dat heb ik weer....

telefoontjes met geweldig nieuws!

ben ik weer! en ik heb weer een voorraatje. jep, ik ben vlink aan het typen geweest! en ik hoop dat jullie het leuk vinden. het heeft bijna een week geduurd, en dat spijt me. ik dan ook mijn best gedaan. 

graag comment en vote!!! alsjeblieft mensen! de wereld gaat eraan en ik wil nog zo graag een keer dit beleeft hebben! gewoon lekker veel voten en reageren! maakt echt niet uit over wat! al zeg je dat je net een nieuwe tas gekregen hebt ofzo! vind ik leuk om te weten! :P

hope you like it! hoofdstuk 7. <3

_____________________________________________________________________________

Met een chagrijnig gezicht loop ik Kai achter na het schoolplein af. “ ik wil niet, ik wil niet, ik wil gewoon niet!” mompel ik, waardoor Kai me aankijkt en naar me grijnst. “kom op, zo erg is het niet. alleen maar een uurtje meer scho-” “nee! Nee! Nee! Zeg geen school! o, snuggels. Nu zei ik het zelf.” Zijn grijns word nog groter. “ik wil niet, en ik ga niet.”ik blijf stil staan en sla mijn armen over elkaar. Kai draait zich om, zodat hij me goed aan kan kijken. Dan loopt hij naar me toe en duwt tegen mijn rug om te zorgen dat ik vooruit ga, maar ik krabbel stevig terug. “dan niet. ik zeg je ouders wel dat ze je in kunnen schrijven voor zomerscho-” “ aaah!” onderbreek ik hem. “ hou op! Hou op! Ik kan er niet meer tegen! Ik wil geen school, ik wil bijles en ik wil al helemaal GEEN zomerschool!!” hij lacht even naar me en pakt me dan bij mijn arm en trekt me mee. Slenterend kom ik vooruit.

Dan blijft hij staan op een plek in het park. Er staan een paar bomen en de plek is helemaal bedekt met gras en bloemen. Het is een mooie plek.  Ik kijk om me heen en bestudeer de plek. Dan zie ik dat Kai zijn tas laat vallen en in het gras gaat zitten. Ik doe hetzelfde. Dan voel ik mijn mobiel even trillen en ik weet dat ik een berichtje gekregen heb. oh, wat ben ik toch populair! Iedereen sms’t me! Ik ben echt geweldig! Ik ga heel voorzichtig met mijn hand naar mijn broekzak terwijl ik Kai neutraal aan kijk. Heelaas, hij heeft me door. “neee…” waarschuwt hij me voorzichtig maar ik heb mijn mobiel al vast. “neee…” waarschuwt hij me nog een keer. Toch haal ik voorzichtig mijn mobiel uit mijn broekzak en blijf hem aan kijken. Hij schut zijn hoofd maar als ik niet reageer op wijn waarschuwingen buigt hij voorover en probeert mijn telefoon af te pakken. “nee! Geef hier!” schreeuwt hij en hij grijpt naar mijn mobiel. “ aaah! Laat los!” schreeuw ik terug en gooi mijn arm de andere kant op. “hier met die mobiel!” “ nee!” “laat me het niet nog een keer zeggen!” “ga weg! Het is mijn mobiel!” “geef hier!” “nooit!” we zitten, nou ja liggen in het gras een beetje over elkaar te rollen en te stoeien. Uiteindelijk krijgt hij de kans om boven op me te gaan zitten. Ik probeer hem van me af te gooien maar hij is te sterk. Ik slinger mijn armen overal heen om te zorgen dat hij mijn mobiel niet te pakken krijgt maar hij is sneller en grijpt mijn armen beet en drukt ze op de grond. “geef hier!” “nee!” “ je zit toch ook niet in de les met je mobiel!?” “dan ken jij mij nog niet!” “wat?! Je sms’t gewoon, in ge les?!” “ja, en soms bel ik ook.” Zeg ik weer op een normale toon. “ en de leraar ziet het niet?” hij kijkt me vragend aan. hij is eigenlijk best wel schattig als hij zo kijkt…met van die glinsteringen in zijn ogen…Ik kijk hem aan maar antwoord niet. in plaats daarvan glimlach ik naar hem. Hij hangt net zijn hoofd boven de mijne. Dan kijken we elkaar recht in de ogen aan. mijn glimlach verdwijnt een beetje. ik adem even goed door mijn neus en voel een soort kriebel in mijn buik. Dit is echt voor het eerst. Ik ken dit gevoel niet. wat betekent het? Ben ik bang? Of vind ik…het prettig. Hij blijft me aan kijken maar ik kijk weg. “ehm…” oh, wat ongemakkelijk. Voorzichtig, maar eigenlijk ook wel weer snel, gaat hij van me af. Even is het stil maar dan pakt hij zijn tas en haalt er een zwart schrift uit. “ehm..zullen we..beginnen?” zegt hij schor. Ik knik en pak mijn tas er bij. even weet ik niets te zeggen en ik kan al helemaal nergens opin gaan op dit moment. Het lijkt wel als of mijn mond dicht gelijmd is.