Mafya [bxb] • Tamamlandı

Page 22

Salona girdiğimde herkesin kısa süre içinde toplanmış olduğunu gördüm, içeri girdiğimde hepsinin gözü beni buldu. Çoğu uykudan yeni kalkmış olduğu için takım elbisesini bile doğru düzgün giyememişti, onları süzme kısmını kısa geçip "Yekta nerede?" diye sordum buz gibi bir sesle. Birisi biliyor olmalıydı, o çocuk tek başına çıkmış olamazdı.

Siyah harelerim hepsinin üstünde gezinirken ses gelmeyen her saniye sinir seviyemi arttırıyordu ve ben bir hareketle silahımı çıkartıp herkesi vurma isteğimi gittikçe zor durduruyordum. Bana uzun gelen ama aslında 5-10 saniyelik bir zaman diliminin ardından Tamer boğazını temizledi zorlukla, gözlerim ona dönerken bakışlarını kaçırıp "Sabah dışarı çıkmak istedi. Ben de izin verdim." dedi gittikçe kısılan bir sesle.

Dilim dudağım üstünde hızlı bir tur döndükten sonra "Sen de ona izin verdin, öyle mi?" dedim boş bir sesle. Kaşlarım hafif havaya kalkmış, başımı sağa yatırmıştım. Gergince beni onayladığında ona doğru bir adım attım, "Tekrar et." dedim emredici bir tonda. Gözlerim kısa bir an hareket eden âdem elmasına düştü, hemen ardından boğazını temizledi ve "Dışarı çıkmak istedi, ben de izin verd-" diye başladı ama sözleri benim "Sen kimsin ki onun dışarı çıkmasına izin veriyorsun!" diye gürlememle kesildi.

Gözlerim hızla Malik'e dönerken onun bakışlarının yerde olduğunu gördüm, sesimi gram alçaltmadan "Sen nasıl açarsın kapıyı! Bana hiçbir haber vermeden nasıl açabilirsin, bu nasıl bir sorumsuzluk! O çocuğu himayeme aldım ben, siz kimsiniz de onun hakkında bir karar verebiliyorsunuz!" diye devam ettim. Yaşı yüzünden yer yer kırlaşmış saçlarını utançla kaşıdı ve "O gelip Tamer izin verdi dediğinde..." dedi kısık bir sesle.

Göğsüm içimdeki öfke yüzünden hızla inip kalkarken "Tamer kim de izin verebiliyor, siz kendi aklınızla ne sikim işler yapıyorsunuz!" diye bağırdım. Ne kadar bağırsam da öfkem azalmak yerine artıyordu, eğer kendimi bu öfkeye tamamen bıraksam Yekta'yı bulmayı unutarak bu ikisini her yaptıklarına pişman ederdim.

Gözlerim tekrar Tamer'e döndüğünde bir kez daha sertçe yutkundu ve gözlerini tamamen sessizliğe bürünmüş salonda gezdirdi. Öfkeden hızlanmış kalp atışlarımı umursamadan "Beni aradı! Bir şey olmuş, ona bir şey olmuş!" diye devam ettim. Siyah gözlerim karşımda oturan adamda gezinirken "Ve ben şimdi sizin işinizi bitirerek onu bulacağım." diye devam ettim ciddi bir sesle.

Sözlerimin hemen ardından bir elim belimde bulunan silahı kavradı, beklemeden havaya kalkan silahın namlusunun odağı Tamer'di. Duraksamadan emniyeti açtım, karşımdaki adam odaya geldiğimden beri gözlerini ilk kez bana çevirirken harelerinde gördüğüm korku bana haz verdi. Yekta da korkmuştu, o da korkup beni aramıştı.

Parmağım tetiğe baskı uygulamaya başladığı an sessiz ortamda başka bir ses yankılandı. Gözlerim bana doğru gelen Elmas'a çevrilirken yüzüm ifadesizdi, şu an boşuna zaman kaybediyor gibi hissediyordum. Daha Yekta arayalı yarım saat olmamış olsa da her geçen dakika öfkemi katlıyor ve onun için daha fazla endişelenmeme sebep oluyordu.

Elmas yanıma kadar geldiğinde ince kollarını göğsünde birleştirdi, rujlu dudaklarını birbirine sürtüp "Gerçekten Tamer'i vurduktan sonra Yekta'nın seni affedeceğini düşünüyor musun?" diye sordu alayla. Ardından başını yavaşça iki yana sallarken "Yekta'nın sizden korkmaması ayrı, onun arkadaşını öldürmen ayrı. Eğer onu birazcık tanıyorsam, Tamer'i senin öldürdüğünü öğrendikten sonra bu eve adımı atmaz." dedi. İkna etmeye çalışmıyordu, sinirden düşünmediğim, düşünmek istemediğim bir gerçeği önüme sunuyordu.

Dişlerim birbirine girerken çenem kasıldı, sadece çenem değil tüm vücudum olduğum yerde kasıldı. Haklı olduğunu biliyordum, bu beni daha da sinirlendiriyordu. Salak çocuk, değer verdiği kişilere fazlasıyla bağlıydı ve Tamer'e değer verdiğini biliyordum. Öfkeyle bakan gözlerimi tekrar karşımdaki koltukta sessizce beni bekleyen adama çevirdim ve birkaç saniye sessizce onu izledim. Korku dolu bakan gözlerini, kalıplı bedenine yakışmayan bir şekilde koltukta küçülmeye çalışmasını, gerginlikten sıktığı yumruklarını...