She Is Zarcaen's

CHAPTER 42

AUDRESYNE

"Mom, what are you doing with my clothes?" inaantok kong tanong. Nagpupungas pa akong umupo sa kama. 

Napatingin ako sa orasan, it's 6:00 AM. Naalimpungatan lang ako dahil sa mga tunog ng plastic bags at mga yabag. Nakita ko si Mom at ilang maids na lumabas sa aking walk-in-closet dala ang mga itim na plastic bags palabas sa aking kuwarto. 

"You are already awake, my daughter. Which charity do you prefer to give your clothes to?"

"Ha?" medyo wala sa sarili ko pang tanong. 

"Or maybe, sa mga lansangan na lang? Sa tingin ko ay hindi kakasya ang mga damit mo sa mga bata," wika pa nito pagkatapos lagyan ng tali ang plastic bag at nagtungo ulit sa aking walk-in-closet.

Saglit akong napatulala sa kisame. Wait... Did I just hear my Mom saying about my clothes to donate—

Shit! My clothes!

Agad akong napabalikwas sa kama nang may napagtanto! Bakit i-dodonate niya ang mga damit ko?! Ano nalang susuotin ko? Maghuhubad?! I can't believe my Mom!

"Mom!" agad kong sigaw at nagmadaling nagtungo sa walk-in closet ko. 

"Chantyss Audresyne! Would you be careful?! You're pregnant and you were running here like a cat!" pagalit na wika ni Mom bago ito yumuko sa aking tiyan. "Good morning, my sweet grandchild," nakangiti nitong bati at hinaplos pa.

My gaze went to my closet which was currently open.

"Mom? Where are my jeans and my fitted blouses?" tanong ko sa kaniya nang makitang empty ang aking mga kabinet sa blouses at pantalon. Kahit isa wala akong mahagilap!

Tumayo ito ng matuwid at tinungo ang mga shopping bags na hindi ko napansing nasa gilid ko lang. Binuksan niya ito at may kinuha sa loob bago ipakita sa akin. 

"These kinds of clothes you should wear starting today." 

My mouth parted. "A maternity dress?" I asked in disbelief.

My Mom just stared at me like I had four heads. "Ano bang damit ang para sa mga buntis, Audresyne? Of course, it's a maternity dress!"

"But why?!" angal ko.

"What do you mean why? Ano bang gusto mong suotin? Itong mga fitted jeans? Don't bother to ask dahil mamaya ay ipapadala ko lahat ng mga iyan sa lansangan!" mariin niyang wika.

"I mean why do you have to donate my jeans and blouses? Masusuot ko pa ang mga iyan pagkatapos kong manganak, Mom!" 

Tinaasan niya ako ng kilay. "Hangga't narito at hindi ka pa nanganganak. I won't let these jeans be displayed inside your closet! You hate dresses. I know you, iha. Kapag wala ako sa bahay ay pasekretong susuotin mo ang mga pantalon at masisikip na damit dito at tatakas patungo sa headquarters!" 

Sumimangot ako. 

Hindi pa naman kasi ganu'n kalaki ang tiyan ko noong makita niya akong nakapantalon. This monster inside me is already 3 months and my bump is a little bit visible already! Hindi naman ako gagawa ng mga bagay na ikakapahamak ng nasa loob ko, ito na nga lang ang souvenir na galing sa kaniya, ipapahamak ko pa. I'm not like that. 

Nakita kong inilagay na ni Mom ang mga maternity dresses sa isang baskets, kinuha ang mga iyon sa maid upang dalhin sa laundry room at labhan. Hindi naman pangit ang disenyo ng mga pinamili ni Mom, may off-shoulder, long sleeves, sleeveless that reach my knee or below the knee, and round neck. Lahat iyon ay maayos. It's just that, I don't like wearing dresses. I'm not used to it.

"How about your boots—"

"Mom! That's enough already! I promise I won't wear my boots with heels," pigil ko dito nang makitang patungo na siya sa mga boots rack ko.

My jeans cost four digits of dollars and even my blouses! Tapos ang boots ko na umaabot ng five digits of dollar ay ipapamigay lang rin niya? No freaking way!

"Siguraduhin mo lang, Chantyss Audresyne," naniningkit na matang wika ni Mom.

I just nodded my head and kissed her forehead before I went to the bathroom. 

I couldn't help to stare at my reflection in the mirror. I am currently naked while watching my body. Marahan kong hinaplos ang aking tiyan na may hindi kalakihang umbok. A normal bump for a 3-month-old baby. 

It's been months already since the last time I saw him. How is he today? Tinotoo niya bang susunod siya sa akin kapag nawala ako? Where did he go? Sa Earth o sa langit? Kung naroon man siya sa langit, ako mismo ang kakaladkad sa kaniya pababa sa impyerno.

Hindi bagay si Zarcaen na nag-iisa sa langit. Dapat kasama ako. Kinakailangang nasa mainit at nagliliyab na lugar muna kami bago sabay na magtungo sa langit sakay lamang ang kama—

Mabilis kong nasampal ang pisngi nang ma-realize ang iniisip.

What the hell am I thinking?! 

Anong klaseng kalaswaan na naman ang pumasok sa utak ko?

Patagal nang patagal, nagiging manyak na ako. Is this part of being pregnant? Kailangan ba talaga maging ganito ka-manyak? I mean, I used to have a naughty mind before, pero pakiramdam ko kasi sa sarili ay mas lumala lang ito. 

Sometimes I just found myself having wet dreams! I mean, it is normal to have a wet dream. Hindi naman kasi natin kontrolado ang ating panaginip. We couldn't decide what scenarios inside our dreams we want to see, because our mind has a mind of its own. Kahit sarili nating utak ay hirap nating kontrolin. If we want to memorize a line but immediately forget about it, that's proof that we can not easily control our own minds. 

Noon, mabibilang lang sa daliri ang mga ipinapakitang panaginip ko na may mga halong kalaswaan. Pero ngayon, I couldn't even count! Anong mayroon sa ilalim ng utak ko para ipalabas ang mga kalaswaang panaginip?! 

I am indeed pregnant, and it's also normal for me to be always sleepy. Pero ba't palaging may mature scene yung mga panaginip ko kapag natutulog ako? Or am I just celibate? 

Goodness! I hate this idea! Gumaya na ba ako kay Sandrou na ayaw maging tigang? No way...

I fucking need fresh air to breathe! 

_____________

💙🕊️