Irene's POV: 1

390 16 0
                                    

While being with my husband, one of my former friend showed up. When he showed up I think it's fine since we're used to be friend when back in our younger days.

He's the reason why I'm always in La Union, I was lying to my husband. Him knowing that I have work there, but I'm just hangouting with my friends.

This friend of mine name Jackson, I just really saw him as friend nothing more than that.

"Gusto kita." Hinding pamilyar na salita ang makukuha ko galing sa kanya.

"I'm sorry?" I ask for clearer explanation.

"I like you, Irene. Noon pa man, ikaw na gusto ko." He said.

"Pamilyado akong tao. Okay naman kami nang asawa ko." I answered, pero feeling ko nagkakalumot na din yung relasyon namin ni Greggy.

"Alam ko naman, I tried to fight about my feelings kasi alam kong masama." He explain.

"Alam mo na nga, sana hindi mo na inamin." I said.

"Kahit naman maging kabit mo ako—"

I slap him, "Ang kapal nang mukha mo." I hissed.



I went back to Manila that time, I did not expect kung ano ang ibubungad sa akin.

"Wala kahapon kasi wala ka diba so I skipped my coffee then Nerissa offered to make a coffee for me. Of course I declined since hindi nga masyadong ano yung panlasa ko sa kape pag iba ang gumawa. Kaso ang kulit niya dear. I had no choice but to say yes na lang so she made a coffee." Greggy tell the whole story.

"Ano ka ba? You're the boss, kung ano dapat ang sinabi mo sana naman wag na niyang ipilit pa." Sabi ko naman.

"Kape lang yun." I think ayaw niya masyadong magkagulo dahil sa kape.

As a woman, alam ko kung sino ang may ibang intention sa asawa ko. Pero wala akong magawa dahil pinag tatalunan na lang namin lagi pag kino confront ko.



Noong birthday ni Michael, when we are buying cake for him, Jack called again. I needed to excuse myself again just to answer his call, kasi pag hindi ko sinagot for sure magtatampo to.

"Hello?" I greeted, "How are you, Irene?" He asked.

"I'm good, and sabi ko wag kang tatawag nang hindi ako yung tumatawag diba?" Oo sinabi ko yun since alam kong mag seselos si Greggy.

"Nami-miss lang naman kita." He answered.

"Ahh?" I don't know how to react tuloy.

"Can we see each other again? Madami pa akong gustong i explain." Tanong niya.

I close my eyes, "Maybe? I actually don't know. Wala pa akong schedule." Sagot ko.

"Hmm? I see. How's your husband?" Pag baling nang tanong kay Greggy.

I had to smile a little, "We are good, walang bago." Sagot ko.

"Kaya siguro ayaw mong makipag kita." Halata ang sarkastikong tawa niya.

"Yes, I'm also watching my sons of course, I'm a mother now." I sigh.

"Let's meet again soon. I miss you so much." He whispered.

That sentence aches on my heart, "Oo nga, Don't call me na." Sabi ko nang may maramdaman akong humawak sa balikat ko.

"Tara na?" Tanong nang asawa ko.

"Ohh, sige sige." I end up the call.

"Who's that?" Tanong niya habang naglalakad kami.

I can't help but to look him, "Si Dawn." Shit.

A Sweetened LifeWhere stories live. Discover now