~ Gebroken Beloftes ~

Ruzie met Robbie

Ik hoor de deur weer open gaan. Ik doe voorzichtig een airpod uit. Het is Robbie maar. Net als ik mijn airpod weer in wil doen begint Robbie tegen me te praten. "Sorry van vanmiddag." Hij krapt op zijn achterhoofd. "Met Jamie." Ik kijk niet op. Ik blijf naar mijn telefoon staren. "Oke." Robbie gaat op het bed zitten. "Ik snap dat je boos bent." Ik knik, maar kijk niet op. "Oke." Robbie zucht. "Fleur kom op. Doe niet zo kinderachtig." Ik kijk op. "Serieus? Jij houdt je relatie 2 jaar stil en nu word je boos op mij omdat ik boos ben? Je zegt serieus net nog dat je het begrijpt." Robbie blijft een paar seconden stil en dan reageert hij. "Maar Fleur, we zijn broer en zus." Ik lach kort. "Nou zo voelt het anders niet hoor. Broers en zussen houden niet 2 jaar lang een relatie achter Robbie." Robbie schud zijn hoofd zachtjes. "Jezus Fleur, je mag boos zijn om het feit dat pap en mam je vergaten, maar daar kan ik toch niks mee! Ik kan er letterlijk niks aan doen! Je weet niet hoeveel ik al geprobeerd heb Fleur! Ik ben bezig om een veilige thuisplek te creëren voor ons, ik probeer een band met je op te bouwen, Ik doe letterlijk alles voor je Fleur! Dus speel gewoon een beetje mee en doe niet zo moeilijk!" Niet zo moeilijk doen? Is dat alles? Waarom is het zo moeilijk om niet zo moeilijk te doen dan? Ik heb al wel weer teveel gezegd. Ik sta op. Ik ga even buiten een rondje lopen ofzo. Ik ben wel toe aan wat frisse lucht. Het lijkt hier heel benauwd, maar dat is waarschijnlijk gewoon zo door deze ruzie. Ik doe de deur zachtjes achter me dicht en ik laat Robbie alleen achter. Het is stil in het huis. Waar is iedereen? Als ik door de woonkamer naar de voordeur loop, is er niemand te bekennen. Het is zo stil hier dat ik gek word. Zulke stilte ken ik niet. Er is altijd wel 1 geluidje, die wind die langs het huis raast, een deur die zachtjes beweegt door de tocht of misschien wel een speld die op de grond zou kunnen vallen. Gewoon niks het is stil hier.