«ប៉ា...ប៉ាសុំទោស»
«អ្ហឹក...ហ្ហឹកៗ»
«អា៎~កុំយំប៉ាសុំទោសប៊េប៊ីណា»អ៊ីបូឱបកូនជាប់ទ្រូង ទាំងដឹងកំហុស។ ទទួលស្គាល់ថានាយពិតជាពិបាកហាមប្រាមខ្លួនឯងណាស់រាល់ពេលដែលស្និទ្ធស្នាលជាមួយកូនម្តងៗ។ តែបើឲ្យនាយឃ្លាតឆ្ងាយពីកូនគឺមិនអាចឡើយ ព្រោះនាយស្រឡាញ់កូនស្មើជីវិតទៅហើយ បើមិនបានឱប មិនបានថើបនាយដាច់ខ្យល់ស្លាប់មិនខាន តែម្តងនេះនាយហួសព្រំដែនរវាងប៉ានិងកូន!
«ហ្ហឹក~ប៉ាៗចង់សម្លាប់កូនមែន? អ្ហឹកថើបឡើងកូនដកដង្ហើមមិនរួចហ្ហឺៗ~»ខំលួងផងសុំទោសផងស្មានថាខឹងដែលនាយលូកលាន់ មានឯណាកូនអន់ចិត្តដោយសារនាយថើបមិនឲ្យគេបានដកដង្ហើមសោះ។
«អូហ៍!ប៊េប៊ីហា៎ ប៉ាស្រឡាញ់កូនស្ទើរលេបទៅហើយ ម៉េចក៏គិតអ៊ីចឹងហ្ហឹម? បានហើយឈប់យំណា ប៉ាមិនឲ្យមានលើកក្រោយទៀតទេ»
«សន្យា!»ស៊ាវចាន់ លើកកូនដៃបង្ហាញ បំណងឲ្យលោកប៉ាថ្ពក់ដៃសន្យា។
«បាទ! ប៉ាសន្យា!»អ៊ីបូ ពោលសន្យាជាមួយស្នាមញញឹម ថ្ពក់កូនដៃ ផ្តិតមេដៃសន្យាជាមួយកូន។
ទទួលបានការសន្យាអាល្អិតញញឹមខ្ជឹប លោទៅថើបមាត់លោកប៉ាមួយជុប ធ្វើឲ្យអ៊ីបូធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ ក្រែងឲ្យនាយសន្យាមិនថើបគេមិនអ៊ីចឹង?
«ថើបលើកក្រោយត្រូវទុកពេលឲ្យកូនដកដង្ហើមផង»
«បាទកូនពេជ្រ! និយាយអ៊ីចឹងមករកប៉ាមានការអី? »
«គឺព័ត៌មាននោះ»
«កូនឃើញហើយ?»
«បាទ»
«ថ្ងៃស្អែកប៉ានឹងបកស្រាយ កុំគិតច្រើនអី កូនជាកូនរបស់ប៉ារហូតយល់ទេ?»ឮប្រយោកលោកប៉ា ស៊ាវចាន់ក៏លួចទម្លាក់ទឹកមុខអន់ចិត្ត ប៉ុន្តែមិនហ៊ានឲ្យនាយឃើញឡើយ។
«តែកូនស្រឡាញ់ប៉ាជាការពិត កូនចង់បានប៉ា ចង់ធ្វើជាម្ចាស់លើប៉ា ចង់ឲ្យក្នុងបេះដូងប៉ាមានតែកូន មានកូនតែម្នាក់គត់!»ស៊ាវចាន់សម្លឹងមុខអ៊ីបូ ដោយកែវភ្នែកពោរពេញទៅដោយមនោសញ្ចេតនា ។ ប្រយោគដែលគេនិយាយសុទ្ធតែជាពាក្យពិត គេមិនចង់ធ្វើជាកូនរបស់នាយរហូតឡើយ គេស្រឡាញ់ ស្រឡាញ់ប៉ាចិញ្ចឹមម្នាក់នេះលើសពីឪពុកនិងកូន គេហួងហែងនាយ បិទសិទ្ធិនាយ មិនឲ្យនាយពាក់ព័ន្ធជាមួយមនុស្សស្រីព្រោះគេប្រច័ណ្ឌ គេរៀនចប់ទី១២ឥឡូវហើយ គិតថាគេមិនស្គាល់ស្នេហាឬយ៉ាងម៉េច? ឆ្កួតបំផុត!
ប៉ុន្តែសួរថាគេហ៊ាននិយាយវាចេញមកក្រៅឬអត់? ចម្លើយគឺ "អត់ទេ"ដូច្នេះប្រយោគមុននេះគេបានត្រឹមតែនិយាយក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគេខ្លាច ខ្លាចពេលដឹងហើយ អ៊ីបូនឹងឈប់ស្រឡាញ់គេ ឈប់ខ្វល់ពីគេ បើបែបនោះគេសុខចិត្ដបៀមទុកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង ប្រសើរជាជាងនិយាយចេញមកក្រៅ។
