Chapter 25

1.5K 77 8
                                    

Merry Christmas guys! 10 Chapters left na lang tayo! Enjoy reading!

***

Chapter 25


I wore a plain white dress for tonight's event. Hindi naman gano'n ka-pormal but enough to look decent. Nauna naman ako sa sasakyan habang hinihintay ang dalawa kong kapatid. Kung sino pa 'yong hindi kailangan mag-ayos ng mabusisi sila pa 'tong matagal kumilos ngayon.

I only had my purse tonight at ang laman no'n ay ang phone ko. I've never turned it on for a week na at mukhang wala akong balak buksan. Dinala ko lang in case there's an emergency. But I don't I wouldn't even need it. Nandiyan naman sina Kuya Nico at Kuya Wel.

Mga ilang minuto rin ay dumating na silang dalawa. Kuya Nico seated next to me and Kuya Wel on his other side. Nakasakay kami sa van na magdadala sa amin sa event venue. Ngayon pa lang ay nababagot na ako. Gusto ko na lang itulog ang oras na 'to kaysa naman makisalamuha sa ibang tao.

Kuya Nico nudged his elbow to me kaya nilingon ko naman siya na purong iritado ang mukha ko.

"What?" I muttered.

"Fredrick called earlier."

Tumaas naman ang kilay ko. "So? Anong gagawin ko? Share mo lang kuya?"

"No," aniya. "He wants to talk with you 'cause he felt like he was the reason you're back here."

"He was part of the problem," I mentioned.

"You won't still forgive us, would you?"

I shrugged off. "I don't know. Talk that when I'm still in Japan but nope."

He heaved out a deep sighed. "Don't worry, Seila. You'll get over it. But good thing, walang ibang ginawa sa 'yo and maybe your outburst did a thing, too. But thank you for sharing what you feel to us. Alam na namin kung saan kami lulugar ngayon."

Dumungaw naman si Kuya Wel para tingnan ako. "Yup, and we're still sorry for doing that. Hindi rin naman namin alam na nag-ta-trabaho ka ro'n."

"You don't even asked." I countered.

"Yeah, it's clearly our fault," dagdag ni Kuya Wel. "But we'll always be here, Seila. Kuya mo pa rin naman kami. We'll still be by your side kahit ano man ang mangyari."

Hindi na lang din naman ako nagsalita at inihilig ko na lamang ang paningin ko sa gilid sa may bintana upang aliwin ko ang sarili ko.

It's been nine days since I went back home, but it feels like a year for me. I still remembered when Trent and I going at night and walked in the streets of Tokyo. Hindi man madalas mangyari 'yon pero hindi ko nakakalimutan 'yon. I miss catching him naked. I miss greeting him every morning and late in the afternoon when he came home from work. I miss cooking breakfast, lunch, and dinner for him. Sa isang buwan na nanatili ako kasama siya, it felt like I was ripped apart at kahit anong isipin ko, hindi na ulit mangyayari ko.

If I could just go back there, I can see him again but I have no courage to face him.

"I wanna ask." I turned to face my brothers. Lumipad naman ang tingin nila sa akin. "I never had the chance to know when and how did Fredrick told you about seeing me in Japan? Would you please tell it to me so I'll forgive you then."

Siniko naman ni Kuya Wel si Kuya Nico para siya na ang magsalita. Siniko niya rin naman ito pabalik. Wala namang ibang choice si kuya kung hindi ang sagutin ang tanong ko.

"It was a few weeks ago when he came back from Japan," kuya started. "Then a few days later, naalala niyang nakita ka niya sa Tokyo. He told us that kasi inakala niyang kasama mo kami and you were on a vacation. We actually didn't believe him until we checked our resthouse in Tagaytay and our resort in Laguna."

Night Life in TokyoWhere stories live. Discover now