijn vingers strelen mijn gezicht. Ik weet niet als het ochtend of avond is want ik kan nergens het zonlicht zien. Fakkels brandden in de tempel als het enige licht. Caspian zijn gezicht licht op, zijn bruine ogen staan vermoeid en zijn zwarte haar door de war. Zijn mond heeft een verdrietige trek. "Ik hou van je" zeg ik. Zijn ogen beginnen te glanzen. "Ik meer van jouw" zegt jij terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen neemt en me kust. Ik sluit mijn ogen in de hoop weer in slaap te vallen. Ik nestel mijn hoofd dichter tegen Caspian zijn borst en hoor zijn hart ritmisch bonken. Caspian ruikt naar het bos en de zee..

Ik sta in het veld voor de tempel van Aslan, en overal zijn gewonden. Mannen, vrouwen, kinderen. De geur die er hangt is verschrikkelijk. Dood is het. Ik loopt tussen de huilende mensen door, de tempel binnen. Bij de stenen tafel staan Lucy,Peter,Ed en Caspian. Ze buigen hun hoofd en ze huilen. Als ik dichterbij kom stokt mijn adem. Want ze huilen om iemand. Ik lig op de stenentafel, lijkbleek en mijn zwarte haar ligt uitgewaaierd. Ik heb een witte jurk aan en mijn kroon op. In mijn borst zit een snee die gehecht is. "Ik, ik kan haar nog sap geven?" vraagt Lucy en kijkt op naar Peter. Die knikt door zijn tranen heen. Lucy pakt haar flesje en haalt de dop eraf. Ze buigt zich over de tafel heen en laat een druppel in mijn mond vallen. Er gebeurd niks. Ze wachten maar ik beweeg niet. "Ze is echt dood" fluistert Ed. Caspian loopt met een bleek gezicht naar achter. "Nee" zegt hij. "Dat kan niet!" Peter loopt naar hem toe en grijpt zijn pols. "Ik weet het broer maar ik-" Hou je mond! Jij vermoorde haar!" schreeuwt Caspian naar Peter.
Pijn. Het brandt. Ik wil gillen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik zie opeens alleen maar zwart maar ik weet dat ik er ben. Ik voel een stekende pijn in mijn pols en bloed dat vloeit. Ik hap naar lucht maar dat is er ook niet. "Susan!" hoor ik. Caspian. Ik wil wel antwoorden maar het lukt niet, het zwart slokt me op en neemt de lucht mee. Ik hap nog steeds naar adem. "Peter!" hoor ik Caspian roepen. "Ze stikt!" Stik ik? Ik voel een klets tegen mijn wang en een brandende pijn. Mijn ogen vliegen open, ik probeer overeind te komen zodat de lucht weer in mijn longen komt. Caspian pakt mijn arm en helpt me. Als ik zit kan ik weer normaal adem halen. Het was zo echt, ook deze droom. Ik ga dood.. Caspian zit voor me met een doodsbang gezicht, achter hem staan Lucy, Peter en Edmund die ook zo kijken. En als ik rechts kijk, naar de opening van de grot zie ik doodsbange Narniërs. Is er wat? "Susan je" begint Esmund. Ik voel iets stromen langs mijn pols en als ik mijn hand optil is mijn pols helemaal rood van het bloed. Ik draai mijn hand om. Op de binnenkant van mijn pols is een lange streep toegebracht, die nog steeds bloed. Iemand drukt er verband tegen aan. Mijn pols? Ik ga weer liggen. Dat droomde ik. Ik voelde het.