Anonymous (18+)

The third assignment

Daar, op de mat voor de deur, ligt weer een crèmekleurige envelop met mijn naam erop. Na de trotse overwinning van gisteren maak ik de envelop met trillende handen open en lees ik wat er op het kaartje staat.

Trek alleen je kimono aan zónder ondergoed en je zwarte leren laarzen. Draag alleen je parelketting en steek je haar op. Stap om precies 22.00 in de donkerblauwe auto die voor je deur staat.

Afzender; Anoniem.

Mijn hart klopt in mijn keel. Een kimono aandoen zonder ondergoed eronder? Ik kan niet zonder ondergoed over straat. De kimono en zwarte laarzen zijn al gedurfd genoeg. Ik hou van uitdagingen en deze ga ik ook aan, mét ondergoed wel te verstaan. Niemand die opmerkt dat ik ondergoed aan heb. Als ik op plaats van bestemming ben dan ga ik wel eerst naar het toilet om mijn ondergoed uit te trekken. Trots omdat ik op dit geniale idee ben gekomen dans ik de kamer rond.

'S avonds ben ik mijn best aan het doen om me op te doffen. Ik ben druk bezig om mijn haar op te steken zodat het er piekfijn uitziet. Mijn make-up laat ik basic en ik spuit nog wat van mijn Jean Paul Gaultier parfum op. Diep inhalerend geniet ik van de geur.

Klokslag 22.00 sta ik buiten. Ik zie een donkerblauwe auto staan en ik loop ernaartoe. De deur wordt van binnenuit opengedaan. De zenuwen gieren door mijn lijf als ik instap en de deur dicht sla. Ik zie een man met een Venetiaans masker, echter tot mijn verbazing is niet zijn hele gezicht afgedekt. Zijn mond is zichtbaar en ik zie zijn lippen bewegen. Ik ben zo perplex dat zijn woorden niet tot me doordringen. Er gaat een teleurstelling door me heen als ik zie dat de man een bruine huidskleur heeft. Dit is niet dezelfde man van gisteren en eergisteren. 'Orders van de baas. Trek je kimono open.'

Met grote ogen kijk ik hem aan en nerveus krabbel ik aan mijn oor. 'Uuuh,' stamel ik.

De man kijkt mij met dichtgeknepen ogen aan. 'Ik moet weten of je kleding onder je kimono aan hebt.'

Mijn ogen schieten van links naar rechts. Hoe ga ik me hieruit redden? 'Ik heb niets eronder aan hoor.' Ik hoor mijn stem trillen. Lekker bezig, zo gelooft hij je nooit.

'Je moet het me laten zien, anders kan ik je niet meenemen.'

Ik laat mijn hoofd naar beneden zakken. 'Mag ik het nu uitdoen?' vraag ik met een piepend stemmetje.

De man schudt zijn hoofd. 'Sorry, als je niet voldaan hebt aan de order die gegeven is, dan moet je weer uitstappen.'

'Kan je dan niet gewoon doen alsof ik niks aan had als ik nu mijn kleding uit trek?'

De man steekt zijn hand in zijn colbert en ik kijk angstig toe. Hij haalt zijn telefoon eruit en drukt op een toets. Ik ontspan iets. Vervolgens houdt hij de telefoon aan zijn oor en luistert.

'Nee,' hoor ik hem antwoorden. Dan luistert hij naar de ander en knikt zijn hoofd. 'Ja, dat begreep ik al.'

Dan stopt hij zijn telefoon weer terug in zijn colbert en kijkt me aan. 'Ik wil je nu verzoeken om uit te stappen.'

Verdomme. Ik wil niet uitstappen. Er moet iets zijn waardoor ik kan blijven zitten. 'Wat nou als ik gewoon niet uitstap?'

De man begint te bulderen van het lachen. Dan is hij plotseling weer heel serieus en ik zie dat hij aan zijn kant uitstapt. Niet veel later gaat de deur aan mijn kant open en zie ik hem staan. Zijn hand gaat naar binnen en hij pakt mijn arm beet. Het heeft geen zin om tegen te werken. Als hij me eruit wil hebben, dan lukt hem dat goedschiks of kwaadschiks. Als ik buiten sta slaat hij de deur dicht. 'Tot ziens Sara Brewaltz,' hij knikt zijn hoofd naar me.

Mijn mond valt open en ik kijk de auto na die wegrijdt. Ik schud mijn hoofd om weer tot bezinnen te komen en loop naar binnen. Wat een ontzettende domper.

Als ik weer binnensta in mijn appartement, besef ik pas wat een ontzettende oen ik ben. Ik zou willen dat ik hem op de een of andere manier kon bereiken, zodat ik duidelijk kan maken dat ik het nog een keer wil proberen. Dan hoor ik mijn telefoon overgaan en ik ren er naar toe. Ik hoop alleen maar dat hij het is. Als ik de stem aan de andere kant van de lijn hoor stroomt er een teleurstelling door me heen. Het is Yvette die opgewekt aan het vertellen is dat haar vriend is thuisgekomen van een lange zakenreis. Ik rol met mijn ogen. Yvette belt me wel vaker en normaal gesproken vind ik dat allemaal prima, maar vanavond even niet. Mijn gedachten tunen uit en ik hoor haar niet meer.

Wat zou er gebeurd zijn als ik daadwerkelijk ingestapt had? Had ik dan eindelijk meer van hem kunnen zien? Misschien heeft hij wel ergens anders wat achter gelaten voor het geval dat ik niet naar hem zou luisteren. Met de telefoon tegen mijn oor aan loop ik door mijn slaapkamer. Ik zie in een oogopslag dat hier niets ligt. Dan loop ik mijn badkamer in, mijn ogen vertellen mij dat hier ook niets ligt. Als ik terug loop naar de woonkamer om naar de keuken te gaan hoor ik Yvette weer tetteren in mijn oor. 'Sorry, ik lette even niet op. Wat vroeg je?'

Ik loop naar de keuken toe en ik ga op het kookeiland zitten. 'Mijn afspraak van vanavond ging niet door, het werd op het laatste moment afgezegd.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat is prima. We hebben al een andere afspraak gemaakt.'

Ik luister naar Yvette en moet lachen om haar naïviteit. Zij heeft totaal geen benul waarmee ik bezig ben en denkt dat het gewoon een random date is. Uiteraard vertel ik haar niks erover, want ik denk dat ze flauw zou vallen. 'Nee, het is nog maar een date. Waarschijnlijk loopt het op niks uit, dus waarom zou ik hem aan je laten zien?'

Dan valt mijn oog op een glinsterend papiertje. Ik doe mijn hoofd schuin in de hoop dat ik er wat van kan maken, maar helaas. 'Hey, luister ik moet nu gaan. Ik zie je morgen op het werk. Doei.' Ik druk de telefoon uit en leg hem naast me neer. Het is misschien een beetje cru om het op deze manier te doen, maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

Ik duw mezelf omhoog van het keukenblad en loop richting de deur waar het glinsterende papier ligt. Als ik het op wil pakken wordt het bij me vandaan getrokken. What the fuck? Word ik hier voor de gek gehouden in mijn eigen huis? Ik probeer nog niet eens meer het glinsterende papiertje te pakken, maar ik loop direct richting mijn deur. Ik blijf luisteren of ik iets aan de andere kant van de deur hoor. Het blijft stil en dan trek ik de deur met volle kracht open. Ik kijk de gang door of ik iets zie, maar het is leeg en stil. Hoe kan dit nou? Heb ik het me ingebeeld dat het papiertje bij me vandaan werd getrokken? Heel even overweeg ik om de deur dicht te doen als ik aan het einde van de gang iemand weg zie lopen. 'Hey' roep ik hard door de gang heen. Ik ren richting de persoon, maar door het geluid wat ik maakte heeft de persoon mij opgemerkt en rent diegene keihard weg. Ik probeer erachter aan te rennen, maar mijn conditie is niet zo goed en voordat ik buiten sta ben ik al uitgeput. Buiten bij de deur blijf ik om me heen kijken in de hoop dat ik nog iemand zie. Als dit niet het geval is loop ik weer naar binnen en vervloek ik mezelf dat ik me kenbaar heb gemaakt. Ik besluit deze ellendige dag af te sluiten en ik ga naar bed.

Tot mijn grote verbazing zie ik op mijn kussen een crèmekleurige envelop liggen met mijn naam erop. Hij is dus binnen geweest...