Look, I found you (UNDER REVISION)

YOU WON'T BE HIM

CHAPTER 36:

Days, and weeks had passed and I can't still believe that Hiro is now gone. I just want to be alone and remember him in my heart and in my mind. Walang naging balita tungkol sa kanya, everyone just go like before. No one knows him except for me.

Nakayuko lang ako sa arm desk ko at hindi nakikihalubilo kina Becky at Karl. Wala na rin akong pakialam kay Trevor, weather we are in the stage or not. I don't give a care about him at all.

"A-Alora..." I am still resting my head on the desk when someone called me.

I saw Becky standing beside me. Nag-angat ako ng tingin at nakita kong may halong pag-aalala ang mata niya. Hindi siya sanay ng ganu'n ako, because I portrayed a happy and joyful Alora.

"Baba lang kami ah? Babalikan ka dito, nandito lang ako." She patted my shoulders before she leaves.

Hindi na ako nagbigay ng sagot at tinanguan ko na lamang siya. I really want to be alone and just think of Hiro, nothing else.

Umayos ako ng upo at iniangat na ang ulo ko, pakiramdam ko ay parang bumibigat ang dibdib ko. Kinuha ko ang medicine box ko at uminom ng gamot. Everyday, my condition got worse and I hate it.

"Why do I need to experience this kind of pain? Ang sakit naman nito masyado." I want to cry and explode right now.

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. I feel like I already lose my only hope.

*Trevor's POV*

Papasok na sana ako ng room nang makita si Alora na nag-iisa. Bigla akong napaiwas ng tingin sa kanya kahit na magkalayo naman kami. I'm still looking from her at this distance. Nasa may pinto lang ako at pinapanood siyang umiyak mag-isa.

"Tss," I sighed. "You are torturing me again." Napayuko ako at pinigilan ang sariling gumawa ng ingay at ihakbang pa ang mga paa ko papasok.

"Nasaan ka na Hiro? Bakit iniwan mo'ko." She began to cry heavily.

Paalis na sana ako nang marinig ko na tinawag niya ang pangalan ni Hiro. She doesn't deserve any of this pain, wala man lang akong magawa para patahanin siya.

Umalis na ako ng building na 'yon at hindi kinibo si Alora nang buong araw. Kahit lumipas pa ang ilang araw, at lumipas ang mga linggo ay walang magiging pagbabago sa kanya. I know that one who she loves is not me, it's him.

"I feel sorry for that guy, tss. Kung nasaan man siya, h'wag na sana siya bumalik," usal ko sa sarili ko habang bumaba nang hagdan sa labas ng school building.

*THE STAGE*

Uwian na at sabay kami ni Alora na naglalakad palabas ng gate. Ngayon alam ko na ang pakiramdam ng nasa stage, pero para sa'kin sana totoo nalang lahat ng 'to, totoong ako sana ang mahal ni Alora.

"Trevor!" Tumingin sa akin si Alora na masaya.

I want to see that face of yours everyday, Alora.

"Hmm?" Imik ko at nakangiti ring tumingin sa kanya.

Nakahawak ang dalawang kamay niya sa bagpack na nakasukbit sa kanya at tila masayang sinasabayan ako sa paglakad.

"Do you remember our childhood?" Bigla siyang tumingin nang diretso sa daan ngunit ipinako ko pa rin ang paningin sa kanya.

"Syempre naman," simpleng sagot ko.

"Let's go!" Bigla niya nang hinatak ang kamay ko at naglakad kami nang mabilis.

Kahit hanggang makalabas kami ng school ay hindi binitawan ni Alora ang kamay ko. Dinala niya ako sa street kung saan kami gumawa nang pangako sa isa't isa.

"Do you remember this wall?" Palihim pa siyang humagikgik at nasa likod ang dalawang kamay.

"Mmm. The promise." Tinanguan ko lang siya at tumingin naman siya ulit sa'kin.

Tinanggal niya ang mga baging at damong nakakapit sa pader. Maraming taon na ang lumipas pero hindi ko aasahang babalikan ko 'to kasama siya. Nagsulat kami noon ng linya sa pader na 'to na tanda ng mga taas namin.

"Tumangkad ka na ngayon," saad ko at lumapit sa kanya. "You made your promise to grow and make yourself taller."

"Psh, ikaw pa rin ang mas matangkad sa'kin." Sinanggi niya ang braso ko at nagkunwaring nagtatampo.

Tumigil ako sandali at nanatili lang sa kanya. I hold both of her hands and just stare at her. Wala siyang ideya kung bakit, maski man ako dahil sumusunod lang ako sa takbo ng kwento ng writer pero sa tingin ko umaayon sa akin ang lahat.

"Mahal kita, Alora.." I hugged her tightly and she do the same.

*STAGE ENDS*

Bigla akong tinulak ni Alora at lumayo sa akin. Maglalakad na sana siya palayo nang hatakin ko ang kamay niya.

"Sandali, Alora." Pigil ko pero ilang sandali niya akong hindi nilingon.

"Alam kong hindi totoo ang mga sinabi mo, aalis na 'ko, gabi na Trevor." She is still cold towards me.

"Mahal kita, Alora." Totoo ang nararamdaman ko kanina.

Hinarap niya ako at hindi man lang nagbago ang hitsura niya. Binitawan ko siya at nanatili kaming nakatitig sa isa't isa. She never expected me to say that to her, in real her.

"The real Trevor wouldn't say that to me." She just smirked and looked away.

I know how she feels towards me. She hated me because of what I did  to her. Ipinagsawalang bahala ko lahat ng ginagawa niya dati, nasaktan ko siya. She has every right to hate me, pero lahat nang iyon para sa ikakabuti niya. Mas lalo ko siyang masasaktan kung noon ay pinatulan ko ang mga pagpapansin niya.

"I'm sorry Trevor," sagot niya. "I don't feel the same way. S-Si Hiro ang gusto ko at hindi ikaw. Kailanman ay hindi naging ikaw, Trevor."

Her words cut through like a knife. She stabs me a thousand times, I rolled my eyes and just smirked back at her. Napayuko ako at nagpamulsa. Gusto kong ipakitang okay pa rin ako sa mga sinabi niya.

"So, ano 'yung dati Alora? Simula nu'ng mga bata pa tayo, lahat 'yon kasinungalingan?" I suddenly licked my lips and looked at her again.

Bata palang kaming dalawa ay gano'n na si Alora. Hindi siya nahihiyang ipakita sa ibang tao ang pagkakagusto niya sa'kin kahit nandyan pa ang mga magulang namin. She is always followed me around, if we were still kids baka sinabi kong gusto ko rin siya noon.

Matagal siyang nakaimik bago tuluyang nagsalita.

"H-Hindi ko alam, Trevor. Isa lang ang alam ko, hindi kita mahal. Hahanapin ko si Hiro. Kahit magdasal ako nang paulit-ulit para bumalik siya gagawin ko!" Her tears suddenly fell in her eyes.

"Let me do the things, Hiro did for you. Let's change the scene together, Alora." I insist to be a part of her life again.

"Hindi, hindi mo magagawa 'yan Trevor. You can't be Hiro in any aspects, siya lang ang makakagawa nu'n."

There you go, hurting me again.

TO BE CONTINUED...