Until He Came (Room 143's Spin-Off)

Chapter 1

Chapter 1

Innocent

Biglang sumakit 'yung ulo ko no'ng nakapasok na sa isang taxi.

Hangover... sucks.

Bakit ba ang raming kamalasan na nangyayari sa buhay ko?

I'll go back first sa bar na napuntahan ko kagabi. I left my car there. Thankfully, nandoon parin 'yung pink porche. Hininto ko ang sasakyan sa isang café para magpalipas oras.

I glanced at my wristwatch at napagtantong maaga pa naman. I just wanna wipe out this hangover at nang makalimutan ang nangyari kanina... o ang mga nangyayari sa'kin. I let the bitterness and the aroma filled me no'ng inihatid na 'yung order ko. I ordered some sweets para hindi naman ako madirian. Pero ang hindi isipin ang mga nangyayari sa buhay ko ay nabigo ako. Sa buong oras na pamamalagi ko sa cafè ay mas lumala pa lalo ang daloy ng isip ko.

Kaya napagdesisyunan ko nalang na umuwi.

"Saan ka nang galing?" pambungad ni Dad no'ng pagkabukas na pagkabukas pa lang ng pintuan ng mansyon. Early in the morning? Like what the hell?!

Tinaasan ko lang siya ng kilay.

"At kailan pa kayo nagkaroon ng pake sa'kin?"

"I am your Father!"

"No. You're not! Because you did not became one!" katwiran ko.

"Shenna!" nakarinig naman ako ng tinig sa likuran ko. Si Mommy.

"Pare-pareho lang naman kayo eh! Wala kayong pinagka-iba!"

Natahimik silang dalawa. They remained silent because they're guilty. I walked out after. Parang agarang bumalik 'yung hangover ko.

Ngayon ko lang naibuga ang mga hinanaing ko. I hate them. I hate them so much.

It's as if they cared, pero hindi. Akala ninyo sila 'yung tipo ng magulang na kapag magkukulong na 'yung anak nila dahil sa sama nang loob, they will be there para paamuhin at tahanin kayo? Especially mom? Ha! Never will they care to their daughter. To their only daughter. Kaya minsan narin sumagi sa isipan ko. Adopted ba ako? Bakit hindi ko ramdam na may pakealam sila sa'kin? Yes they cared for me years ago. When I'm still young. Pero bakit... ngayon, porke't malaki na ba hindi na 'yun anak? They're too unimaginable.

Hindi na ako naghapunan at nagkulong nalang ako sa kwarto ko. Mas mabuti pang mapag-isa kaysa makasama sila. I surf the net on my pc pero nang makita ko ang pagmumukha ni Cindy at Marky ay nawalan na agad ako ng gana. They were so happy. Cindy was so happy and I hate it. Pagbintangan ba naman ako na pinagbantaan ko ang buhay niya? What am I? A serial killer? What the heck!

I logged out directly... So I decided to watch teleseries... I cried.. I shout... I glanced at my wristwatch and yet it's already 1:34 AM... I already found my peace so I went to sleep.

Nagising agad ako sa ingay ng alarm sa phone ko. The usual, I turned it off at bumalik sa pagtulog since it's weekend—Saturday! The usual routine.... Hmm... Kaya walang dapat magdistur—

"Shenna wake up already!" Narinig kong tinig mula sa harap ng pintuan ng kwarto ko.

"Ngayon 'yung simula ng training mo... at hindi ka dapat ma-late!"

Edi wow?! Hindi niya pa pinag-alala kung ano 'yung naramdaman ko kagabi? Like wow lang talaga ah? Saan pa 'yung pakealam nila? Na ni mag-goodmorning nga wala? At dahil mabait naman akong anak slash adopted kumbaga. Nagtoothbrush nalang ako't-naligo na. I've nothing to do kung siya na ang kakalabanin. Walang gana rin akong kumain kasabay sila. At sumabay kay Dad papuntang kompanya.