Until Our Stars Align

69 7 4
                                    

Chapter 8

"It's like the universe has left me without a place to go..."

****

Mharya's PoV

Pagising ko ay isang puting kisame ang namulatan ko. I was confused for a minute when memories of what happened entered my mind. Sinubukan kong bumangon nang isang kamay ang maingat na humawak sa akin at pinigilan ako.

I saw Silva sitting beside me, dark circles under his eyes were a clear sign of how tired and stressed he was.

Agad akong napahawak sa tiyan ko at nagtatanong na tumingin sa kanya. "H-He's fine right...?" tanong ko habang pilit na nakangiti.

"My baby is strong right?" ulit ko pero napayuko lamang si Silva, hindi alam kung anong isasagot sa akin.

I chuckled and robbed my belly "Y-You're ok, right baby? Pinagalala mo ang Mommy alam mo ba yun? Don't worry, m-mas magiingat na ang Mommy sa susunod-"

"He's gone Mharya..." There was no life in Silva's voice as he said those three words.

Unti-unting nawala ang ngiti sa labi ko, pinoprocess ang sinabi niya.

"You're kidding right?"

"Tell me you're kidding..."

Ulit ko pero hindi siya nagsalita. Dahan dahan akong napayuko sa kamay kong nakahawak padin sa tiyan ko, my shoulders started to tremble, tears blurring my vision.

"N-No..."

Hindi ko na kinaya ang emosyong nararamdaman ko at nagsimula akong umiyak.

Silva embraced me, trying to console me but I felt sick with his touch.

"This is your fault!!!" I shouted as I punch his chest.

I wailed as I started to make some choking sounds, hirap na hirap akong huminga sa kirot na nararamdaman ko sa dibdib ko. It's like my heart was being torn apart, pain covered my entire fiber. I clearly feel the dreadful sensation as if I've lost the half of my soul.

"Wala akong ibang hiniling sayo Silva! N-Ni isa wala! Hindi kita pinilit na panagutan ako... Hindi ako nagmakaawang mahalin mo ako... Ang gusto ko lang ay makasama ang anak ko at mamuhay ng tahimik! P-Pero pinagkait mo iyon..."

Tuloy tuloy sa pagagos ang mga luha ko. Sa bawat hikbi ay hinahabol ko ang hininga ko. Nagpatuloy ako sa pagbayo ng dibdib niya, pilit na kumakawala sa yakap niya.

"Ang damot mo... Ang damot damot mo Silva!"

"Bring me back my baby! Bring him back to me!"

"ANG BABY KO!!!"

Two doctors and some nurses barged inside the room. They tried to calm me down while I was hysterically shouting and crying. I saw the doctor sedating me while Silva just stood there, watching me with full of guilt in his face.

Unti unting nanghina ang sigaw ko at bumigat ang talukap ng mga mata ko. The moment I closed my eyes I saw a figure of a young child running away from me, leaving me alone in the darkness.

'''''

"Mharya my dear, please eat even just a little" pagmamakaawa ni Tita Geneva sa akin pero nagpatuloy lamang akong tumulala sa labas ng bintana ng hospital room na kinaroroonan ko.

It's been 4 days since I had a miscarriage. I couldn't bring myself to eat and sometimes I'll even wake up in the middle of the night crying as I suffer from countless of nightmares. Dahil hindi nila ako mapilit na kumain ay wala silang nagawa kundi lagyan ako ng IV line sa kamay ko, sa ganoong paraan ay hindi raw bibigay ang katawan ko.

Earl Shots Of LoveWhere stories live. Discover now