Until Our Stars Align

85 7 7
                                    

Chapter 9

"I think that we are like stars. Something happens to burst us open; but when we burst open and think we are dying; we're actually turning into a supernova. And then when we look at ourselves again, we see that we're suddenly more beautiful than we ever were before!"
― C. JoyBell C.

****

"Do you want to go out to the garden? Sabi ng doctor ay pwede ka na daw maglakad lakad, I bet you're also bored here by now" suhestiyon ni Silva habang nagbabalat ng mansanas pero nanatilin nakatulala lamang sa labas ng bintana ang taong kausap niya.

It was a very clear day, the sky is blue as ever and the golden sun radiates outside.

"Livi said that he wants to stay with us in Château de Seville, I still haven't talked to Eiffel about it though but I think that's a great idea-"

"I want to go home" putol ni Mharya sa sasabihin niya na nagpatigil sa ginagawa niya, hindi makapaniwalang tinignan ni Silva nang may ngiti sa labi niya ang dalaga.

They've been staying in the hospital for a week already and the doctors already gave them a go signal that Mharya can now go home and continue recuperating there. Hindi lamang niya pinilit umuwi sa Mharya dahil baka traumatized pa siya sa nangyari.

"Really? I'm sure mother and Rauzell will be happy! I'll go ang inform them" He exclaimed and stood up fishing his phone in his coat.

"I said I want to go home Silva. Back to my country"

Biglang naghari ang katahimikan sa loob ng malaking kuwarto at dahan dahang napamaang si Silva nang klaruhin ni Mharya ang gusto niyang gawin.

"W-Why?"

"Why? Am I still not allowed to make my own decisions?" tanong pabalik sa kanya ni Mharya. Wala pading buhay sa boses nito.

"That's not what I mean Mharya" giit niya at napahilot sa noo niya. Halatang nafrufrustrate sa mga nangyayari.

Marahang gumalaw si Mharya at hinarap siya. Sa ilang araw na nakaconfine ang dalaga sa ospital na ito ay ngayon lamang niya ulit kinausap at tinignan ng ganito si Silva.

Her beautiful face was expressionless, her eyes that used to be full of life was now dead, same as her emotions.

Sa isang lingong pananatili niya sa ospital na ito ay unti unti siyang pumayat, namutla at nanghina. She refuses to eat, to walk or talk and couldn't even sleep.

"You don't have any reason to marry me anymore"

Tinignan siya ni Silva na parang nagsabi lamang siya ng isang biro. Isang walang kwentang biro.

"Mharya stop saying nonsense. You will just stay here!" He shouted full of authority as if it was the final decision and she doesn't have any choice but to comply.

"No Silva, you're the one who should stop" tipid na ngumiti si Mharya sa lalaking may mga kulay pilak na mga matang kay tagal niyang minahal. Her weak voice was full of resolution.

Seeing Mharya like this brought fear in Silva's heart. He knows well how that once Mharya decides on something, she will never back down.

Umiling si Silva, marahang nilapitan si Mharya at hinawakan ang kamay niya.

"P-Please Mharya d-don't do this to me" Pagmamakaawa si SIlva sa kanya.

Ngayong nakikita ni Mharya ang nagiisang lalaking minahal niya na nagmamakaawa sa kanya ng ganito ay hindi niya alam kung ano ang dapat na maramdaman. Seeing those silver eyes she always loved shedding tears for her just added the numbing feeling she has in her heart.

Earl Shots Of LoveWhere stories live. Discover now