Whatever It Takes

Chapter 38

Nagising ako nang marinig ang nag-uusap sa aking paligid. Minulat ko ang aking mga mata at nakita si Alvaro na kausap ngayon ang isang nurse. The nurse left and once again I fell into deep sleep again.

Nagising ako nang maramdamang may humahawak sa akin. Minulat ko ang mga mata ko at nakita si Alvaro na nakatuko ang ulo sa hospital bed at nakahawak ang isang kamay sa aking kamay. I tried to lift my hand para gisingin siya.

I brushed his hair at naaliw ako doon. Suddenly, bumalik sa akin ang ala-ala kung ano ang nangyari. The baby!

Kumalabog bigla ang dibdib ko. Nakita ko ang pag-angat ng ulo ni Alvaro at ang unti-unting pagmulat ng mga mata. When he saw me awake agad siyang napatayo at mas lalong lumapit sa akin.

I tried to get up but he didn't want me to.

"Stay down. It might hurt you," nag-aalala niyang sambit.

"The baby?" Hindi ko na napigilan na itanong.

Nakita ko ang sakit na dumaan sa kaniyang mga mata. Mas lalong kumalabog ang dibdib ko. He didn't answer me. Kaya inulit ko.

"Ang bata Alvaro, kumusta?" Atat na akong malaman kung ano ang nangyari. Seeing him in pain made me think worst. Paano kung nalaglag nang tuluyan ang baby? Oh my god!

Nakita ko siyang umiwas ng tingin at tumalikod sa akin. He didn't answer me! Does this mean....No!

Nakita ko ang pagpindot niya sa isang button sa gilid. His eyes were now bloodshot. Tumulo ang luha ko nang napagtanto kung ano ang ibig sabihin ng mga galaw niya.

I lost the baby!

Napahagulgol ako nang naisip iyon. No! This can't be. The baby was just a week! I can't believe this! I don't know if I can accept this.

Biglang bumukas ang pinto at nakita ko si Doctor Smith. Tipid ang kaniyang ngiti nang lumapit sa akin. She checked my vitals first before asking me.

"How are you feeling?" She asked.

I wiped my tears before answering her.

"I'm...not good," I said.

Magsisinungaling pa ba ako? It's obvious that I'm not. I just lost a baby.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga ni Alvaro at lumapit sa amin.

"Is she okay?" He asked.

"Emotionally, I guess not. But physically she is now good," Doctor Smith said.

Alvaro just nodded.

"She can now go home if she wants."

Nagpaalam na si Doctor Smith at tumalikod para umalis.

It was me and Alvaro were left after. Tulala ako habang iniisip ang nangyari. Nawalan ba talaga ako ng anak? Or is this just a dream? What should I do?

Lumapit si Alvaro sa akin at tumabi sa akin.

Sinubukan kong umupo at mabuti naman at pinayagan niya ako 'cause I think I'll choke dahil umiiyak ako.

He wrapped his arms around me at sinandal ang ulo ko sa kaniyang balikat. Because of his action I cried more.

"Hush now baby," he comforted me.

"I'm sorry," I said in between my sobs.

I'm sorry I wasn't a good mother to the baby. If only I considered myself pregnant at that night, hindi na sana ito nangyari. If only I considered it sana naalagaan ko ng maayos ang baby. I shouldn't wear heels! Fuck!

Humagulgol ako sa balikat ni Alvaro. I felt sorry for him. Ngayon niya lang nalaman na buntis ako pero wala na ang bata.

"Don't say sorry please," he said, rubbing his hands on my back.

Nang makabawi ako ay nagpasya akong magpahinga nalang muna at napagpasyahang bukas nalang umuwi.

Nakatulog ako sa kaligitnaan ng aking tahimik na pag-iyak. Mourning for the death of my child.

"I love you," I whispered to the baby I am now carrying.

Naluluha ako habang karga ang isang batang babae. She's so pretty. She resembled me but also a resemblance of Alvaro. She's so beautiful and adorable.

Nagising ako dahil sa panaginip na iyon. I was so happy there taliwalas sa nararamdaman ko ngayon.

Nakita ko si Alvaro na nakaupo sa sofa sa 'di kalayuan habang nakatuko ang kaniyang braso sa tuhod at nakatingin sa sahig, thinking deeply.

I can sense he is also mourning for the baby that we lost. He could be a father now, pero hindi pa nga niya nakikita ang bata, nawala na agad ito sa kaniya.

Napatingin kami pareho ni Alvaro nang bumukas ang pinto. Nakita ko  si Doctor Smith kasama ang OB ko na pumasok. Hinay-hinay akong umupo, si Alvaro naman ay napatayo.

"I'm afraid Doctor that you cannot be discharge yet," sambit ni Doctor Smith.

I waited for her to continue speaking pero tumingin siya sa OB at ito na ang hinayaan na magsalita.

"We failed to notice another heartbeat. You had twins but unfortunately, the other one did not survived."

Nanlaki ang mata ko nang mapagtanto ang sinabi niya. I had twins?!

Does this mean...I am still pregnant and I'm carrying a baby?!

My OB smiled pati rin si Doctor Smith.

Alvaro talked to them at hindi ko na nasundan ang pinag-uusapan nila dahil sa mga iniisip.

I looked at my tummy at unti-unti itong hinaplos. Tears filled my eyes as I think about it.

Nakaalis na sina Doctor Smith at ang OB pero hindi na ako nakapagpaalam dahil sa nararamdamang kakaiba ngayon.

"Hey."

Nakita ko ang paglapit ni Alvaro sa akin. As soon as I glanced at him agad ko siyang niyakap.

I can't express my happiness well. I am overwhelmed.

He hugged me back and buried his face in my neck. Naramdaman kong basa ang balikat ko. Is he crying? I never saw him cry. Or even heard.

Alvaro's crying.

Napaiyak narin ako nang maramdamang umiiyak siya. We were both crying silently. Sadness and happiness crept in me and I know as well as him.

"Thank you," he whispered.

"I love you," I whispered back.

"I love you more."

It was a deafining silence bago siya nagsalita.

"Marry me Eris. Please, be my wife."