Harry's POV
Zodra de winkels open gingen heb ik Louis erop afgestuurd om baby Shit te kopen. Ik heb geen idee wat we allemaal nodig hebben, maar nadat de baby mijn bed had onder gepist bedacht ik me dat we luiers nodig hadden.
Nu zit ik hier. Weer op het bureau, te kijken naar Jessica. Ik moet erbij zijn als ze wakker word. Ik sta op en ga naast haar op bed zitten met de baby in mijn handen. Ik en Zayn hebben hem een uur geleden gewassen en nu is hij doodop. Geloof ik.. Hij slaapt nog steeds niet.
Vampierbabytjes..
Ik hoor de deur opengaan. 'Ik heb je spullen.' Het is Louis.
'Leg daar maar neer.' ik wijs naar het bureau. Hij doet wat ik zeg en legt de tassen op het bureau. Hij haalt er een pakketje uit.
'Hier.' Hij geeft het aan. 'Kleding voor de kleine. Zo'n baby'tje kan zichzelf nog niet warm houden dus heb ik hier.' Hij haalt nog een pakketje uit de tas. 'Een dekentje. Mutsje. Een kruik. Zelfs sokjes.'
'Dude.' Onderbreek ik hem. 'Hoe weet je dit allemaal?'
'Ik heb jongere zusjes weet je nog?' Glimlacht hij, meteen verdwijnt zijn glimlach als hij het zich weer herinnert.
'Oh ja.. Natuurlijk. Bedankt.' Zeg ik.
'Als je nog iets wilt weten, ik ben hiernaast aan het werk.' Zegt hij.
'Ja, bedankt. Nogmaals.' Roep ik hem achterna.
Ik sta op en maak met mijn vrije hand mijn kant van het bed leeg. Voorzichtig leg ik het baby'tje neer op de zachte dekens en loop ik naar de tassen. Ik ruk een pak luiers open. 'Waarom zit er geen gebruiksaanwijzing bij deze shit..' Grom ik.
De plakstrips blijven aan mijn vingers plakken. Gefrustreerd trek ik ze eraf, luier één: kapot. 'Shit.' Zucht ik.
'Harry?' Ik draai me om. Jessica's ogen vliegen de kamer door, totdat ze mij gevonden hebben. 'Harry.' Piept ze nog een keer.
'Jessica, ik ben hier.' Zeg ik. Ik laat de luiers op het bureau liggen en loop naar Jessica. 'Ik ben hier.' Herhaal ik.
Ze doet haar mond open om iets te zeggen, maar er komt alleen een zacht gekreun uit. 'Heb je dorst?' Vraag ik. Ze knikt.
Ik wil opstaan, maar haar zwakke hand houd me tegen. 'Niet weggaan.' Piept ze.
'Oké, Ik blijf hier.' Stel ik haar gerust. Ik kniel naast het bed. Ze draait haar gezicht naar me toe. 'Jessica, weet je wat er gebeurt is?'
Met moeite schud ze haar hoofd. 'Niks meer?' Dit is goed. Nee, dit is niet goed. Ik wil niet dat ze haar geheugen kwijt is.. of wel? Nee..
'Ik wil dat je niet in paniek raakt, maar je bent aangereden. Ze hebben je behandeld. Daarna gebeurde er iets..'
'Wat gebeurde er?' Precies op dat moment begint de baby te huilen. Perfecte timing weer..
Jessica's gezicht draait zich richting de baby. Ik bijt mijn tanden op elkaar en wacht op Jessica's reactie. 'Wie is dat?' Vraagt ze.
'Nadat je geopereerd bent aan je verwondingen hebben ze-'
'Harry.. Dat maakt nu niet uit.' Zegt ze. Scherper dan ik had verwacht. 'Ik wil weten wie dat kindje is.'
'Ze hebben het kindje uit je gehaald, met een keizersnee.'
'Wat?' Ze tilt de dekens omhoog en legt haar handen op haar buik. 'Dat kan niet.'
'Dus wel..' Zeg ik.
'Hoelang heb ik wel niet geslapen? Ik snap er niks van.. Slaap ik nog?' Ze gooit haar benen over de rand. Als ze wil opstaan houd ik haar tegen.
'Blijf liggen. Je bent nog veel te zwak.' Ik help haar terug in het bed en ga dan op het randje zitten.
Jessica's POV
'Het kan niet..' Herhaal ik. Ik probeer op Harry te focussen in plaats van op het gehuil van het baby'tje naast me. Het is niet van mij.. Dat kan niet.
'Luister. Dat kindje is geen normaal mens. Ik denk dat er iets gebeurt is bij de operatie waardoor hij ging groeien. Hard.'
'Hij is in één dag zo..' Ik ga van het kindje naar Harry en terug met mijn blik. 'Onmogelijk.'
'Het gebeurde eerder. Liam is ook een halfbloed.' Zegt hij. Het gebonk in mijn hoofd word steeds erger. Ik wil mijn vingers in mijn oren stoppen om te ontsnappen van het geluid van de baby.
'Jessica. Het is gebeurt en ik kan er niks aan doen. De baby is er.' Zegt hij.
'Dat is niet mijn baby.' Zeg ik.
Harry zucht. 'Jess.' Hij neemt mijn beide handen in zijn handen en kijkt me aan. Hij gaat verzitten zodat hij dichter bij me zit. Op de een of andere manier voelt het niet goed.
'Kijk dan naar hem. Hij heeft jou gezicht. De haartjes op zijn hoofd zijn dezelfde kleur als die van mij. Het is onze baby.' Zegt hij.
'Het kan niet..' Hou ik vol.
Zuchtend laat hij mijn handen los en staat op. Hij loopt naar de andere kant van het bed en tilt hem op. Het kleine baby'tje stopt met huilen, meteen zodra hij in Harry's ogen kijkt.
Zijn sterken armen vol tatoeages zijn een enorm contrast met het kleine baby'tje in zijn handen.
Met moeite ga ik rechtop zitten, tegen de houten rand van het bed. Harry loopt naar me toe en wacht op toestemming. Ik knik en open mijn armen.
Ik weet hoe ik een baby moet vasthouden, maar door de pijn gaat het iets moeilijker. Harry ondersteunt mijn arm terwijl ik hem tegen me aanhoud. Zijn blauwe ogen, serieuze blik. Alles lijkt op mij.
Ik ga met mijn hand over zijn zachte wangetje, de manier waarop hij mijn hand vastpakt is aandoenlijk. Het lijkt een gewone baby.
Ik kijk hem aan. Het is alsof ik voor de spiegel sta, alsof ik in mijn eigen ogen staar.
Een zucht waarvan ik niet wist dat ik hem inhield rolt over mijn lippen. Dan weet ik het opeens zeker. 'Het is Noah.' Zeg ik.
