A Sweetened Life

51

We stayed outside the church, leaning at my car. The road started to become clear hinting us that it's already late in the evening.

"Greggy?" She called out, I hummed a little "Hm?"

"Sorry for bringing this up once again..." She look at me, "Bakit mo nagawa yun?"

I start to think a reason, yung totoong sagot, kaso parang wala akong maisip eh or sadyang wala na talagang isip?

"Kasi akala ko ano..." I cleared my lump. "Akala mo ano?" She asked again.

"Akala ko kasi pangmatagalan eh." I answered, "Ano ako Greggy?" She whispered.

"Huh?" I Started to think more serious now. "Hindi ba ako pang matagalan?" She asked.

"Hindi naman sa ganon dear." Sabi ko habang iniisip ko kung paano talaga i explain.

"Eh ano nga?" Tanong naman niya ulit.

"Parang may something kasi eh." Parang may gusto akong i explain pero hindi ko mahanap yung words.

"Anong something, makikinig ako sa lahat ng explanation mo." She said.

I just look at her, "Dear?" She called out, with the tone that seems familiar to me. Very familiar.

"I love you so much!" I answered instead. "I love you too! I love you too!" She patted my head.

"Wala lang, don't mind my question. Baka lang kasi gusto mo i elaborate kung bakit mo ginawa yun." She chuckled sarcastically.

"Kasi—Para bang nabihag ako." I sigh.

"Binihag ka?" She stop a little, "Di ka man lang kumawala."

"Hindi ko kinaya eh." I answered.

Tumango siya nun, "Paano kapag sa future-"

Hindi ko siya pinatapos "Uwi na tayo, mag simula tayong muli." Pag aaya ko sa kanya.

This time siya ang tumitig sa akin, that longings on her heart, the feel of her emotions. It's very clear from her eyes.

"Uwi ka na." She whispered.

"Uuwi sa'yo." I answered.

"Tara na..." Her tone is familiar to me.

"Tara." I answered with smile.

"Tara?" She asked.

I laugh on that part, "Tara na, Irene."

She look at me, "Irene lang?"

"Dear! My honey! My bestfriend! The best mom of my children! My dearest wife!" Napa akbay ako sa kanya habang inalalayang pumasok ng sasakyan.

"Greggy, the man that I love since then." She pulled me on a kiss.

A kiss that bring me back on my home, the real home. The kiss that always welcoming me like how to home sheltered me. My Irene's kiss is more sweeter than everyone.

Pauwi na kami, nakatitig ako sa kalsada as usual habang yung kamay niya nakapatong sa binti ko. Tumutugtog yung radio, walang traffic dahil gabi na din.

Napangiti naman ako sa kanta, "Kahit sinasampal nila ako, nakikita pa kita
Ano nga bang pinakain mo, bakit patay na patay ako." Medyo rap ko ng tahimik.

"Pati na nga trabaho ko, napabayaan ko. Ipagtatapat sa 'yo ikaw lang ang aking pantasya." Nilingon ko siya ng kaunti.

"Sagutin mo lang ako, ililibot kita sa Asya. Buong hacienda, ipapamana sa iyo Okey na sana ang lahat, bakit ginising mo pa ako." Pag tuloy ko pa, ano ba naman tong vibes ko na to nakakahiya kay Irene.

"Ano bang kanta yan dear hahaha!" Natatawa na lang din niyang sabi sa akin.

"Kung panaginip ka lang, ayaw ko nang magising pa. 'Pagkat nadarama'y ligaya." Natawa ako pero tinuloy ko pa rin.

Napapa bob ang ulo ko habang pinapakinggan.

"Pero dear, what if panaginip lang?" She asked with a laugh.

Napahinto ako sa tawa niya, napaka gandang pakinggan talaga.

"Hoy Hahaha!" Hindi ko masagot ng deretso pero kaya kong matulog ng deretso nang walang gisingan kung ganito kaganda ang panaginip ko.

"Tulog na ang mga bata." Bulong niya sa akin, "Gabi na eh." Inusog ko si Alfonso sa gita ng kama habang si Irene buhat buhat ang Luis.

"Ilapag mo na yan dito matutulog na tayo." Pag aayaw ko habang inaayos yung kumot.

"Good night!" Irene whispered, "Ayokong matulog." Bulong ko.

She look at me, "Hmm?"

"Baka kasi pag gising ko wala na kayo." I explain. Like the last time, last na higa naming magkasama kinabukasan wala na pala.

"Don't worry now, andito na ako. Nandito na kami." She assured that makes me drowse.

Nagising ako sa pag yugyog sa akin, "Greggy." Minulat ko ang mata ko at bumungad sa akin ang umiiyak na Irene.

"Bakit?" Napabangon ako kahit na wala pa ako sa katinuan, maski yung dugo ko biglang dumaloy.

"Si Alfonso— hindi magising-" Pag hagulgol niya. Kaya nilingon ko ang batang katabi kong matulog kagabi.

"Alfie? Alfonso?" Tinapik ko yung pisngi niya pero kasabay lang din nang pag tapik ko yung pag galaw ng mukha niya.

"Baby?" I called out once again but he did not move or answered, nang oras na to umiyak si Luis.

I put my fingers on his neck pinapakiramdaman kung may pulso pa bang tumitibok. Nang hindi ko makapa mas lalo akong nag panic. Tinignan ko si Irene.

"Tara na." Agad kong sabi at binuhat ang bata, nilabas ko siya madaming sumusunod sa amin.

"Kailan pa to?" Kahit na gahol, naitanong ko pa rin.

"Isang oras na higit." Sagot niya, medyo napatigil at napapikit ako nang marinig ko.

Imbes na mag reklamo ay nilagay ko muna sa sasakyan si Alfonso, "Sumunod ka na lang, si Luis ha." Sabi ko.

Humarurot agad ako, "Please Lord." I whispered. "Wag naman." Dagdag ko pa habang nag mamaneho.

Naabutan pa nga nang traffic hindi ko na alam gagawin ko nang napalingon ako sa hazzard. Pinindot ko yun at bumusina ng bumusina. Yung iba naman ay nakakaintindi kaya tumabi sila, binaba ko yung bintana ng sasakyan habang sumisiksik pa rin.

Hinahabol ko ang hininga ko habang hinahabol ko din na maisalba tong anak ko. "Kahit ako na lang—wag na yung anak ko..." That's it that's the last beg and prayer I whispered to the God.

We arrived at the hospital, the moment that he's on the patients bed, I knelt down outside the emergency room. I started to forgot how to pray again, to the point that I started to make a deal.

"Bawian niyo ako nang buhay ibigay niyo sa anak ko." Basta sa dalawang anak ko na yun, selfless ako.

Tapos na ang panahon na naging makasarili ako, panahon na pinili ko yung sarili kong kaligayahan. Tama naman na siguro yun, kaya ngayon kahit wala na sa akin basta meron sa kanila... Basta sila.