Jessica's POV
Toen Harry me vertelde dat ik met Liam ging shoppen keek ik hem raar aan, maar nu we hier zijn is het best leuk.
'Wat dacht je van deze?' Vraagt hij. Hij houd een zwarte spijkerbroek omhoog.
'Ja, perfect.' Ik neem hem aan. 'Ik had niet verwacht dat je zoveel smaak had.' Lach ik.
Blozend haalt hij zijn schouders op. Zijn korte mauwen vallen minder op nu de rest van de mensen ook korte kleding draagt.
'Heb ik ook niet. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben.' Zijn glimlach is warm. Hij schuift met zijn handen de kleding hangers opzij.
'Ik had niet verwacht dat je.. Naja, ik weet dat jongens het haten om te shoppen.' Lach ik. Ik bekijk een paar hemdjes.
'Het valt wel mee, tot nu toe.' Zegt hij.
Ik kijk op het kaartje van de zwarte broek. 'Oh, hij is best duur' Bloos ik. Ik wil hem terug leggen, maar Liam houd me tegen.
'Ik betaal hem voor je. Komt wel goed' Zegt hij.
'Ben je gek? Ik laat jou niet betalen voor mijn kleding.'
'Welk geld ga je dan gebruiken?' Zegt hij. Hij leunt tegen de muur met zijn handen over elkaar. Ik hou ervan hoe hij altijd blijft glimlachen.
'Oh..' zucht ik. Ik houd mijn beide handen voor mijn gezicht. 'Ik haat het dat ik zo afhankelijk ben'
'Ik heb een idee. Ik betaal je kleding, dan kom jij een week bij me werken op de zaak.' Grijnst hij.
'Deal!' Ik kijk nogmaals op het prijskaartje. 'Maak daar maar twee weken van' Lach ik.
'Drie. Hoor ik daar vier?!' Roept hij door de winkel. Meerdere chagrijnige blikken kijken onze kant uit. Speels duw ik Liam tegen zijn arm aan.
De warme lente zon brand op mijn huid die nog niks gewend is. Ik roer in de ijsthee die voor me staat terwijl ik luister naar het gefluit van de vogels.
'Dit is waarom ik houd van de lente.' Zegt Liam. Hij strekt zijn armen en vouwt ze achter zijn hoofd.
'Wat kan ik eigenlijk verwachten als ik mee ga naar de zaak?' Vraag ik.
'Je gaat echt mee?' Vraagt hij ongelovig.
'Wat dacht jij dan!' Lach ik.
Er valt weer een stilte. Geen ongemakkelijke stilte, gewoon een moment om even van de zon te genieten. Geen problemen, geen zorgen.
Behalve dan dat Alex en max nog steeds verdwenen zijn. Ik wil het Liam vragen, maar dan is de sfeer onmiddellijk verpest.
'Hoe werd jij eigenlijk.. Naja hoe je bent' Dat laatste fluister ik zodat niemand kan mee luisteren.
'Lang verhaal.. Heel lang.' Lacht Liam.
'Meer dan 200 jaar geleden werd ik geboren. Mijn ouders zagen me als een gewone jongen, ook al was ik al vanaf mijn geboorte een vampier. Mijn vader was een vampier, mijn moeder een gewone vrouw.
Ik groeide op als een normale jongen. Speelde met normale kinderen. Tot op een dag een man aan de deur stond.
Het was Mason, josh's vader. Hij vermoorde mijn moeder en nam me mee.
Pas een paar jaar later was ik ontsnapt. Toen mijn vader wist waar Mason woonde is hij erheen gegaan en heeft heel zijn familie uitgemoord. Behalve kleine Josh.'
'Vandaar de twee groepen. Vampiers kozen een kant, de meeste de mijne. Gelukkig' Grijnst hij.
'Wow' Is het enige wat ik kan zeggen.
'Ik stopte met groeien op mijn 20. We dachten dat dat normaal was, maar ik werd niet ouder. Ik ging niet dood' Zegt hij.
'En je vader?' Durf ik te vragen.
'Zelfmoord.' Ik hoor hem slikken.
'Wat vreselijk voor je' Zeg ik. Ik zie hoe zijn blik veranderd. De eeuwige glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon.
'Ach. Het is al lang geleden. Hij kon het niet aan toen ongeveer 160 jaar geleden oorlog uitbrak onder de vampiers. Een hoop vrienden zijn vermoord.' Hij neemt het laatste slokje van zijn bier en roept dan een ober voor de rekening.
Er is nog zoveel dat ik wil vragen, maar aan Liam te zien heeft hij genoeg gehad.
'Mijn moeder was een geweldige vrouw. Ik snap nog steeds niet wat die gast bij ons kwam doen. Ik ben blij dat je Josh hebt vermoord' Zegt hij.
Mijn adem stokt in mijn keel en ik verslik me in de ijsthee waar ik net een slok van nam. 'Niet zo hard.' sis ik zachtjes.
Grinnikend haalt hij zijn portemonnee uit zijn broekzak. Alweer zijn geld.. Dat word dan zes weken.
