Irene's POV: 4

226 15 1
                                    

"hmm~ hmm~ hmm~" I hummed, patting Alfonso and Luis so they can sleep.

"Hmm~" I continue, as I close my eyes a bit so I can steal a sleep.

"Ili ili... Tulog anay..." A faint voice I heard.

"Wala diri... Imong nanay..." The voice continue to sing.

"Kadto tienda... Bakal papay..." I remember the tone and voice of my husband singing that lullaby to our children.

"Ili ili tulog anay." It continue to play in my mind.

"Wala diri..." I joined the Harmony.

"Imong tatay..." Bigla akong napa balikwas noong narinig ko yun.

I look at my side, it's Alfonso patting his younger brother.

"Wala si daddy... Walang mag hehele sa'yo." He said softly.

"Hmm~ hmm~" he continue to hum.

I was caught of guard... I even did not realize that I'm crying now.

I cried silently, silently battling my pain, the pain that I don't know if when will it heal.

"Mata ka na... Tabangan mo..." (You're awake come and help) I answered a little.

"Kay bug-at man... Sing putos ko." (Because it's really heavy.)

"Tabangan mo ako anay." (Help me for a while, little one.) It drove me asleep again.

"Bonget, aalis muna ako bantayan mo muna yung bata... Pag umalis si manang... Yung hinabilin ko sa'yo about sa ama nila." Pang uulit ko.

"Bilisan mo lang, baka hanapin ka." Sabi naman ni manong.

"Oo. Mabilis lang." I answered.

Nang alam kong nasa hospital na siya dumeretso ako sa office niya.

"Good morning ma'am." Bati sa akin ni Trisha.

"Wag mong sasabihin kay Greggy na pumunta ako dito." I warned, before entering the office.

I found the divorce paper in the table, with the cigarettes and unfinished liquor.

"Pinapatay mo talaga sarili mo." I scolded even he's not here.

Pagkabalik ko sa hospital, okay na daw yung anak ko.

"Gagaling ka na ha... Para makauwi na tayo." I said to Alfonso.

"Yes mommy, I promise to daddy that I'll leave here at hospital." He said.

My siblings look at me, "Hmm... Is that so?" I don't know how to react.

Oo na after ilang days ata, nakipag usap na ako hindi ko na kaya eh. Ako lang naman to, si Irene yung mahal na mahal siya.

Hindi ko alam kung bakit napakalakas niya sa akin, kung bakit isang sorry lang siya kayang kaya ko siyang patawarin.

Noong gabing pinuntahan niya ako dito sa bahay ni mama, kaunti na lang talaga mapapatawad ko na siya.

Nagkayayaan kami ni Small at Dawn na mag inuman muna. Hindi ko naman alam na uuwi sa kalasingan to.

I dialed my husband's number even how blur my eyes are.

"I love you."

"Mahal na mahal kita Greggy, please balik ka na." I added.

"Ayusin natin Greggy, payag akong bigyan kita ulit ng chance dear!" I cry endlessly.

"Can you hear me?" I asked, I can hear that's he's on other line.

A Sweetened LifeWhere stories live. Discover now