She can see the future, her name is Jill Morie. They are Peculiars, they exist. And this is their tale.
*****
Jill Morie, the girl who can see the future, never wants her power and believes that every event in the universe is already determined...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I snapped back to reality.
Twenty minutes passed since the electricity went out, a Beehive staff came in earlier to tell that the emergency power was used. The operation continues then leaving me shivering.
Nasaan na sila Eliza? Hindi ko alam.
Matapos nila akong isalang sa isang operating machine na hindi ko alam ang tawag, after scanning my body, pinagsuot nila ako ng hospital pajama. Ang buong akala ko rito na gaganapin yung extraction ng Culomus pero hindi pa pala, may isa pang silid sa loob nito, doon ako dinala at pinahiga sa operating table. Atsaka ko lang nakita sa ikalawang palapag, may malaking glass window at naroon yung mga Beehive scientist kanina at handa ng manood.
There are two staffs, na sa palagay ko ay nurses na abala sa paglalagay ng kung anu-ano sa katawan ko. I can't move my arms anymore because of the safety straps. A woman approached me; she's also wearing the scrub clothes like the other staffs, narinig ko pang tinanong niya sa isang nurse yung condition at vitals ko.
"It's time for you to sleep," this woman is the anaesthetist, nasa uluhan ko siya at nakatingin sa'kin, Nakita ko na hawak-hawak na niya yung syringe ng anaesthesia at handa ng iinject iyon sa'kin.
"Don't..." Right now wala akong ibang hinihiling kundi ang pagdating nila Eliza at magkaroon ng himala.
Napapikit ako habang hinihintay ko na lang na mawalan ako bigla ng malay pero ilang segundo ang lumipas ay wala akong naramdamang pagkamanhid. Dumilat ako atsaka nakita yung anaesthetist na nakahinto sa pagglaw, tiningnan ko yung mga staffs, yung mga doktor na nanunuod sa itaas, lahat sila ay nagmistulang estatwa na hindi gumagalaw.
Then I just realized-it's them. They're here. Seraphina is the one who controlled the time for sure.
"Morie," I am so relieved when I heard Eliza's voice. She released me from the straps, tinanggal din niya yung mga nakakabit sa braso ko. "Sorry for making you wait," bumangon ako at may inabot siya na mga damit: plain shirt, rugged jeans at isang itim na Parka coat. "Wear it. We only have five minutes before their existence time will resume." She's still wearing under her coat the army green prison jumpsuit, itatanong ko pa sana kung saan niya nakuha yung mga coat pero that would be a waste of time.
Kaagad ko siyang sinunod kahit na hindi ko gaanong naunawaan kung bakit mayroon lang kaming limang minuto. "Where are the others?" tanong ko matapos kong makapagpalit ng damit.
Hindi niya 'ko sinagot at lumabas siya ng silid na 'to, sumunod lang ako sa kanya.
"Jill," nagulat ako nang makita ko si Ate Karen, nilapitan niya 'ko. "I'm glad you're safe."
"She's far from being safe," napatingin kami sa kanya. "As long as we're here, Jill Morie is not safe." Nakita kong napakunot si Ate Karen sa tinuran ni Eliza.
