The Mafia Boss' Unwanted Wife (PUBLISHED)

Chapter 10

Chapter 10

Utang

Flashback

"Pa, tama na 'yan!" Ate Erin shouted from the top of her lungs. Frustration was written and painted all over her face. I can almost hear the loud beating of my heart upon seeing my father.

Humaba na ang bigote at balbas niya. Two months has passed and everything has changed. Nailibing na si Mama. And now, we were back to square one.

To say that my family was heartbroken, is not enough. Ni hindi kami masyadong nakapagluksa dahil kay Papa. Ever since my mother died, he became like this. Nalulong siya sa bisyo at palaging siyang nagpupunta sa casino.

Wala kaming oras magluksa lalo na ngayong nalaman naming nababaon na kami sa utang. Dahil sa patuloy na paglalaro ni Papa sa casino, ay palaging nagagastos ang pera na naipon sana ni Mama at inilagay sa bangko.

At dahil sa joint account ang account ni Papa at ni Mama, ay wala ng natira pang pera mula sa naipon ng yumao kong ina. All because of my father's grievance and undebatable actions.

"A-ano bang paki mo...lumayas ka nga sa harap ko!" My father hiccuped at the end of his sentence. His words are slurred, and even with the given distance, the disturbing smell of alcohol lingers throughout the room.

Pasuray-suray ang lakad ng Papa ko...palapit ng palapit ang lakad niya patungo kay Ate Erin, habang ako nama'y nasa likod ng Ate ko at nanginginig sa takot.

Seeing my father, all drunk and a mess, is both new and a terrifying sight to see. Mabuting tao ang Papa ko. Wala siyang bisyo at masamang gawain. Pero ngayon, simula nang mawala si Mama ay naging ganito na siya.

At hindi ako sanay. Hindi ako sanay na nakikita ko siya na ganito. Hindi pa nakatulong ang mga palabas sa telebisyon na parating ipinaparating na walang magagawang mabuti ang mga taong nakainom. Dahil bukod sa wala sila sa huwisyo, ay hindi rin nila alam kung ano ang ginagawa nila.

Truly, love can make a person weak and strong at the same time.

"Pa, umayos ka naman! Kahit wala na si Mama---"

Natigil sa pagsasalita si Ate nang ihagis ni Papa ang babasaging vase sa pader. Nadurog iyon. Kumalat ang mga piraso nito sa paligid. Mabuti na lamang at nakaiwas kami ni Ate kung kaya nama'y hindi kami natamaan.

Both big and small chunks of the vase are scattered all over the floor. Ang tensiyon na kanina'y nararamdaman ko ay mas dumoble pa. Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata at sinubukang kalmahin ang aking sarili kahit na mas lalong lumalakas ang tibok ng puso ko.

"Anong wala?! Anong wala na si Elena? Hindi! Buhay pa siya! B-buhay pa siya, diba...buhay pa siya..." My father kneeled in front of us. Mabuti na lamang at hindi malapit sa kanyang kinaluluhuran ang mga nadurog na bubog ng vase, dahil kung hindi ay baka dumugo na ang tuhod niya.

I can feel the unending pain inside my chest as I saw my father, weak and uninspired. Mahal na mahal ni Papa si Mama, kung kaya nama'y ineexpect ko na rin ang ganitong reaksiyon niya. Pero to see him look so brokenhearted...

All his life, he devoted his everything to work. He worked hard to provide everything for the family. He usually spent less time with us because he wanted to provide us everything.

And I know how regretful he is. Siguro iniisip ngayon ng Papa ko na sana mas madaming oras ang nailaan niya sa aming pamilya niya bago nahuli ang lahat.

It has always been the cycle of life. Regret always comes the last after everything. And I don't know why it is like that. Hindi ko alam kung bakit palagi na lang nasa huli ang pagsisisi.