Prank Gone Wrong (Contract Series #1) (COMPLETED)

Chapter 33

Chapter 33

I'd never imagine myself ranting and crying in front of someone. Lalo na kay Eris. We didn't know each other that much. He saw me crying countless times because of one reason. Nakakahiya lang dahil tuwing makikita niya ko palagi na lang ganito. Malungkot. Umiiyak.

Why he always hurt me in different ways? I don't deserve to cry this way. I am Rio Crizel Mallari Hechanova. Beautiful. Smart. Fighter. I don't beg for attention. I don't beg for someone to love me. Ako ang madalas makasakit pero parang bumaliktad ang sitwasyon ngayon? Bakit ako ang nasasaktan?

I do impossible things I can't imagine that I'm capable of doing.

I was being dumb and I always willing to be dumb because of that guy.

"Never cry for someone who always take you for granted. You're a diamond. A beautiful creation. A precious stone. You don't need him. You don't need another stone to break you."

Kahit gaano pa 'ko kahalaga sa paningin ni Eris... why I felt so worthless? Humiwalay na 'ko sa pagkakayakap niya. Yumuko na lang ako sa kahihiyang natatamo ko.

I was a brave soldier. Willing to fight for any battle pero bakit nagiging mahina ako?

Mark is a precious stone and I always willing to be hurt by him.

I wipe away my tears. Kanina pa kami tinitignan ng mga tao sa loob ng coffee shop. Kulang na lang takpan ko yung mukha ko gamit yung binigay niyang panyo para makaiwas sa kahihiyan. Bakit kasi ang babaw ng mga luha ko e! Bakit lahat na lang ng bagay iniiyakan ko?

I bring back his handkerchief. Hindi ko naman 'yon nagamit. Tinignan niya ko. He held my hand at isinara niya 'yon kasama ng panyo niya.

"Sa'yo na 'yan."

"No. Sa'yo 'to. Hindi sa'kin 'yan." Inilapag ko sa table yung panyong binigay niya.

He tap my head. Ginulo niya yung buhok ko. Muli niya iyong inilagay sa kamay ko. "Ang tigas talaga ng ulo mo. Kailangan mo 'yan. Panyo para sa iyaking babaeng nakilala ko." I heard him laugh. Sinamaan ko siya ng  tingin.

"May nakakatawa ba, ha?!" Kumunot ang noo niya sa tanong ko. Bipolar ba ang isang 'to? He can easily switch his emotion. Kanina lang natawa siya tapos ngayon seryoso na.

"I just want to make you feel better. Napakaiyakin mo kasi."

"Kasalanan ko ba kung iyakin ako?"

"No. It's not your fault. Kasalan niya. Kung may pwede mang sisihin, siya 'yon at hindi ikaw." Nakatulala lang ako sa kanya. Bakit ang gaan ng pakiramdam ko tuwing siya iyong kasama ko? "No one deserve to cry. Even you."

I feel like someone stabbed me straight from my heart. His word is like a sword slowly killing me.

"I don't want to see another woman crying. Keep that. Kapag nalulungkot ka o gusto mong umiyak gamitin mo 'yan to wipe your tears," he said. "Para kahit wala ako, you still remember me. A man who always willing to got your back." He winked.

Hindi ko maitago yung nararamdaman ko. He makes me feel important. Na lagi siyang nand'yan para sa'kin. Bagay na hindi pinaramdam sa'kin ni Mark.

Napangiti ako sa sinabi niya. "Thank you..."

He grinned. "You're always welcome."

We've stay there for about an hour. Tahimik lang kami. Walang gustong magsalita o mag open ng panibagong topic. Para kaming mga sira na nakatingin lang sa kawalan. Hinihintay ang isa't-isa na unang magsalita. Pagnagpatuloy pa 'to mas lalo lang akong maiilang.

Yeah, he's right. Some point tama siya. I don't need to waste my time to those  person who just continue hurting me. Walang ibang ginawa kung hindi iparamdam na hindi ako importante. Ito na siguro yung pagkakataon na kailangan ko ng pigilan yung sarili ko dahil kung hindi, I will continuosly feel the pain.