dat heb ik weer....

inpakken...

ommggg!! bedankt voor de votes en shit! 

nog 135 lezers en dan heb ik 1.000 lezers! kjoell mon! 

reageer lekker door en druk zo vaak op de vote knop als kan en word fan van me als je dat nog niet bent! 

ik probeer zo snel mogelijk hoofdtukken te schrijven en ik heb een hele liefe vriendin die me wat inspiratie gaf. dankuuhh! 

verder, hier is hoofdstuk 16, zoals beloofd! enjoy! 

_______________________________________________________________________________

Ulg, wiskunde. Wat heb ik toch een hekel aan wiskunde. En de docent maakt het ook niet bepaald leuker.

“TRRRIINNNGGG!!!”

“Jes! Verlost van school!!” roep ik door de gang. “ niet helemaal…” zegt een stem achter me. Ik draai me om en zie dat het Kai is. “o ja, bijles.” Zeg ik verveeld. “nou, zo erg is het ook weer niet.” hij slaat een arm om me heen en samen lopen we de gang uit naar de kluisjes. Ik wissel mijn boeken om en stop de boeken die ik nodig heb in mijn tas. Als ik mijn kluisje weer dicht gooi pakt Kai mijn hand en lopen we samen naar buiten.

“dus, je telt dit op bij dat, het antwoord wat je krijgt doe je min zes en dat antwoord doe je keer twee. Snapie?”  legt Kai me uit maar ik staar gefronst naar mijn wiskunde boek. “eh…nog een keer…” “dit bij dit, optellen. Dat antwoord min zes, en dat antwoord keer twee.” Herhaalt hij weer duidelijk. Ik zucht. “wat is hier niet duidelijk aan dan?” vraagt hij lachend. ‘ja eh..wat moest je ook alweer optellen?” nu begint hij kei hard te lachen en ik kijk hem beledigt aan. “zit je nou gewoon uit te lachen?! Wat heb ik voor een vriendje?!” lach ik terug. “sorry, maar ik probeer je het zo duidelijk uit te leggen maar jij wil er gewoon niets van weten!” lacht hij door, dus ik geef hem een stomp en begin met zeuren. “kunnen we niet iets anders doen? een uur geleden had ik ook al wiskunde…” hij knikt en komt dichter bij me zitten, pakt met zijn hand mijn gezicht vast en draait hem naar hem toe. “ik weet wel wat anders.” Zegt hij voordat hij me kust. ik leg mijn armen om zijn net en laat me achter over in het gras vallen. We zitten, nu liggen, in het park op de zelfde plek als dat we altijd zijn met mijn bijles. Soms spreken we hier ook gewoon af als ik geen bijles heb maar gewoon omdat we hier dan met zijn tweeën kunnen zijn, omdat het hier altijd lekker rustig is. nou is het in het park altijd wel rustig maar dit is echt een plek waar nooit iemand komt. Wat ik best wel raar vind raar vind want deze plek is zo mooi met al die bloemen en de zon die zacht door de bomen schijnt. Ik trek me terug uit de kus als mijn telefoon gaat. Ik graai mijn mobiel uit mijn zak en neem op. “helloo!” zeg ik vrolijk. “waarom zo blij?” vraagt een bekende stem aan de andere kant van de lijn. “heey roosje!” “hoi Maud.” “wassap gurol?” vraag ik. “ik wou vragen of jij wist wanneer Jesmin terug komt?” “nope, dat heeft ze niet gezegd. Ik bel haar zo wel even.” “oké, spreek je.” “bye!” en ik hang op. Roos zat bij me in de klas bij geschiedenis en Engels. Ook bevriend met Jesmin, maar zo bevriend was ik niet met haar. Kai kijkt me nieuwsgierig aan maar ik schut mijn hoofd en ga op mijn rug liggen. “je gaat het me niet vertellen, hè.” Zegt hij en komt naast me liggen. weer schut ik mijn hoofd en grijnst. “pleasss??” smeekt hij maar ik schut weer mijn hoofd en por hem in zijn zij terwijl ik opsta en mijn tas pak. “wat ga je doen?” Kai gaat recht op zitten en kijkt me vragend aan. “naar huis. Ik neem aan dat de bijles klaar is en ik heb nog een hoop te doen. zoals mijn spullen pakken voor…voor…” “zomersch-” wilt hij mijn zin afmaken maar ik kap hem af door mijn handen op mijn oren te leggen, mijn ogen dicht te knijpen en te gillen. Ik hoor Kai lachen. terwijl ik stop met gillen, mijn ogen weer open doe en mijn handen van mijn oren haal kijk ik hem waarschuwend aan. “don’t…” zeg ik dreigend en hij stop gelijk met lachen. grijnzend staat hij op en loopt naar me toe om vervolgens me een kus op mijn wang te geven. “ik ga, doe de groetjes aan je vader, de man die er voor gezorgd heeft dat mijn leven dit weekend geruïneerd word.” Zeg ik en ik geef hem een snelle kus op zijn lippen en draai me dan om, om weg te lopen. over drie dagen is het zomer vakantie! Jeeeh! *nep-blije toon*   dus over drie dagen zal mijn leven er dus zo uit zien…

Laat maar, je ziet vast niets. In ieder geval, dit word de verschrikkelijkste vakantie even, en dat is nog zacht uitgedrukt!

Na een enkele 15 minuten te hebben gelopen ben ik bij mijn huis aangekomen en bel ik aan. ja, ik ben weer mijn sleutel vergeten. Dan gaat de deur open en stap ik langs Maik de hal in. “mam vroeg zich al af waar je bleef. Je moet je tas nog inpakken. Remamber, remamber…?” zegt hij met zijn wenkbrauwen wiebelend terwijl hij de deur dicht doet en langs mij de naar de kamer loopt terwijl ik mijn schoenen en mijn jas ophang. Ik loop achter hem aan. “ja ja, ik weet het..” zeg ik verveeld en gooi me tas in de hoek. “nu-u-uh, naar je kamer er mee.” Mijn moeder kijkt naar mijn tas en dan naar mij. ik zucht en doe wat ze zegt. Ik loop naar mijn tas toe en dan naar de trap naar boven. in mijn kamer doe ik de deur dicht en gooi, herhaling, mijn tas in de hoek. Ik loop naar mij n kast en blijf er voor staan terwijl ik me bekijk in de spiegel die op mijn kast deur. wat zit mijn haar leuk!, al zeg ik het zelf. En wat betekent dat? Foto momentjuuuhhh!! Ik graai mijn mobiel uit mijn zak en richt hem met de lens naar de spiegel. Ja, ik heb geen binnen camera..Poor me. Ik druk op het fotocameratje die je altijd ziet onderaan je scherm..je weet wel…? En bekijk de foto. Niet slecht…! Ik stop hem weer in mijn zak, kijk nog even weer in de spiegel en doe dan de kast deur open. Wat neem ik mee? Wat neem ik mee? Waarom moet ik iets mee nemen? Ik bedoel, als ik er niet heen hoefde, hoefde ik ook niets mee te nemen! Ik pak de grootste tas die ik heb – die niet heel groot is. misschien dacht je dat ik een reuzentas pakte, maar dat is niet zo hoor- en stop mijn paarse, blauwe, rode en nog wat normale jeans er in. ik pak wat shirts er uit en stop ze er bij in. mijn make- up en mijn all stars ernog bij. Dan realiseer ik me dat ik niet eens weet hoe lang ik weg ga en als het aan mij lag, ging ik niet weg maar ik heb niets te zeggen dus gehoorzaam ik maar. Ik loop naar de trap en adem even goed in. “MAM!! HOE LANG MOET IK NAAR DAT ENE WAT IK NIET WIL ZEGGEN OMDAT HET GEWOON SCHADELIJK IS AAN MIJN OREN??” schreeuw ik naar beneden en wacht even. Geen reactie. Ik zucht. “MAM??” weer geen reactie. Ik laat weer een verveelde zucht horen en loop dan met tegenzin de trap af. “mam, horde je me nou echt niet?!” zeg ik ongelovig in de deur opening. “jawel, maar als jij geen moeite wilt doen om normaal naar beneden te komen om het te vragen ga ik geen moeite doen om antwoord te geven.” Zegt ze zonder me aan te kijken, met haar ogen op een tijdschrift gericht. Ik zucht weer en vraag het nog eens. “drie weken.” Antwoord ze rustig als ze een bladzijde omslaat. Ik knik en loop weer naar boven. als ik weer in mijn kamer voor mijn kast sta scan ik hem even. Ulg, drie weken. De langste drie weken ever…

 ____________________________________________________________________________

da wast alweer. bedankt dat je de moeite doet om mijn verhaal te lezen... ;) stop niet met vote-en (als dat een woord is) en reageeren, maak mij maar lekker blij! 

Xx!