Anonymous (18+)

The fifth assignment

'Ja,' smeek ik 'natuurlijk wil ik je gezicht zien.' Hoopvol kijk ik hem aan. Zijn bruine ogen boren vol met liefde in de mijne. Ik ga dichter tegen hem aanstaan, mijn hoofd in mijn nek zodat ik hem kan aankijken. Mijn volle aandacht heeft hij. Zijn gegrinnik klinkt als muziek in mijn oren. Zijn hand glijdt over mijn rug heen en weer en laat een spoor van tintelingen achter. 'Weet je het zeker?' klinkt zijn diepe stem door de stille nacht.

Heftig knik ik ja. 'Natuurlijk weet ik het zeker. Ik wil niets anders dan jou zien.' Mijn ogen smeken hem om zichzelf bloot te geven. Hij kijkt me schuin aan en ik zie de twinkeling in zijn ogen. Hij is net zo opgewonden als ik. Dan gaat zijn hand naar zijn masker. Trillend sta ik tegen hem aan. Het gaat eindelijk gebeuren. Ik ga hem zien, zijn lippen, zijn gelaatstrekken, zijn neus, zijn kin, zijn perfectie. Hij laat zijn hand weer zakken en ik pruil mijn lip. Nee, hij wilde me hem laten zien. 'Waarom?'

Hij lacht en pakt mijn hand vast. Hij brengt hem naar zijn masker. 'De eer is aan jou.' Fluistert hij.

Ik zucht diep uit. Hoe ga ik dit normaal voor elkaar krijgen? Mijn trillende handen komen naar boven en vol spanning kijk ik naar hem. Zijn ogen worden licht van kleur en ik voel zijn spanning. Mijn trillende handen raken voorzichtig het masker. Ik houd mijn adem in als ik het masker omhoog duw. Het heeft zolang geduurd, maar mijn wachten wordt beloond. Mijn trillende handen duwen zijn masker steeds verder omhoog. Het zijn niet alleen mijn handen die trillen, maar ik sta nu ook op mijn benen te trillen. Oh god, eindelijk.

Dan zit ik plotseling, zwaar hijgend, rechtop in mijn bed. Mijn ogen zijn opengesperd en het zweet loopt over mijn rug. De wekker mep ik uit en ik laat mezelf weer achterover vallen. Ik strijk met mijn hand langs mijn voorhoofd. 'Fuck, het was maar een droom,' komt er gekweld over mijn lippen.

Ik kruip snel mijn bed uit. Ik wil niet meer over mijn droom nadenken. Ik spring onder de douche en als ik klaar ben kleed ik me snel aan. Lichte make-up op, haar in model, mijn hakken aan en ik ben klaar.

Bij het opendoen van de voordeur stokt mijn adem. Op de mat ligt weer een crèmekleurige envelop. Het verlangen giert door mijn lijf. De droom komt ook in alle hevigheid terug. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Als ik mijn ogen open blijf ik naar de crèmekleurige envelop staren.

Zal ik een keer niet toegeven en de envelop binnen neerleggen. Ik moet hardop lachen om mijn eigen idiote gedachten. Natuurlijk kan ik die envelop niet binnen neerleggen zonder gekeken te hebben.

Vanmiddag 14.00, trek je zwarte korte jurk aan. Doe je parelketting om, voor de rest geen sieraden. Ik vertrouw op je keuze qua hakken. Tot snel!

Afzender; Anoniem.

Woow, dit is voor het eerst dat ik mijn eigen hakken mag beslissen. Is dit een teken dat hij me gaat vertrouwen en dat ik meer vrijheid krijg? Zal het ook betekenen dat ik hem binnenkort zal zien. Dat hij daadwerkelijk zijn masker voor me af zal zetten?

Aangezien ik nog vier uur de tijd heb voordat ik hem weer zie, ga ik naar de stad. Ik ben vooral op zoek naar een sexy, maar toch galante zwarte jurk. Dan valt mijn oog op een grijs-zwarte jurk. Als ik hem uit het rek haal en beter bekijk word ik opgewonden. Het is een prachtige jurk. Ik loop snel naar het pashok om hem te passen. Vol verbazing kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik ben klein van stuk, maar mijn benen lijken een stuk langer door de contouren van deze jurk. Aan de bovenkant hangt hij wat losser en de achterkant is hij laag uitgesneden. Aan de onderkant is hij strakker waardoor mijn rondingen omvat worden. Ik trek mijn witte pumps aan en ik draai een rondje in de spiegel. Hij is adembenemend mooi en ik weet zeker dat ik hiermee indruk zal maken op hem.

Nerveus wip ik van mijn ene been op het andere. Ik sta ruim op tijd buiten en ik zie de blauwe auto al staan. Ik kijk de auto in, maar ik zie dat niemand erin zit. Ik kijk om me heen en ik trek het portier open. Ik zie niks bijzonders totdat ik over de bestuurdersstoel hang om voorin te kijken. Op de passagiersstoel zie ik een verfrommeld wit papiertje liggen. Ik reik ernaar met mijn hand, voordat ik met een ruk opkijk omdat ik iemand hoor roepen. Verschrikt kijk ik om me heen. Waar kwam dat geluid vandaan? Als ik niemand zie die op mij let haal ik mijn schouders op en vol spanning pak ik het papiertje op. Ik vouw het open en zie enkel een telefoonnummer staan. Ik trek mijn wenkbrauw op en ik vraag me af van wie het telefoonnummer is. Ik besluit om het nummer te bellen. Mijn adem stokt in mijn keel als ik de diepe, zware stem hoor die mij zoveel genot brengt. Zijn stem klinkt ferm en vol autoriteit als hij zijn naam noemt.

'Massimiliano Ettore Davide Esposito.'