Anonymous (18+)

Shocking

Alert kijk ik omhoog als ik een piepend geluid hoor. Waar komt dat vandaan? Wat is dat?

Ik kijk om me heen en ik zie een rood knipperend licht in de hoek. Ik loop er naar toe en het piepende geluid wordt steeds harder. Ik raak het lampje aan, maar er gebeurt niets. Wat zal dat rode licht te betekenen hebben?

Ik sta te rillen van de kou en besluit om iets aan te trekken. Als ik bij de kast sta waar de kleding in ligt zie ik veel verschillende soorten kleding liggen. Ik til iets op en ik zie dat het een kindermaat is, voor zowel jongens als meisjes. Het zijn veel variërende maten voor allebei de geslachten. Peinzend trek ik een makkelijk zittende jurk aan. Waarom heeft hij zoveel verschillende soorten kleding hier liggen?

Het gepiep wordt steeds harder en het rode licht gaat nu sneller heen en weer. Ik leg mijn handen op mijn oren en ik kijk naar het rode licht. Er moet toch een manier zijn om dit te stoppen. Ik draai om me heen om te kijken of ik iets kan vinden. Dan trekt het beeldscherm mijn aandacht. Ik zie dezelfde kale man die ik eerder ontmoet heb door de gang lopen. Plotseling is hij uit beeld. Koortsachtig zoek ik op de 10 andere beeldschermen of ik hem zie. Strak kijk ik naar het 9e beeldscherm. Daar staat hij en hij heeft zijn hand op een deurklink. Per direct stopt het gepiep en het rode licht. Ik draai me gelijk om, maar ik kan niet ontdekken waarom het is gestopt. Ik draai me terug naar het scherm en ik zie dat hij de deur open maakt. In mijn ooghoeken zie ik dat het rode licht aanspringt. Het draait niet, maar het is overduidelijk een waarschuwing. Waarschijnlijk heeft Mas beweging detectoren geplaatst. Het gepiep en het rode licht heeft me gewaarschuwd dat er iemand aan kwam.

De kale man loopt naar binnen en hij draait om zich heen. Hij laat zijn handen langs de muren glijden. Dan zie ik het paneel waarmee Mas de deur heeft geopend voor me. Het is onopvallend voor buitenstaanders, maar toen Mas zijn hand erop legde zag ik het groen kleuren.

Ik houd mijn adem in. Wat als het nu opengaat doordat hij zijn hand erop legt. Ik zie zijn hand steeds dichter naar het paneel gaan. Ik houd mijn adem in en ik kijk gespannen toe. Zijn hand is er bijna. Ik knijp mijn handen fijn en er drupt zweet langs mijn gezicht. Nog een klein stukje en dan kan hij erbij. Ik doe mijn vuist in mijn mond en ik bijt erop om ervoor te zorgen dat ik geen geluid maak. Zijn hand ligt op het paneel. De computer naast me rammelt en ik kijk er direct naar. Ik hoor het eerst voordat de letters tot me doordringen. 'Geen toestemming.' Het staat met grote letters op het beeldscherm en ik zucht diep uit.

Ik kijk gelijk weer naar het scherm en ik zie de kale man gewoon doorlopen. Hij heeft dus niets gehoord. Langzaam kan ik me iets meer ontspannen, aangezien hij niet door heeft dat ik hier ben. Hij loopt de deur weer uit en het rode licht dooft.

Ik draai om me heen en ik zie de telefoon. Dan besef ik me dat niemand weet dat ik hier zit. Mocht er iets gebeuren met Mas dan zit ik hier voor altijd opgesloten. Ik kan Yvette bellen en zeggen dat ik hier opgesloten zit, maar zij is totaal niet technisch. Tygo kan me zeker hieruit helpen, maar ik weet niet of ik hem om hulp wil vragen. Peinzend kijk ik voor me uit en dan besef ik me dat ik nog niet eens weet waar ik ben. Als ik Tygo zou bellen dan kan ik hem nog niet eens vertellen waar hij me kan vinden. Het enige wat ik weet is de lange oprit naar het immens grote huis op veel hectare grond. De moed zakt me in mijn schoenen en moedeloos kijk ik om me heen. Niemand die weet waar ik me bevind, behalve Mas. Oh, als alles maar goed komt. Dan krijg ik plotseling een ingeving. Natuurlijk, ik kan de politie bellen. Het alarm nummer. Die mensen kunnen mij opsporen door middel van de telefoon. Vol goede moed loop ik naar de telefoon en ik haal de hoorn eraf. Het is nog een ouderwetse wit gelige telefoon met draad. Ik druk de drie nummers in die ons leven kunnen redden.

'U bent niet gemachtigd om te bellen.' vertelt een vrouwelijke stem mij.

'Wat? Maar waarom niet? Ik heb hulp nodig.' Schreeuw ik radeloos in de hoorn.

Ik hoor enkel een monotoon geluid. Ik gooi de hoorn terug naar de haak. 'Bitch.' Ik weet dat het een geprogrammeerd bandje is die mij vertelt dat ik niet kan bellen. Ik kijk naar de bungelende hoorn en draai me om. Wat een tijdverspilling.

Mijn maag begint te knorren en ik zoek de open kasten af naar eten. Ik zie enkel geconserveerde blikken staan en mijn eetlust neemt per direct af.

Dan zoek ik de beeldschermen af of ik iets kan zien waar Mas is. Ik ben bezorgd en ik vraag me af of alles goed gaat. Ik zie mannen op verschillende beeldschermen lopen en ik kijk ze allemaal af of Mas erbij loopt. Dan kan ik eindelijk iemand onderscheiden, maar het is niet Mas. Ik ben verbaasd als ik zie wie het is, het is Paulo. Ik had nooit verwacht dat hij hier zou zijn. Ongeduldig kijk ik naar zijn trage bewegingen. Ik weet dat voorzichtigheid hier geboden is, maar het lijkt wel alsof hij in slow motion is gezet.

Vluchtig kijk ik de andere schermen af, maar ik zie Mas niet. Dan richt ik mijn aandacht weer op Paulo die om een hoek kijkt. Ik zie dat hij snel zijn hoofd terug trekt en met zijn hand naar zijn broek gaat. Dan zie ik dat hij een pistool doorlaadt en zijn pistool om de hoek steekt. Met open mond zie ik op een ander beeldscherm iemand in elkaar zakken. Hij vermoordt gewoon iemand!

Ik zie veel heen en weer geren op verschillende beeldschermen, de mannen rennen allemaal met pistolen en dan zie ik weer iemand neerzakken. Mijn trillende benen houden me niet meer en ik val op de grond. Wat als er iets gebeurt met Mas? Ik ben in shock en rol mezelf op als een foetus. Zacht wieg ik mezelf heen en weer.

Ik weet niet hoe lang ik hier heb gelegen als ik opschrik van het harde gepiep. Ik kijk naar het rode licht die snel heen en weer draait. Ik krabbel overeind en ik ren naar het 9e beeldscherm. Ik wacht gespannen af totdat ik Mas op het beeld zie verschijnen en ik voel me zo blij.

Hij rent de kamer in en legt ongeduldig zijn hand op de scanner. Ik zie het groen oplichten en langzaam gaat de deur open. 'Saar? Saar? Gaat alles goed?' Roept hij. 'Oh jezus, als ze nog maar leeft,' prevelt hij erachter aan.

Voordat ik wat kan zeggen is de deur al geopend en zie ik Mas verwilderd naar binnen kijken. Als zijn ogen de mijne ontmoeten zie ik zijn blik verzachten. Hij rent naar me toe en omhelst me stevig. 'Gelukkig, je bent er nog.' Hij zoent me hard op mijn mond.

'Waar had ik heen moeten gaan dan? Ik kan geen kant op hier. Ik kon nog niet eens bellen!' Roep ik verontwaardigd.

Zijn blik verschuift naar de telefoon en hij grinnikt. Ik sla mijn armen over elkaar heen en boos kijk ik hem aan. 'Ik snap niet helemaal wat er hier grappig is.'

Hij kijkt me liefdevol aan. 'Ik zou je bellen als ik eraan kwam, maar ik kreeg geen gehoor toen ik hierheen belde. Nu weet ik waarom. Je hebt geprobeerd te bellen, maar je had geen toegang en je hebt de hoorn niet terug gehangen op de haak. Ik was zo bezorgd, maar gelukkig is alles goed met je.'

Hij duwt me weer tegen zich aan en zoent me in mijn nek.

Ik schraap mijn keel en hij kijkt me onderzoekend aan. 'Sorry,' mompel ik. 'Gaat met jou alles goed?'

Hij gromt. 'Nu ik jou zie wel weer. We hebben afgerekend met die klootzakken.'

Er gaat een rilling door me heen als ik terug denk aan de beelden van net.