Until He Came (Room 143's Spin-Off)

Chapter 16

Hello! I am so sorry for the delay. It's been years, i guess? I'm so busy with my academics lately but community quarantine got me like haha. To be honest, this draft has been also on standby for years and I revise it every now and then.  Ngayon lang talaga natapos hehe. Anyways, here it is.

Please stay safe, everyone!

Chapter 16

Stuck

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. To assume too much isn't a healthy thing. Expecting too much will hurt us the same way. Kasi kung walang kasiguraduhan ang isang bagay, wala ring segudidad ito. It's as if you're holding on to someones else's hand when there isn't. It's as if you make believe that there's someone who's willing to catch you when you fall. But reality is, it's just another daydream. Another a matter of fact.

Nevertheless, when we assume some things. It means that there's this little chance that it is true. Kasi hindi tayo aabot sa ganoon, kung wala tayong makikitang pruweba. But the sad reality here, is that, sometimes, we seem to overthink of that certain chances. Madalas, pinapalaki natin 'yun. Kahit sa totoo pala, porsyento lang iyon sa isandaang porsyento. Sa huli, maiiwan tayong nasasaktan.

Don't assume too much, it hurts less.

Pero kung nagsisimula na nga talaga siyang magpanggap ay sasabihin kong nabihag na niya ako. Tama na. Awat na.

For the remaining time on the road. I've decided to set aside my feelings as of tonight. Inisip kong sasabay nalang sa kung anong ihip ng hangin. Just for this time, gusto kong pagbigyan nalang muna ang sarili ko. Saka na kung anong mangyayari bukas. Saka na kung ano ang magiging kalabasan ng lahat na ito.

Thankfully, after a so long journey on the road. Narating na namin 'yung sinasabi niyang suki niya daw at napakasarap raw magluto. So I assume, naparito na siya hindi pa man siya naipadala ni Dad dito para sa trabaho.

Binaling ko ang tingin sa labas.

And to my surprise, kakain pala kami sa isang karenderya!

Isang. Karenderya.

Napalunok nalang ako.

Gosh, wala na ba siyang pera para ma-libre man lang ako sa isang disente man lang na restaurant? His taste is so cheap. Tss. Akala ko pa naman magiging romantic ang dinner date na 'to. Kaya nga um-oo kaagad ako! 'Yun pala! Gosh...nevermind. Oh, poor, Shenna Mae. Akala mo naman,date?! Dinner lang, girl. Walang date.

I can't understand myself. I feel like some cheap girl na inaya ng lalaki. I wonder if he's like this with another girls? Or... he treats his other girls on a high end restaurants and meanwhile, dinala niya ako rito. Ugh. I hate it! But on the other hand, atleast iba ako sa kanila, that means...I'm special. Or am I?

"Let's go." ani Hendrick habang inaalalayan ako.

Pilit akong ngumiti just to cover up my uneasiness on the place or this unknown feeling on my chest.

Kita ko pa sa 'di kalayuan ang sulyap at tinginan ng mga tao sa paligid. Pinasadahan ko nang tingin ang paligid. Usok doon. Usok dito naman 'yung loob ng karenderya dahil sa mga inihaw na pagkain. Ang daming tao. 'Yung tipong parang may birthday party or better yet, fiesta!

Gosh, why am I on this place? Pero kung sabagay, parang nagugutom na ako dahil sa mga naaamoy ko. And Hendrick wouldn't bring me here naman siguro if hindi masarap ang pagkain dito.

Hendrick was all smiles as he introduced to me Aling Joy's Karenderya.

I wonder kung naparito na siya. Kasi kung makaasta siya parang saulo na niya ang lugar. Naparito na ba siya?