The Lollipop Project [Gen L Society #1]

Chapter 8

The Catch

"Baby girl?" Nanlaki ang mga mata ni Liatris kasabay nang pagtigil ng pulso ko. "You never call me that," patuloy nito.

Jalen smirked, turning his attention back to his sister. "Yeah, I only call you baby sis, don't I?"

"I'm not a baby anymore," Liatris whined on her seat.

"Son, how's your first week here?" Mr. Senator asked, catching everyone's attention on the table.

Napatingin ulit ako kay Jalen. Ang laki ng ngiti niya na parang nanalo sa lotto. Itong lalaking ito talaga parang walang problema sa mundo. Kabaligtaran ni Kell na halos laging seryoso ang mukha.

"It's great. I'm loving it here," he answered, casually leaning his back on his chair. Parang gusto pang gawing rocking chair.

"I hope you won't decide to go back to the States anymore," the senator continued.

Jalen shook his head, glancing at me. "Nope, I just found a reason to stay."

"That's good, son." Tinapik ni Senator Atkinson ang balikat ni Jalen at doon ko nakita kung gaano sila ka-close. In fact, mukhang mas close pa sila kesa sa relasyon ni Kell sa senador.

Moments later, the old man, Antonio Atkinson (aka former President of the Republic of the Philippines) sitting on another table stood up, taking his wineglass up and tapping it, catching our attention.

"As you know, today is a special day because we're celebrating our family's tradition. But apart from that, I would like to take this opportunity to formally welcome my eldest grandson, Jale Enrico... and to congratulate my second grandson, Mark Ellis as he's been selected to intern at the White House next month."

My stomach churned, letting those words sink in my mind. Hindi ko alam na nag-apply pala si Kell sa internship abroad. More importantly, hindi man lang nabanggit ito sa akin ng best friend ko.

I could feel Kell's eyes on me, pero hindi ko siya tinignan. I buried my eyes on my lap as I heard the claps and cheers from his relatives and other guests.

Tumayo na rin si Kell at nagpasalamat sa kanyang lolo at mga bisita. Hindi na ako masyadong nakinig sa mga sinabi niya. Basta ang alam ko, inis pa rin ako sa kanya.

Umalis ako saglit at tumungo sa comfort room. Sa sobrang lawak ng cr nila, akala ko mali na yung napasukan ko.

Pagdating ko sa loob, nakita ko si Flora na nakatingin lang sa malaking salamin. Tulala at malalim ang iniisip. Hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong lumabas at bigyan siya ng space. Pero dahil worried ako, nilapitan ko siya.

"Flora?" Mahina kong sambit para kunin ang atensiyon niya.

Tumingin naman siya sa akin. "Koleen, nandyan ka pala."

"Sorry, okay ka lang?" Mas lumapit pa ako sa kanya at nakita ko ang maga niyang mata. Hindi ko nga napansin na kanina pa pala siya umalis sa table namin. Baka kanina pa siya umiiyak.

Flora shook her head. "Hindi ko alam na aalis si Kell."

"Ako rin," I admitted.

"Okay lang naman sa akin, pero bakit hindi man lang niya sinabi?" Ramdam ko ang galit niya dahil ganun din ang nararamdaman ko. Ang kaibahan lang ay mas masakit siguro sa kanya.

Nilagay ko ang kamay ko sa kanyang balikat. "Alam mo naman si Kell, hindi siya nagsasabi ng mga plano niya."

"Exactly. Kaya hindi ko tuloy alam kung seryoso ba siya sa akin o napipilitan lang siya dahil gusto ng parents namin na maging kami."