I'm (not) your girl | L.H. ✔

15. I'm not in love

Andie siedziała na dużym kocu w towarzystwie Luke'a, mając idealny widok na wodę. Spędzali czas na plaży, na której nikogo nie było, dzięki temu, czym zajmował się Lucas. Księżyc świecił całą swoją mocą, który - poza lampką - stał się ich jedynym jasnym punktem.

Mali-Koa sumiennie pomogła Andie przygotować się na randkę. Razem wybrały koronkowe czarne spodenki, które od pierwszego momentu stały się słabością Andie, a do tego bluzkę w tym samym stylu i ciemne trampki. Siostra Caluma próbowała namówić ją na szpilki, jednak bez skutku. Nie miała zamiaru męczyć się w tym samobójstwie.

Luke zadbał o to, by poczuła się jak najważniejsza na świecie dziewczyna i kochała jego troskę, którą okazywał.

- Kylie? - Cios prosto w serce. - Może pójdziemy na spacer?

- Tak, to dobry pomysł.

Wstali i bez zbierania rzeczy (Luke wspomniał o osobach, które miały się tym zająć), ruszyli w stronę centrum miasta. Trzymali się za ręce, co było dla Andie naprawdę przyjemne. Nie mieli zbyt szybkiego tempa, więc nie musiała przyspieszać swoich kroków, chociaż Luke i tak miał zbyt długie nogi nawet jak na nią.

Luke nagle zatrzymał się w czymś, co mogło służyć za park i pociągnął ją za rękę w sposób, dzięki któremu wpadła w jego ramiona. Zarumieniła się, jednak nie poruszyła ani o centymetr, jak zahipnotyzowana patrząc w niebieskie oczy, chociaż nigdy wcześniej nie potrafiła tego robić tak długo.

- Ja... Pomyślałem, że to dobra chwila na moje słowa i... - przeczesał włosy, warcząc pod nosem, a potem położył swoją dłoń na jej policzku, gładząc zarumienioną skórę.

Oparła ręce na jego klatce piersiowej, czując, jak mocno biło jego serce i jak szybko oddychał. Powinna się bać i, cóż, była przerażona.

- Nigdy nie mógłbym pomyśleć, że... zajdzie w tobie tak wielka zmiana. Nie wiem, co stało się w Sheffield, ale przyjechałaś kompletnie inna, odmieniona i, cholera, uwielbiam cię taką. Długo nad tym myślałem; rozważałem różne opcje i wyjścia, ale... już nie potrafię ciągnąć tego dłużej w niepewności.

Och, Boże, pomyślała, on wiedział.

- Wiem, że możesz tego nie odwzajemniać, ale, cholera, naprawdę cię lubię. Sprawiłaś, że w krótkim czasie polubiłem nową ciebie. Tak naprawdę.

- O mój Boże - wyszeptała.

Chciała się nieco odsunąć, by móc poczuć trochę własnej strefy i spojrzeć na całą jego twarz, szukając... właściwie, czego? Kłamstwa, próżności, oszustwa? W niebieskich oczach nie znajdywała niczego innego poza szczerością i czuła się przerażona. Gdyby w innej sytuacji usłyszała coś takiego od chłopaka, od... Luke'a; skakałaby z radości. Ale on uważał ją za Kylie. I to nie było w porządku.

- Błagam, nie uciekaj. Uderz mnie, nakrzycz, ale nie uciekaj. Wszystko, tylko nie to.

Wzięła głęboki wdech i położyła dłoń na jego policzku. Wtulił się w nią ufnie, zamykając oczy.

- Luke - westchnęła. - Nie mam zamiaru uciekać. Po prostu... chyba nie jestem tym, za kogo mnie uważasz - przyznała w końcu.

Rozchylił oczy, patrząc na nią tak przenikliwie jak nigdy.

- Nie obchodzi mnie to - wychrypiał. - Wiem tylko tyle, że chcę cię na własność. Chcę nazywać cię swoją, tak naprawdę.

- P-przecież już to robisz.

- Nie chcę już dłużej udawać, Kylie. Chcę to robić naprawdę, być z tobą.

I mimo, że nie zrozumiała jego słów, nie pokazywała tego.