Anonymous (18+)

Is this over?

Ik laat me huilend op het bed vallen, wat ben ik toch dom. Ik had kunnen weten dat dit ooit een keer zou gebeuren. Hij hoort bij de maffia, dat is geen zoetsappige shit! De tranen vloeien rijkelijk over mijn wangen. Hij had gelijk, dit kan ik niet aan. Wat ik nu heb gezien is mensonterend en ik wil het nooit meer zien. Dat houdt in dat de enige juiste beslissing is dat ik ermee stop. Ik kan dit niet, het is te vroeg. Mijn lijf voelt beurs aan als ik opsta. Ik heb zoveel pijn in mijn hart terwijl ik mijn spullen aan het pakken ben. Ik heb totaal geen benul waar ik heen moet gaan. Mijn huis is een ravage en ik kan nergens anders heen.

Dan hoor ik gestommel en zie ik Mas verhit in de deuropening staan. Met zijn hand gaat hij langs zijn nek en hij haalt moeizaam adem. Zijn ogen vallen op alle spullen die in een koffer liggen en zijn ogen vinden de mijne. 'Shit, wat heb ik gedaan?' Ik kan niets uitbrengen. Ik wil hem zoveel vragen, maar mijn besluit staat vast. Alles wat hij zal zeggen, maakt niet meer uit. Ik ga weg. 'Saar,' twijfelend komt hij dichterbij, 'ik weet dat dit shocking is. Wil je alsjeblieft naar me luisteren?' Zijn stem klinkt, in tegenstelling tot in zijn werkkamer, vol emotie. Zijn ogen branden liefdevol door me heen. Ik staar hem alleen maar aan, wat hem aanmoedigt tot verder praten. 'Die man die je zag in mijn kamer is slecht.' Net alsof jij dat niet bent, snauwt mijn geweten hem toe.

'Hij heeft iemand vermoord van ons en we moesten wraak nemen. Het spijt me zo erg dat je dit hebt gezien. Het was absoluut niet de bedoeling, ik had nooit verwacht dat je zo mijn werkkamer binnen zou vallen.' Je moet nadenken voordat je wat doet.

Hij loopt dichter naar me toe en ik knijp mijn ogen iets fijn. Als hij het maar niet in zijn hoofd haalt om me aan te raken, want dan ga ik gillen. Hij staat nu heel dichtbij en als hij me wilt aanraken zeg ik op een duidelijke toon. 'Als je me aanraakt, ga ik gillen.'

Hij deinst achteruit en ik zie het verdriet in zijn ogen. Ik had nooit geweten dat ik zo kalm en sereen zou overkomen terwijl binnen in mij alles kookt en ik hem het liefste een schop onder zijn reet verkoop. 'Saar, alsjeblieft. Ik weet dat het niet slim was.' Dat is nogal een understatement.

'Dit soort dingen gebeuren, omdat ik de maffia baas ben. Het is iets wat je vaker tegen zal komen, al pleit ik ervoor om dit nooit in jouw bijzijn te doen. Als je dit niet aankan, dan moet je,' hij slikt moeizaam en zijn ogen worden donkerder, 'dan moet je bij me weggaan.'

'Dat is duidelijke taal en precies wat ik ga doen.' Ik laat mijn tanden op elkaar knarsen om mijn echte emotie niet te tonen.

Ik zie een traan ontsnappen uit zijn ooghoek. 'Doet het je dan helemaal niets?'

Dit laat de bom barsten en ik gooi alles eruit wat ik in me heb. 'Jij bent degene die hier staat te janken terwijl ik fucking degene ben die dat zou moeten doen. Heb je enig idee wat een fucking idioot je bent? Je kan niet verwachten dat ik dit allemaal maar van jou pik, omdat,' ik wijs met mijn vinger naar hem, 'JIJ dat wilt. Zo werkt het dus niet. Ik ga geen vrouw zijn van een moordenaar, dat doe ik niet. Ik zal me schuldig voelen tegenover degene die je vermoord, dus donder op met je praatjes.'

Geshockeerd staat hij me met grote ogen aan te kijken. Met bevende benen sta ik hem aan te kijken. Mijn hele lichaam trilt van de inspanning en ik bal mijn vuisten. 'Je bent misselijkmakend om naar te kijken, sodemieter op uit mijn gezichtsveld.'

Hij draait zich om en stormt de kamer uit. Verslagen laat ik alles berusten en dan komt alles er met oncontroleerbare snikken uit. Mijn hart ligt in gruzelementen en ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik heb nog geeneens een flauw benul waar ik nu heen moet gaan. Als een zombie pak ik de rest van de spullen in en ik wil er niet meer over nadenken.

Ik bel een taxi op en ik vraag of hij bij de poort op me wil wachten.

Ik sjouw mijn spullen naar beneden en als ik de deur achter me wil dicht trekken hoor ik hem roepen.

'Saar, laat me je wegbrengen, zodat ik weet dat je ergens veilig zit.' Zijn smekende stem laat me doen stoppen.

'Nee, ik red mijn eigen reet wel.' Snauw ik hem terug. Het doet zoveel pijn om zo tegen hem te doen, maar als ik dit niet doe dan komt het niet goed. Dan wil ik bij hem blijven. Dan wil ik mezelf om hem heen winden en zeggen dat ik begrijp dat hij dit moet doen. Dan zou ik hem vertellen hoeveel ik van hem hou en dat niets ons in de weg staat. Dat kan ik niet laten gebeuren, dus moet ik zo doen.

'Waar ga je heen? Laat me tenminste weten waar je heen gaat. Dan kan ik.' Met smekende ogen kijkt hij me aan.

Ik onderbreek zijn gesmeek. 'Nee, je hebt genoeg gedaan. Ik wil dat je me met rust laat.' Vermoeid trek ik de deur verder achter me dicht.

Bij het laatste stukje voel ik tegendruk, hij trekt de deur weer open. Als ik opkijk zie ik iets wat ik niet kan omschrijven in zijn ogen. Ik vervloek mezelf voor het opkijken naar hem. Het zendt een trilling tot diep in me en ik huiver ervan. Waarom kijk ik ook op? Hij kijkt op me neer en moeizaam slikt hij. 'Is dit het? Ga je weg?'

'Ik moet nadenken, Mas. Zonder jou en dit huis.' Mijn geweten schreeuwt meerdere malen ja op zijn antwoord.

'Maar je loopt ernstig gevaar als je nu weggaat. Alsjeblieft, laat me Gerald bellen. Je kan daar terecht, ik weet zeker.'

Ik onderbreek zijn poging om me over te halen. 'Nee, ik moet dit doen zonder jullie. Ik moet dit alleen doen. Ik moet,' moeizaam kijk ik hem aan, zijn ogen zien eruit als een woeste zee die ieder moment een tsunami kan laten ontstaan, 'weg.'

Ik wend mijn hoofd af en ik sjouw alles achter me aan. Ik ga niet meer omkijken, ik blijf strak voor me kijken en ik blijf me focussen op de poort. Mijn lichaam luistert echter niet naar de signalen die mijn hersenen sturen.

Als ik achterom kijk zie ik een hoopje Mas ineengedoken in de deur zitten. Het beetje hart wat nog heel was, brokkelt langzaam af.