Acı, ilk başta başını okşadığın çocuk kadar masum bir tomurcukken ufak, zararsız görünen bu hali zamanla, nefret, korku gibi siyaha karışmış duygulardan beslenerek büyüyor; hayatı en çok benimsediğin anda elini öpmeye geliyordu. Kendisinden bir gelecek ummadığın acı zerresi, ele avuca sığmayan kudretiyle önüne dikildiğinde, gerçekler cam parçaları gibi kesip kanatıyor, ruhunun yansımaları birer birer soluyordu. Acı açtı, her bir hayalini yakıp küllerinden yeniden doğuşunu izler, ardından mutlak kalıcı yok oluşuna dek ruhundan parçalar koparırdı; en son tükendiğinde bir zamanlar elini öpmeye gelen acı, sana elini öptürerek çekip giderdi. Acının olayı buydu, gün ışığından mahrum bir tomurcukken ağaca dönüşmek, zehir kokulu yapraklarıyla sana çay demletmek.
Beni sarmış acının, çoktan bir ağaca dönüştüğünü ve her bir dalının içime sarıldığını hissediyordum, takvimlerin benim için geri saydığını, saatlerin sırf ben diye aktığını biliyordum. Yaşamam için kendime bir neden sunamadığım bu yavan hayatımın en uç köşesinin yanmaya başladığını ve bu yangının git gide artarak tüm sayfayı yok edeceğini de biliyordum. Buna rağmen daha önce bu gidişatı durduracak hiçbir şeye yeltenmemiştim ama şimdi var olan inadımla, o yangını söndürmeye çabalıyordum, tüm nefesim kâğıdın ucunu kül ederek zaferle koşturan yangını söndürebilmek uğrunaydı.
Deniz'in uykudaki yüzüne bakarken, zihnime yayılmış kelimelerin arasından onu seyrediyor gibiydim. Dudakları bir bebeğin masumluğundan kendine pay biçer gibi hafifçe bükülmüştü; iki çatık kaşının arasına çökmüş, onun ruhunun ve kimliğinin bir gölgesi olmuş çentikli iz, yine aynı eğimiyle orada durup epeydir kesilmeyen kapkara saçlarının arasında dalgalanıyordu. Yüzünün rengi her zamankinden daha soluktu, ölüm kelimesi işlenmiş gibi teninin her yerinde yakıcı bir soğukluk kol geziyordu. Kapalı gözlerinin altında biriken şişkinlikler şimdi çok daha belirgindi, Deniz her şeye rağmen bu harap olmuş güzelliğiyle, uzun bir drama metnin en can alıcı kısmına benziyordu. Aklımın eriyip sıvılaşmış kelimelerinin arasında birden, sapasağlam, katı bir düşünce bayrak salladı; tüm insanlık bir kitap haline getirilseydi, Deniz, kitabın sonunda insanları darmadağın edip yetim gibi bırakan o cümle, o paragraf olurdu. Macera bittiğinde, sayfalar üst üste yığılıp kitap kapağı tarafından mühürlendiğinde, havaya sinen o sessizliğin içindeydi Deniz, insanın kalbini kazıp derinlere defnedilen hüzündü Deniz, tozlu bir kitaptı Deniz; tozu kalın cildine yapışmış bir kitaptı. Yıllar önce yazılmış, el değmemiş satırlarına yalnız benim parmaklarımın dokunduğu, kara kalemlerle huzur fısıldadığı yerlerin altını çizdiğim kitabımdı.
Dün yaşadığım dehşet ve kan dolu sahnelerin bekçiliğinde, uzandığım yerden Deniz'i seyrediyordum. Hareketsiz kalmış olmanın yüklediği hamlıkla gözlerim yarım yamalak açıktı ama profilini çok temiz bir şekilde görebiliyordum, gerilmiş, asık bir yüzle uyuyordu. Morarmış gözleri huzurla kapanmıştı.
Omuzlarımda tonlarca taş ağırlığı varmış hissiyle ayağa kalkarak odanın içinde gezindim, beynimin içinde sıvı bir şey sürekli hareket ediyor gibiydi, sanki dokunduğu her yere yapışıp ortalığı kirleten bir şey orada dolanıyor ve yalpaladıkça duvarlara çarparak başıma ağrıların girmesine sebep oluyordu. Yürüdükçe adımlarımla birlikte ağrının da eridiğini hissettim, odanın penceresi açıktı ve içeriye giren temiz havanın getirdiği o özgürlük hissi ciğerlerimi okşuyordu. Beni kıvrandıran ciğerlerimin şimdi nasıl da özgür hissettiriyordu. Bir şeye ne kadar özgürlük hakkı verirsen ona o kadar tutsak oluyorsun, diye bir düşünce düşüncelerimin arsına sızarak bembeyaz kağıdın üzerine değen bir mürekkep gibi belirdi ve damarlı çizgilerle yayıldı.
''Gittikçe kilo kaybediyorsun,'' dedi uyku mahmurluğuna hapsolmuş bir ses, başım omzumun üzerinden geriye dönerken ellerimi pencere mermerinin iki yanına koydum. Soğuk taş ilk anda elimin içini yakmıştı ama ardından sadece içime doğru yol alan soğuk bir esintinin kaynağı oldu.
