Carrying the Vampire's Heir (PUBLISHED UNDER PSICOM)

Forty Three

Aaliyah

Huminga ako ng malalim pagkatapos akong iwan ni Ark/Kuya Keith dito sa harapan ng pinto ng  penthouse ni Ash. Nanginginig ko 'tong kinatok bago tuluyang binuksan ang pinto. Tumambad sa'kin ang napakatahimik na silid pagkapasok ko. Akala ko ba andito siya?

"A-Ash?"

Tahimik.

Pero bahagyang nakabukas ang kwarto niya kaya pinili kong pasukin 'yon, inilibot ko ang tingin ko  pero nadismaya ako nang makita ko siyang wala dito.

"Aaliyah."

Bahagya akong napatalon sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang napakalalim niyang boses sa likuran ko. Tumalikod ako at nakita ko siyang nakatayo sa gilid ng couch medyo malayo sa kinatatayuan ko. Tinignan ko ang kabuuan niya, mukha siyang pagod nung mga nakaraang araw, gulo gulo ang abo niyang buhok pero hindi man lang 'to nakasira sa kagwapuhan niya. Napayuko ako at kinagat ang labi ko para mapigilan ang mga nagbabadya kong luha.

Nagiging pabigat na pala ako sa 'kanila noon pa at mas lalo ko lang yon pinatunayan dahil sa mga katangahan ko. Iniangat ko ang mukha ko at naglakad sa kinaroroonan niya. Kita ko sa mga mata niya ang lungkot, alam kong ako na naman ang dahilan 'non.

Hindi na ako magdalawang isip at ipinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya at hinila siya upang mayakap. Wala akong pake kung hindi siya yayakap pabalik, mas lalo ko pang hinigpitan ang yakap ko sa'kanya hanggang sa naramdaman ko ang mga braso niyang pumulupot sa bewang ko. Hindi ko ulit mapigilang mapaiyak.

"I should've trust you Ash, sana hindi  nalang ako nagpadala sa mga emosyon ko." Mabilis kong pinunasan ang mga luha ko pero naunahan niya ako. Inalayo niya ako ng bahagya saka niya inilagay ang hinlalaki niya sa pisngi ko at pinunasan ang mga nagkalat kong mga luha. "I already told you, stop crying." Tinitigan niya ang buong mukha ko bago ulit siya nagsalita.

"I miss you." 

Kitang kita ko sa mga mga mata niya ang labis na lungkot, alam kong nahihirapan din siya at dahil 'yon sa'kin. Kung nakinig lang sana ako sa'kanya noon, sana hindi 'to mangyayari. Kung hindi lang sana ako nangialam pa, hindi magiging ganito ang lahat. 

"I'm sorry. I was so stupid, I should've listen to you. I felt terrible for making you feel these, for making you feel sad. Nagiging pabigat na ako sa inyong lahat dahil sa mga nangyari noong nakaraan, at mas lalo ko pa 'yon dinagdagan dahil sa mga katangahang ginawa ko ngayon. Hindi ko alam, hindi ko alam na ganon na pala ang naidudulot ko sa inyo. If it wasn't for me, hindi na kayo namromroblena tungkol sa mga plano ninyo, sana hindi kayo nagkakaganito. Sorry for all the mess that I brought up, you shouldn't bother making those plans just for me, hindi ko deserve 'yon. Naging mahina ako noon hanggang ngayon. Yun ang totoo, mahina ako---"

I felt his lips landed on mine.

I brushed my fingers through his hairs and gladly answered his kisses.

No matter what I do, no matter what happen it will never change the fact that I love him. Even the past can do nothing about it. 

"Stop saying sorry." Humiwalay siya saka niya ako tinitigan sa mata, "You're not a burden to us Aaliyah, you never were. If it wasn't for you, I won't be who I am today. That day I met you for the first time I found something very special in you. I won't regret having you in my life even if it takes thousand plans just to get you back. And if it wasn't for you, I won't be able to see my angels, you and our children. The three of you is the reason why I change, now stop saying sorry." I'm speechless, nawalan ako ng sasabihin dahil sa sinabi niya. Sincerity is evident in his voice, lahat ng sinabi niya tumagos 'yon sa'kin. I can't help but to cry again but this time it wasn't pain and agony but joy and new hope.