~Teach Me~ [AtsuHina fanfic]

0.6

Minami -> Cry For Rain
(şarkı çok güzel dinleyin, pişman olmayacaksınız..yani umarım..ama animesi tavsiye etmem pek.)

Uzun süren ve Shoyo için acı dolu dakikalardan ulaşan ders çalışmanın sonucu olarak iki gençte bitkin düşmüştü.

Osamu da bu süre boyunca onlara meyve tabağı ve benzeri şeyler getirip durmuş ve en sonunda ortadan kaybolmuştu.

''Gidip Osamu'ya bakacağım, sen de kitaplarını topla tamam mı?''

''Tomom.''

Atsumu, Shoyo'nun esnerken konuşmaya çalıştığı için çıkardığı şirin sese gülümsemişti. Melekler kadar masum, yavru kediler gibi sevimli, güneş kadar parlaktı.

Düşünceleri ile gülümsemesi büyümüştü Atsumu'nun. Shoyo'ya baktığında kapanmakta olan gözlerini açık tutmaya zorlayarak kitaplarını topluyor olduğunu gördü. Kendisi de daha fazla oyalanmadan yaklaşık bir saat önce ortalardan kaybolan ikizine bakmaya gitti.

''Osamu en son bize çerez falan getirecektin. Nereye kayboldun pis insan seni. Aç aç bekledik orda.''

Atsumu söylene söylene evde ikizini ararken gördüğü manzara ile gülmeden edemedi.

Osamu salondaki koltukta elinde yere devrilmek üzere olan bir kase dolusu çerezle uyuyakalmıştı. Anlaşılan o ki Shoyo ve Atsumu çalışırken onlara söz verdiği çerezleri hazırlamış daha sonra gözlerini dinlendirmek için koltuğa biraz uzanmış ve bir daha kalkamamıştı.

''Hey, kalk yatağa yat bari. Belin falan tutulacak.''

Atsumu kardeşinin elindeki tabağı alıp koltuğun önünde duran sehpaya koyarken konuşmuştu.

''Osamu, ciddiyim seni taşıyamam.''

Atsumu bir kaç dakika ikizini sarsarak uyandırmaya çalışmış fakat hepsinde başarısız olmuştu.

Sınıf görevlisi bu gün o olduğu için çöpleri atıp sınıfı temizlemişti, belki de o yüzden bu kadar yorgundu.
(japonya'da okulun temizliğinden öğrenciler sorumlu)

''Kıymetimi bil Osamu. Ayı kadarda olsan, bu narin bedenimi zorlayıp seni taşıyacağım canım ikizim.''

Atsumu, Osamu'yu kucağına almaya çalışmış fakat ikizinin ağırlığı ile tekrardan koltuğa devrilmişti. Ama Atsumu kolay pes etmezdi, pek hoşlanmasada ikizini gelin taşırmışçasına kucağına almıştı. Bu sefer kaldırması daha kolay olmuş, en azından dengesini sağlayabilmişti. Sonunda zoru başarmış olmanın verdiği mutlulukla odasına doğru adımlaycakken kafasına yediği darbe ile yere düşmüştü.

İlk bir kaç saniye ne olduğunu anlamasada daha sonra yediği ikinci darbe ile her şeyi farkına varmıştı. Osamu normal şartlarda derin uykusu olan birisi değildi hatta en ufak sese uyanırdı diyebiliriz, fakat gerçekten yorgun olduğu zamanlarda çok derin ve vahşi bir şekilde uyurdu. Şu anda da kendisini yatağına götürmeye çalışan Atsumu'ya saldırıyordu.

Atsumu bir süre daha ikizine direnmeye çalıştı fakat en sonunda pes edip onu koltuğa tekrar bıraktı. Kafasının altına salondaki rahat yastıklarda iki tane koydu ve zaten koltuğun üstünde duran ince ama onu sıcak tutmaya yetecek kalınlıkta olan onigiri desenli battaniye ile üzerini örttü.

Koltuktan düşme ihtimalini de göz önünde bulundurarak koltuğun karşısındaki cam sehpayı ondan biraz uzağa çekti ve son kez ikizini kontrol edip ışığı kapatarak salondan çıktı.

Normal şartlarda Atsumu'ya bakıcılık yapan kişi hep Osamu'ydu fakat Atsumu korkularına yenilip duygularından kaçmaya başladığında artık bakıcılık yapmadı gereken bir kardeşi kalmamıştı Osamu'nun. Atsumu bu bir buçuk yılda eskisi gibi davranmıyor, kendi halinde takılıyordu.