ក្រោយរៀបចំចម្អិនអាហារហើយសព្វគ្រប់ ជុងហ្គុកក៏ចូលទៅសម្អាតខ្លួន មុននឹងចូលទៅដាស់សំណព្វចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យមកញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច។
«ថេយ៍!ក្រោកឡើងអូនសម្លាញ់ សឺត*»ក្រោយហៅគេហើយ រាងក្រាស់ក៏ឱនថើបថ្ពាល់ក្រពុំមួយខ្សឺត ឲ្យតែនៅក្បែរគេ ចេះតែចង់ថើបគ្រប់ពេល។
«អូនហា៎!ថេយ៍ៗ ភ្ញាក់បានហើយណាក្មេងកម្ជិល»ជុងហ្គុក និយាយហើយចាប់មុខតូចច្រម៉ិចថើបជាច្រើនខ្សឺតកាលបើថេយ៉ុងមិនព្រមក្រោកទាល់តែសោះ។
«ហ្ហឹម~អូនងងុយ ជុងកុំរំខានអូន»ថេយ៉ុងនិយាយង៉ុលៗ តាមបែបមនុស្សខ្ជិលច្រអូស ជុងហ្គុកអស់សំណើចបន្តិចនឹងចរិតរបស់គេ តែក៏មិនស្តីបន្ទោសព្រោះនាយតែងតែថ្នាក់ថ្នមគូដណ្តឹងម្នាក់នេះមករហូតទៅហើយ។
«ក្រោកញ៉ាំបាយសិនណា កុំឲ្យឈឺក្រពះ»
«ជុងចេះខ្លាចអូនឈឺក្រពះដែរឬ?»
«ថេយ៍និយាយអី? បើមិនឲ្យបងបារម្ភពីអូនឲ្យបងទៅបារម្ភពីអ្នកណា?»ជុងហ្គុក ជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់ មិនយល់ថាថេយ៉ុងចង់សំដៅលើអ្វី ឬនាយបានធ្វើអ្វីឲ្យគេទាស់ចិត្តឬ?
«ក៏ស្រីម្នាក់ដែលជុងបណ្តើរថ្ងៃមិញនោះអី?»
«អូនឃើញ??»
«ត្រូវហើយ!បើអូនមិនឃើញជុងចង់លួចលាក់ក្រោយខ្នងអូនបែបហ្នឹងរហូតឬ?»ជាមួយសំណួរឈឺចាប់ ក៏មានដំណក់ទឹកភ្នែកហូរកាត់ផែនថ្ពាល់សារជាថ្មី ដៃទាំងទ្វេក៏លើកទៅតប់ទ្រូងមាំរបស់រាងក្រាស់ផ្ទួនៗ តែកម្លាំងដៃស្រាលស្ងើករបស់គេ មិនទាំងធ្វើឲ្យជុងហ្គុកឈឺចាប់ប៉ុនសសៃសក់ផង។
«ថេយ៍យល់ច្រឡំហើយ បងបកស្រាយបានណា»ជុងហ្គុក ចាប់ដៃដែលតប់ទ្រូងខ្លួនដោយដៃតែម្ខាង ឯដៃម្ខាងទៀតក៏លើកមកជូតទឹកភ្នែកឲ្យក្មេងដែលកំពុងយល់ច្រឡំមកលើនាយ ក្នុងចិត្តលួចអស់សំណើចបន្តិចដែលគេយល់ច្រឡំ ប៉ុន្តែមួយចំណែកធំក៏កំពុងស្តីបន្ទោសខ្លួនឯងដែលធ្វើឲ្យថេយ៉ុងត្រូវមកយំឈឺចាប់បែបនេះ ពេលចាប់មុខគេឲ្យសម្លឹងមុខរបស់ខ្លួនចំ ទើបជុងហ្គុកដឹងថាភ្នែករបស់ថេយ៉ុងគឺហើមក្រហម បានន័យថាគេបានយំយូរណាស់មកហើយ។
