Zayn's POV.
Doodstil staar ik haar aan. Ze zet een stap naar achter alsof ik een gevaarlijk beest ben dat haar hoofd eraf wil rukken. Als ik nu vlucht haal ik morgen de voorpagina's van de krant weer. Ik moet het haar uitleggen, ofzo.
Of ik kan haar bewusteloos slaan, maar dan is het nog niet zeker dat ze het vergeten is.
Ze draait om en wil weglopen. 'Wacht!' Roep ik nog eerder dan ik mijn hersenen na kunnen denken.
Moord is een optie.. Of praten. Praten lijkt me beter..
Ze stopt met lopen, maar draait zich niet om. Alsof ze bang voor me is. Natuurlijk is ze dat. Ik kom van twintig meter hoog naar beneden vallen met een bewusteloos meisje in mijn handen.
Het is onmogelijk om met haar te praten met Jessica in mijn handen dus ik leg haar neer in het droge gras. Kreunend zoekt ze haar plekje totdat ze fijn ligt. Voor zover dat kan op een stuk gazon.
'Wacht!' Roep ik weer als ze begint te rennen. Ik ren naar haar toe en grijp haar arm. Meteen begint ze oorverdovend te gillen. 'Stil!' Sis ik.
Een oudere man met een rollator merkt ons op en begint te roepen. Goed voor mij, want er is toch verder niemand in de beurt.
'Laat me los, eikel!' Schreeuwt ze. Nee, krijst ze. Ze probeert met al haar kracht zich los te maken uit mijn grip terwijl ik haar stil probeer te krijgen.
'Luister naar me! Wat heb je gezien.' Het lukt me om haar steviger vast te houden en aan te kijken.
'Ik heb niks gezien.' Liegt ze. Ze kijkt me bang aan. Eenmaal rustig laat ik haar los.
'Je zag niks?' Grijns ik. Het was facking overduidelijk dat ze me zag. Ze staat gewoon te liegen. Ik heb al een lange dag gehad en nu dit ook nog, mijn geduld is op.
Weer draait ze om. Als ik de stof van haar jas grijpt is het genoeg. Haar vuist vliegt naar mijn kaak. Een pijnscheut zorgt ervoor dat ik haar loslaat. 'Shit.' Grom ik.
Ik voel mijn bloed sneller stromen, zo snel dat ik bijna doof word van het geruis achter mijn oren. Ik bal mijn vuisten. Optie één dan maar.
Ik grijp haar bij haar kraag en trek haar het steegje in naast het ziekenhuis. Iets in me probeert me tegen te houden, maar een groter deel van me weet dat het al te laat is en zet mijn tanden in haar nek.
Zodra ik het bloed proef trek ik weg. Ik laat haar op de grond vallen. Wat heb ik gedaan..
Waarom deed ik dit. Fack zayn, wat heb je gedaan!
Ik moet weg hier. Ik veeg mijn mond af aan mijn shirt en loop zo onopvallend mogelijk het steegje uit. Dezelfde oude man als net staat nog steeds op dezelfde plek. Hij roept iets, maar ik versta het niet.
Ik moet hier weg.. Als ik Jessica weer heb opgetild en er zeker van ben dat nu niemand me ziet begin ik te sprinten, richting huis.
Niemand hoeft er ooit achter te komen.. Toch?
Harry's POV
Tegen de tijd dat ik thuis ben is het gaan schemeren. Ik nam een omweg, daarom duurde het iets langer. De politie tegen komen is wel het laatste waar ik zin in heb. Onze achtertuin ligt er sneu bij, ookal doet louis zijn best om het bij te houden. Grote struiken en bomen rondom het tuintje maken het ook niet makkelijk. Ik weet niet wat ik moet verwachten van de jongens. Zijn ze nog boos? Zullen ze blij zijn? Één ding weet ik zeker: Ze gaan raar opkijken als ik opeens met een baby thuis kom.
En niet zomaar een baby.. Het is mijn zoon.
De achterdeur is moeilijk open te maken met één hand. De bebloede dekens heb ik in de vuilnisbak gegooit. 'Nou moet je even heel stil zijn, junior.' Fluister ik. Ik wil dat Jessica de baby eerder ziet dan Niall.. Ik bedoel de rest van de jongens. Ik klem zijn kleine lichaampje tegen me aan en loop de keuken in.
Het geluid van een voetbal wedstrijd komt uit de woonkamer. Dan het gepraat van Niall en Louis. Ik sis zachtjes in zijn oor zodat hij stil blijft en loop stil langs de muur af. Als ik de klink net aanraak begint het kindje te huilen. 'Damnit' Grom ik.
'Harry?' Hoor ik Niall. Zuchtend draai ik me om. 'Is dat een baby?' Hij staat op van de bank en loopt naar me toe. Louis gaapt me aan alsof ik dit kind heb ontvoerd.
'Ja.' Zeg ik, alsof het niet facking raar is dat ik een baby in mijn handen heb.
'Wie is dat?' Vraag Louis. Ook hij staat op en gaat voor me staan. 'Nou?'
'Weet ik niet..' Zeg ik. 'Of.. ik bedoel ik weet zijn naam nog niet.' Verbeter ik mezelf.
Als er geen reactie komt van de jongens ga ik verder. 'Het is Jessica's baby.' Zeg ik.
Niall's mond valt letterlijk open van verbazing. Hij grijpt de bankleuning om niet om te vallen. Louis ziet het en pakt zijn arm om hem te steunen.
'Hij is eerder geboren. Ofja, het is een halfbloed dus dit is normaal.'
'Zoals Liam?' Vraagt Louis. Ik haal mijn wenkbrauw op. 'Hij heeft me verteld over zijn verleden.' Verklaart hij.
'Ja, zoals Liam.' Het huilen is gestopt. Hij kijkt grijnzend naar me, alsof hij weet dat hij me zojuist in de problemen gebracht heeft.
'Waar is Jessica?' Vraagt Niall.
'Zayn brengt Jessica naar huis. Ik moest wegrennen met de baby.'
Net als ik dat zeg hoor ik de voordeur open gaan. Niall wil langs me aflopen, maar ik houd hem tegen. Ik geef hem een waarschuwende blik en loop zelf naar de voordeur.
'Ze is er.. En niemand heeft me gezien.' Zegt zayn. Ik geef het kindje aan Louis en neem Jessica in mijn armen.
'Gaat het wel, Zayn. Je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt.' Zeg ik.
Hij dwingt zichzelf om te glimlachen, maar het komt niet over. 'Ik.. was nogal onder de indruk. Lange dag. Ik.. uhm.. douche.' Ratelt hij. Er klopt iets niet. Hij rent de trap op met twee treeën tegelijk, trekt zijn bezwete shirt uit en verdwijnt om de hoek.
'Er is iets aan de hand.' Zegt Louis. Ik ben dus blijkbaar niet de enige die het dacht.
'Zal wel.' Mompel ik. 'Kom Louis.' Zeg ik. Hij volgt me met de baby in zijn handen te trap op zodat we ze beiden in hun eigen warme bed kunnen leggen.
