Falling to Pieces: Ars Moriendi

Chapter 17

(Picture ko sa right side)

Dayle POV

                  Nasa kalagitnaan ako ng paghahanap ng mga magagandang horror movies nang tumunog ang aking mahal na cellpen na walang load for 7 days. Eh sa ganun talaga ang buhay bitter. I mean buhay single.

*Honestly why are my clothes are on the street* tunog ng cellpen ko. Regalo ni Anya sa akin noong 16 years old ako.

Oops? Sino naman to? Unregistered number lang eh. Oh well. Sige lang utak magdeny ka pa. Eh memorize mo naman ang number niya. Chura. Si ex mo raw yan sabi ng puso mo. Psh.

Agad ko namang sinagot ang tawag. Eh minsan lang may magtawag sa cellpen ko eh. Edi sagutin. Sayang ng effort niya pagtawag eh. Di ba? Oy! Wag nga kayo. Di ko siya namiss no. Asa pa. Oy puso! Wag masyadong atat.

Dreams, that's where I have to go

To see your beautiful face anymore

"Oh? Ano?" I asked her in a nice way.

Ba't napatawag ka? Hindi mo ba alam na ang tagal kong hinintay ng pagkakataong ito?

"Wala naman. Happy New Year!" he said cheerfully.

I stare at a picture of you and listen to the radio

Hope, hope there's a conversation

Ilang araw na ba since yung last na pag-uusap namin? Hay naku! Wala akong paki.

We both admit we had it good

But until then it's alienation, I know

"Awww. Happy New Year din," salamat at naalala mo akong batiin. Pinasaya na ako ngayon. Alam mo bang hinahanap-hanap ko lagi ang boses mo?

That much is understood

And I realize...

"Kumusta na?" eto... Nahihirapan pa ring tanggapin na wala na tayo. Umaasa pa rin sa pagbabalik mo.

If you ask me how I'm doing

I would say I'm doing just fine

*Moment of Silence*

"Aw. Okay lang," wag kang mag-alala sa akin. Okay lang ako. Basta masaya ka, masaya na rin ako.

I would lie and say that you're not on my mind

But I go out and I sit down at a table set for two