Anonymous (18+)

True love conquers all

Helemaal uitgeput kom ik aan bij mijn kantoor. Ik sleep alles naar binnen en ga in mijn bureaustoel zitten. Met mijn handen in mijn haar zit ik voorover, niet wetend wat ik nu in vredesnaam moet doen. Ik doe mijn ogen dicht en ik adem diep in en uit. Ik wil gewoon niets voelen nu. Ik voel me zo beroerd. Ik zou het liefste mezelf willen oprollen als een bal en slapen in mijn bed. Ik leg mijn hoofd op mijn bureau neer en laat alle gebeurtenissen door mijn hoofd rollen.

Het is niet normaal wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen weken. Ik heb een man gemarteld zien worden, ik heb me schuil moeten houden, ik heb mensen doodgeschoten zien worden, mijn huis is overhoop gehaald. De negatieve gebeurtenissen overspoelen mijn gedachten, maar ik weet dat er ook positieve gebeurtenissen zijn gebeurd. Zo is Mas echt super lief voor me geweest. Hij heeft zijn liefde bekend voor mij en ik mijn liefde voor hem. Alleen nu is de vraag overwint de liefde alle negatieve gebeurtenissen?

Het wordt steeds donkerder en ik vraag me af waarom ik in hemelsnaam naar het kantoor ben gekomen. Ik heb hier helemaal niets te zoeken, maar ik heb geen idee waar ik anders heen zou moeten. Ik zoek mijn telefoon op en ik zie dat Mas mij meerdere malen geprobeerd heeft te bellen. Hoofdschuddend kijk ik naar mijn scherm, wetend dat ik nu niets met hem te maken wil hebben. Ik moet mijn gedachten ordenen en daar helpt hij me totaal niet bij.

Dan gaat mijn telefoon over en ik staar naar mijn scherm. Dit nummer ken ik niet en mijn nieuwsgierigheid neemt het van me over, waardoor ik de telefoon opneem. 'Hallo?' Ik hoor niets dan ruis aan de andere kant. 'Hallo, met wie spreek ik?'

'Goedenavond mevrouw Brewaltz. Hoe gaat het met u?' Zijn stem klinkt hees en rauw.

De stem bezorgt me rillingen. Ik ben gelijk alert en ik kijk om me heen. 'Wie bent u?'

'Daar bel ik niet voor. Heeft u al een beslissing genomen?' Zijn stem klinkt ongeduldig en ik ben op mijn hoede. Ik moet met een goed antwoord komen, anders vrees ik het ergste.

Ik draai om het antwoord heen, wat ik niet wil geven en ik stel hem een wedervraag. 'Waarom wilt u dat weten?'

Ik hoor een harde klap en alle haren op mijn armen staan omhoog. 'Pas op mevrouw Brewaltz. U weet niet wie u voor u heeft en ik stel dit soort spelletjes niet op prijs. Beantwoordt nu mijn vraag, heeft u al een beslissing genomen?'

Ik slik en ik probeer mijn stem rustig te laten klinken, maar tot mijn ergernis hoor ik mijn stem beven. 'Ik heb nog geen beslissing genomen. Als dat wel zo was geweest, had u dat vast wel geweten.' Ik ben zo bang, maar toch kan ik het niet laten om boos te worden.

'Let op uw woorden mevrouw Brewaltz, een bijdehante houding zal u niet ten goede komen.'

Ik laat mijn telefoon met een klap op de grond vallen en ik schiet omhoog uit mijn stoel als ik zie dat mijn kantoordeur opengaat. Daar staat hij, die kale man vol met tatoeages, de man die het had over mij als nieuw speeltje. Ik sper mijn ogen wijd open en ik deins achteruit. 'Hallo Saar, ik zei toch dat we elkaar weer zouden zien. Je hebt twee keuzes. Ik neem je hardhandig of zachthandig mee.'

No way dat ik met hem meega. Ik kijk om me heen of ik ergens een uitgang zie, maar ik kan niets vinden. Hij loopt sluw en voorzichtig naar me toe. 'Wat wil je van me?' Schreeuw ik hem toe.

Hij haalt nonchalant zijn schouders op. 'Ik niets, mijn baas wel. Alhoewel je niet de lelijkste ben die ik heb gezien, misschien kan ik je wel tot mijn nieuwe speeltje maken.' Een misselijkmakende grijns spreidt zich uit over zijn gezicht. De manier hoe hij mijn lichaam bekijkt laat me bijna kokhalzen en ik kijk weg.

'Nee, ga weg.' De tranen vormen zich in mijn ogen, maar ik schud hard mijn hoofd om mijn emoties te onderdrukken. Nu niet, dit is niet het juiste moment.