Ik probeer mijn hand onder zijn rubberen laarzen uit te trekken. Op het moment dat zijn ogen naar het mes schieten weet ik dat het voorbij is.
Mijn hart dreunt achter mijn oren, waardoor ik niks hoor behalve een harde piep. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht op de pijn.
Dan voel ik dat hij van mijn hand afgaat. Ik open mijn ogen en zie hoe hij het mes bekijkt. Ik grijp me kans en langzaam probeer ik op te staan. Als ik mijn rug buig schiet er een pijnscheut van mijn ruggengraat naar mijn hoofd. Ik slaak een gil en val weer terug op de stenen.
Het is hopeloos.
Even word mijn beeld zwart, maar ik vecht om bij te blijven. Ik kan nu niet flauwvallen..
'Wat.. Dit!' Hoor ik zijn stem door het gepiep heen. Langzaam verdwijnt het gebonk en neemt plaats door het geschreeuw van de man.
'Hoe te fack dacht je dit mes te gaan gebruiken!' Spuugt hij. Hij hurk naast me neer en prikt de punt van het koude mes in mijn huid.
'Je wilde me vermoorden.' Hijgt hij. Ik probeer mijn hoofd te schudden, maar als ik mijn nek beweeg word het weer zwart voor mijn ogen.
'Ik geef je één facking kans! Één kans om te zeggen waar je vriendje is of ik steek je hier neer, persoonlijk!' Schreeuwt hij in mijn gezicht.
Ik beweeg niet, alles doet pijn. 'Nee? Wat jij wilt!' Ik open mijn ogen en zie zijn gezicht te dicht bij de mijne. Het mes glinstert, ookal is er geen zon. De druppels vallen uit de lucht op mijn pijnlijke lichaam.
'Laat me.. Laat me met rust.' Kreun ik. Eindelijk lukt het om zo'n drie centimeter naar achter te kruipen.
'Alsjeblieft.' Kreun ik. Ik probeer mezelf weer omhoog te duwen als zijn hand opeens naar mijn keel vliegt en hem stevig beet pakt.
Alle lucht word uit mijn longen geslagen en ik heb het gevoel dat ik stik. Ik snak naar adem terwijl zijn handen zich steeds steviger om mijn nek heen klemmen.
Ik zie het mes voor mijn ogen, dat is nog het enige dat ik zie als ik het plotseling in mijn buik voel. Ik schreeuw het uit. De pijn is ondraaglijk.
Het zwart voor me ogen is terug. Ik ben bang dat, als ik nu opgeef en flauw val, ik nooit meer wakker zal worden.
Zijn grip verzwakt, maar de pijn word er niet minder erg op. Ik hap naar lucht, terwijl hij begint te rennen. Ik zie hem steeds verder weg rennen, totdat hij is verdwenen achter de struiken.
'Help!' Kuch ik. Ik leg mijn hand op mijn buik en houd ze voor mijn ogen. Ze zitten vol bloed, mijn bloed.
Ik klem mijn bebloede vingers om het mes en trek hem uit mijn lichaam. Ik probeer om hulp te schreeuwen, maar er komt niks uit mijn keel.
Met mijn hand stevig op mijn wond gedrukt kruip ik langzaam richting de auto die de man heeft achter gelaten. Mijn knieën en ellebogen schaven open als ik over de grond schuif.
Eindelijk lukt het me om de auto te bereiken en open de deur. Het gehuil van een baby'tje komt me tegemoet.
Ik herken hem meteen. Het is Noah. 'Ik ben het. Je bent.. veilig.' Ik wil mezelf optrekken aan de bank, maar mijn hand glijd weg. Ik val op de grond, ik voel de pijn niet eens. Het voelt alsof ik verlamd ben.
Het lukt me niet meer om mijn hand stevig op mijn wond te duwen. Water en bloed mixen zich en vormen een plas om me heen. Ik kijk naar de lucht terwijl ik luister naar mijn diepe ademhaling.
'Sorry, Noah.' Huil ik. Sorry.
De donkere wolken boven me veranderen in een wit licht. Ik sluit langzaam mijn ogen en laat mijn hoofd op de grond zakken.
_______________________
HHeeeyy
Dus dit is deel 2 van de laatste cliffhangerrr. (Het is nog niet afgelopen hoor.)
Daarom is hij dus korter.
XLizz.
